Szukaj

Polityka prywatności
projekt i realizacja Carbo Media

Osowa Sień tzw. Dolna – Dwór

Zespół dworski położony jest na wschodnim krańcu obecnej wsi, dawnej tzw. Osowej Sie­ni Dolnej, przy skrzyżowaniu drogi lokalnej wiodącej z Wincentowa z drogą krajową pro­wadzącą z Leszna do Wschowy. Założenie składa się z dwóch odrębnych części, rezyden­cjonalnej i gospodarczej. Część rezydencjonalną tworzy dwór, ulokowany po północnej stronie, dwie bliźniacze oficyny oraz otaczający je od północy i zachodu park. Do zespołu prowadzi aleja kasztanowa.

Po podziale Osowej Sieni na trzy części – Górną, Dolną i Środkową – przeprowadzonym w 1739 roku przez synów Andrzeja Żychlińskiego, Osowa Sień Dolna przypadła Janowi Aleksandrowi Żychlińskiemu, ożenionemu z Anną Eleonorą von Scheinitz. Dziedziczą­cy po nim syn, Ernest Chrystian, w 1806 roku sprzedał majątek Adamowi Konstantemu Mielęckiemu, który przekazał go następnie swojemu synowi, Ludwikowi Janowi. Niepo­siadający potomstwa Ludwik Jan Mielęcki przekazał swoje dobra bratankowi Emilowi Jó­zefowi Nepomucenowi. Ten z kolei, w połowie XIX wieku, sprzedał Osową Sień Dolną Ottonowi von Waldow, po którym, w 1879 roku, odziedziczył ją jego syn, Friedrich Wil­helm Bernhard. Po przymusowej licytacji, która miała miejsce w 1890 roku, majątek wy­kupił Aleksander Jahnz. W 1902 roku właścicielem dóbr został major Henryk Sommer­meyer. Rodzina Sommermeyerów była w posiadaniu Osowej Sieni Dolnej do 1945 roku.

Dwór w Osowej Sieni Dolnej został wzniesiony w 1. poł. XIX wieku w stylu klasycystycz­nym. W 1850 roku obiekt był remontowany, zaś w 1880 roku został rozbudowany od strony północnej. Budynek założony jest na planie prostokąta z prostokątną dobudówką dostawioną centralnie od strony północnej oraz mniejszą od zachodniej. Elewacja fronto­wa zwrócona jest na południe. Parterowy, podpiwniczony dwór nakryty jest dachem na­czółkowym, przybudówka zaś dachem dwuspadowym. Kompozycja siedmioosiowej fasa­dy jest symetryczna. Oś środkowa zaakcentowana jest piętrowym ryzalitem zwieńczonym trójkątnym tympanonem. Umieszczone w osi ryzalitu wejście zdobił portyk pozorny, o gładkich trzonach kolumn i jońskich kapitelach. Nad wejściem ulokowana została ozdob­na girlanda. Wyżej znajduje się duża nisza zamknięta półkoliście ozdobiona małymi rozeta­mi, mieszcząca okno doświetlające poddasze. Fasadę wieńczy gzyms kostkowy, pod którym znajduje się fryz dekorowany rozetami. Rytmicznie rozmieszczone otwory okienne, pozba­wione obramień, umieszczone są na wydatnych parapetach. Pozostałe elewacje pozbawio­ne są dekoracji. Ich osie wyznaczają regularnie rozmieszczone prostokątne otwory okien­ne opracowane analogicznie jak okna fasady. Z wystroju dworu zachowała się częścio­wo historyczna stolarka okienna i drzwiowa. Okna wykonane w konstrukcji skrzynkowej, w szkleniu krzyżowym, ze stałym ślemieniem, podzielone są szczeblinakami na sześć kwa­ter, z listwą przymykową zdobioną stylizowanymi głowiczkami. Drzwi wejściowe są dwu­skrzydłowe z nadświetlem, w konstrukcji ramowo-płycinowej, z dwiema górnymi płyci­nami przeszklonymi, o ornamentyce utrzymanej w stylu klasycystycznym, nawiązującej do dekoracji fasady, z ozdobnymi kratami w górnych płycinach i nadświetlu z datami: „1850”, „1880”, „1890” i inicjałami „AJ”, przypuszczalnie Aleksandr Jahnz.

Po II wojnie światowej majątek został własnością Skarbu Państwa. Od 1949 roku funkcjo­nował tu Państwowy Ośrodek Hodowli Zarodowej. W dworze mieściły się mieszkania pra­cowników POHZ oraz biura. W chwili obecnej, dwór pełniący funkcję mieszkalną, znaj­duje się w zadowalającym stanie zachowania.

Zobacz również

Rokitno – bazylika mniejsza pw. Matki Bożej Rokitniańskiej

Kościół w Rokitnie należy do wybitnych przykładów sakralnej architektury doby baroku w Polsce. Najstarsza wzmianka o miejscowości pochodzi z 1378

Żagań, powiat żagański – Kaplica Grobu Bożego (ul. Księżnej Żaganny 16)

Położona obok kościoła Nawiedzenia NMP, jest repliką kaplicy w Görlitz, wzorowanej na grobie Chrystusa w Jerozolimie. Powstała w 1598 z

Zobacz również

Skip to content