Zespół dworski położony jest na wschodnim krańcu obecnej wsi, dawnej tzw. Osowej Sieni Dolnej, przy skrzyżowaniu drogi lokalnej wiodącej z Wincentowa z drogą krajową prowadzącą z Leszna do Wschowy. Założenie składa się z dwóch odrębnych części, rezydencjonalnej i gospodarczej. Część rezydencjonalną tworzy dwór, ulokowany po północnej stronie, dwie bliźniacze oficyny oraz otaczający je od północy i zachodu park. Do zespołu prowadzi aleja kasztanowa.
Po podziale Osowej Sieni na trzy części – Górną, Dolną i Środkową – przeprowadzonym w 1739 roku przez synów Andrzeja Żychlińskiego, Osowa Sień Dolna przypadła Janowi Aleksandrowi Żychlińskiemu, ożenionemu z Anną Eleonorą von Scheinitz. Dziedziczący po nim syn, Ernest Chrystian, w 1806 roku sprzedał majątek Adamowi Konstantemu Mielęckiemu, który przekazał go następnie swojemu synowi, Ludwikowi Janowi. Nieposiadający potomstwa Ludwik Jan Mielęcki przekazał swoje dobra bratankowi Emilowi Józefowi Nepomucenowi. Ten z kolei, w połowie XIX wieku, sprzedał Osową Sień Dolną Ottonowi von Waldow, po którym, w 1879 roku, odziedziczył ją jego syn, Friedrich Wilhelm Bernhard. Po przymusowej licytacji, która miała miejsce w 1890 roku, majątek wykupił Aleksander Jahnz. W 1902 roku właścicielem dóbr został major Henryk Sommermeyer. Rodzina Sommermeyerów była w posiadaniu Osowej Sieni Dolnej do 1945 roku.
Dwór w Osowej Sieni Dolnej został wzniesiony w 1. poł. XIX wieku w stylu klasycystycznym. W 1850 roku obiekt był remontowany, zaś w 1880 roku został rozbudowany od strony północnej. Budynek założony jest na planie prostokąta z prostokątną dobudówką dostawioną centralnie od strony północnej oraz mniejszą od zachodniej. Elewacja frontowa zwrócona jest na południe. Parterowy, podpiwniczony dwór nakryty jest dachem naczółkowym, przybudówka zaś dachem dwuspadowym. Kompozycja siedmioosiowej fasady jest symetryczna. Oś środkowa zaakcentowana jest piętrowym ryzalitem zwieńczonym trójkątnym tympanonem. Umieszczone w osi ryzalitu wejście zdobił portyk pozorny, o gładkich trzonach kolumn i jońskich kapitelach. Nad wejściem ulokowana została ozdobna girlanda. Wyżej znajduje się duża nisza zamknięta półkoliście ozdobiona małymi rozetami, mieszcząca okno doświetlające poddasze. Fasadę wieńczy gzyms kostkowy, pod którym znajduje się fryz dekorowany rozetami. Rytmicznie rozmieszczone otwory okienne, pozbawione obramień, umieszczone są na wydatnych parapetach. Pozostałe elewacje pozbawione są dekoracji. Ich osie wyznaczają regularnie rozmieszczone prostokątne otwory okienne opracowane analogicznie jak okna fasady. Z wystroju dworu zachowała się częściowo historyczna stolarka okienna i drzwiowa. Okna wykonane w konstrukcji skrzynkowej, w szkleniu krzyżowym, ze stałym ślemieniem, podzielone są szczeblinakami na sześć kwater, z listwą przymykową zdobioną stylizowanymi głowiczkami. Drzwi wejściowe są dwuskrzydłowe z nadświetlem, w konstrukcji ramowo-płycinowej, z dwiema górnymi płycinami przeszklonymi, o ornamentyce utrzymanej w stylu klasycystycznym, nawiązującej do dekoracji fasady, z ozdobnymi kratami w górnych płycinach i nadświetlu z datami: „1850”, „1880”, „1890” i inicjałami „AJ”, przypuszczalnie Aleksandr Jahnz.
Po II wojnie światowej majątek został własnością Skarbu Państwa. Od 1949 roku funkcjonował tu Państwowy Ośrodek Hodowli Zarodowej. W dworze mieściły się mieszkania pracowników POHZ oraz biura. W chwili obecnej, dwór pełniący funkcję mieszkalną, znajduje się w zadowalającym stanie zachowania.
