Wzmiankowany w 1298 lecz powstały zapewne wcześniej był budowlą bazylikową. W wyniku rozbudowy i przekształceń w XIV i XV w. kościół otrzymał układ pseudobazylikowy, większe prezbiterium i wieżę. Na pocz. XVI w. został powiększony o kaplicę z emporą. Uszkodzony piorunem w 1538 i wypalony w pożarze miasta w 1596, przy odbudowie nie uległ zmianie. Zawalone w 1823 sklepienie nawy głównej odbudowano w konstrukcji kolebkowej. W 60. latach XX w. kościół był remontowany w związku z zagrożeniem pękającego flara. W latach 1988–1992 przeprowadzono renowację wnętrza. W latach 1538– 1945 świątynią władali ewangelicy. Późnogotycka budowla jest orientowana, murowana z granitowych ciosów i cegły, trójnawowa w układzie pseudobazylikowym, z prezbiterium o poligonalnym zamknięciu, zakrystią od północy, kaplicą od południa i wieżą od zachodu, nakryta dachami dwuspadowymi, nad prezbiterium załamanym. Siedmioprzęsłowa nawa główna przekryta jest sklepieniem kolebkowym, pozostałe wnętrza sklepieniami gwiaździstymi i sieciowymi. Elewacje rozczłonkowane są rytmem przypór i ostrołucznych, wysokich okien. Kaplicę zdobią lizeny o formie odwołującej się do szkoły wybitnego budowniczego szczecińskiego – Henryka Brunsberga. W elewacjach naw bocznych i wieży występują kształtowane uskokowo, profilowane, ceramiczne portale, wykrojone łukiem ostrym. Z wyposażenia wnętrz najcenniejszymi są manierystyczne dzieła: ołtarz główny (1627), ambona (1619), chrzcielnica (1667).
Rokitno – bazylika mniejsza pw. Matki Bożej Rokitniańskiej
Kościół w Rokitnie należy do wybitnych przykładów sakralnej architektury doby baroku w Polsce. Najstarsza wzmianka o miejscowości pochodzi z 1378
