Kościół pw. św. Apostołów Piotra i Pawła w Osiecznicy gm. Krosno Odrzańskie, pow. krośnieński
Rozplanowanie, położonej przy starym trakcie prowadzącym z Krosna Odrzańskiego do Słubic, Osiecznicy determinuje jej podział przez główną arterię na dwie części. Po jednej ze stron zlokalizowany jest zespół zabudowy rezydencjonalnej. Po przeciwnej stronie, w tzw. części gospodarczej, w dużej odległości od centrum wsi, wzniesiony został na niewielkim wyniesieniu kościół. Teren przykościelny, stanowi niewielki plac wydzielony ogrodzeniem.
Pierwsza wzmianka o Osiecznicy, zapisana, jako Ossechnica, pochodzi z 1202 r. i dotyczy przekazania miejscowości klasztorowi cystersów w Lubiążu przez kasztelana lubuskiego Wilczka, za zgodą Henryka Brodatego. Najpóźniej od początku XIV w., istniał w niej kościół drewniany. W XV w. opiekę duchową nad kościołem w Osiecznicy sprawowali dominikanie krośnieńscy, których konwent odgrywał wówczas znaczącą rolę, skoro jeden z przedstawicieli klasztoru otrzymał od papieża Benedykta XIII tytuł głównego inkwizytora na Śląsku. W 1533 r. pojawia się informacja na temat dalszego władania ziemiami Osiecznicy przez opactwo lubiąskie. Z dokumentu margrabiego Jana wynika natomiast, że kupił on wieś od klasztoru przed rokiem 1546. Wcześniej cystersi utracili inne posiadłości ziemskie w okolicach Krosna. W bliżej nieokreślonym czasie, posiadłości osiecznickie stają się własnością miasta Krosna Odrzańskiego. Interesujący nas kościół powstaje jednak dopiero w 1816 r. Należy on wówczas do parafii w Lubogoszczy. Ten dotychczas nierozpoznany obiekt obecnie przypisywany jest Karolowi Fryderykowi Schinklowi, co znajduje wsparcie w zachowanym w Państwowym Muzeum Pruskiego Dziedzictwa Kulturowego w Berlinie, niesygnowanym projekcie kościoła dla „Güntersberg in Amte Crossen”. Projekt ten przez niektórych badaczy traktowany jest jako próba wykreowania kościoła wzorcowego dla konstrukcji szkieletowej (zwanego w literaturze niemieckiej jako tzw. Normalkirche).
Kościół w Osiecznicy założony został na rzucie prostokąta z charakterystycznie ukształtowaną bazylikową bryłą. Wyższą, środkową część kościoła nakryto dachem dwuspadowym, części boczne dachami pulpitowymi. W elewacji szczytowej, zachodniej wprowadzono wieżyczkę. Elewacje obiektu określa szkieletowy układ konstrukcji wzmocnionej w narożnikach zastrzałami w układzie krzyża św. Andrzeja. W pasie podgzymsowym wprowadzono dodatkowe usztywnienie ozdobnymi mieczami. Po wojnie wymieniono stolarkę okienną, wprowadzając proste wielokwaterowe okna w miejsce pierwotnych w formie neogotyckich, ostrołukowych. Drzwi wejściowe do kościoła są także wtórne. Szczególna zmiana nastąpiła w elewacji północnej, pierwotnie zakomponowanej osiowo poprzez wprowadzenie drzwi wysokich na całość elewacji. Obecnie drzwi wymieniono na znacznie niższe i dodatkowo poprzedzono odeskowaną kruchtą.
Wnętrze kościoła pierwotnie ukształtowane zostało jako jednoprzestrzenne z emporami obiegającymi trzy boki. Obecnie, w narożnikach północnozachodnim i południowo-zachodnim wydzielono dwa pomieszczenia, jedno przeznaczone na zakrystię, drugie jako aneks gospodarczy. W części zachodniej wprowadzono nowy ołtarz posoborowy umieszczony w miejscu dawnego ołtarza amonowego, charakterystycznego dla wyznania protestanckiego.
Kościół w Osiecznicy dla potrzeb wyznania katolickiego poświęcono 29 lipca 1947 r., jako filialny parafii w Krośnie Odrzańskim. Do wyłonienia samodzielnej parafii doszło dopiero w 1981 r. W okresie powojennym zaszły znaczące zmiany we wnętrzu świątyni. Przede wszystkim, w 1980 r. wykonano nowy ołtarz i ścianki działowe we wnętrzu kościoła, wydzielające wspominaną zakrystię i pomieszczenie gospodarcze. W roku 1992 wprowadzono prowizoryczne zadaszenie z blachy nad wejściem bocznym, w ostatnich latach usunięte i zastąpione murowaną kruchtą krytą dachem dwuspadowym. W roku 1992 wykonano także boazerie we wnętrzu świątyni. W kolejnych latach położono nową posadzkę. Pomimo przekształceń kościół w Osiecznicy zachował swój zasadniczy styl neogotycki, spójny z założeniami historyzującej architektury niemieckiej 1. poł. XIX w.
