Okres rozkwitu miasto przeżyło za panowania Hohenzollernów, po zakończeniu wojen husyckich (od lat 40-tych XV w.). W 1441 r. Fryderyk Hohenzollern potwierdził wszystkie prawa i przywileje mieszkańców, a w 1447 r. ustanowił miasto stolicą ziemi sulęcińskiej. Z rokiem tym wiąże się również budowa murów miejskich.
Niezniszczone mury miejskie otaczają obszar założenia urbanistycznego, mającego kształt zdeformowanego owalu. Mury – w swej najstarszej części budowane z kamienia polnego, w układzie warstwowym, w okresie późniejszym uzupełniane fragmentami ceglanymi lub kamienno-ceglanymi – posiadały 12 prostokątnych czatowni, nierytmicznie rozmieszczonych na obwodzie. W okresie późniejszym (XVI w.) mury miejskie wzmocniono dodatkowo trzema cylindrycznymi basztami, a bramy poprzedzono budynkami z mostami zwodzonymi. Od czasów wojny 30-letniej znaczenie obwarowań miejskich upadło. W 2 połowie XVIII w. rozebrano przednie budynki bramne oraz szyje, a w 2 połowie XIX w. wyburzono bramy.
