Dwór w Osowej Sieni, położony jest w południowo-zachodniej części wsi, w majątku dawniej określanym jako środkowy (Mittel Röhrsdorf). Koło budynku dworu w kierunku wschodnim, znajduje się gotycki kościół pw. św. Fabiana i Sebastiana. Założenie dworsko folwarczne ma czytelną kompozycję z wyraźnym podziałem na wschodnią część rezydencjonalną i zachodnią gospodarczą. Na osi głównej zespołu znajduje się dwór, a po jego wschodniej stronie prostopadle usytuowane są trzy oficyny. Część rezydencjonalną od strony zachodniej zamyka budynek wozowni, za którym rozpoczyna się założenie folwarczne z budynkami gospodarczymi, oborą, stodołami, czworakiem, skupionymi wokół prostokątnego dziedzińca. Na północ od dworu i podwórza gospodarczego rozciąga się park krajobrazowy, sięgający aż do drogi prowadzącej do założenia pałacowo-parkowego w Osowej Sieni Górnej. Nowy właściciel adaptuje budynek dworu oraz dwóch oficyn na cele agroturystyczne. Trzecia oficyna dworska jest odrębną własnością prywatną i pełni funkcję mieszkalną.
Nazwa wsi wzmiankowanej w 1325 roku brzmiała „Ruiegeri willa”, a w roku 1404 „Rodger willa”. Osowa Sień jest gniazdem rodziny Ossowskich herbu Dołęga. Historycznie istniał podział na trzy folwarki: Górny, Środkowy i Dolny. W 1793 roku, w spadku po Andrzeju Żychlińskim, folwark środkowy odziedziczył najstarszy syn z pierwszego małżeństwa, Franciszek Henryk (1700-1764). W 1799 roku, gdy majątek został wystawiony na licytację, kupił go Aleksander Potworowski, aby następnie sprzedać Adamowi Konstantemu Mielęckiemu (1740-1810) z Jędrzychowic. Po jego śmierci folwark środkowy przejął jego syn Konstanty Adam (1773-1826), który wybudował tam rezydencję i grobowiec. W 1845 roku zlicytowano Osową Sień Średnią, którą nabył Joann Georg Quos. Rodzina von Hoven weszła w posiadanie średniego folwarku w wyniku korzystnego mariażu Hermana von Hoven z Pauliną Quos w roku 1847. W 1922 roku dwór i folwark zmodernizował Hans Joachim von Hoven. Rodzina von Hoven posiadała folwark średni do czasów II wojny światowej.
Dwór powstał w 1. ćw. XIX wieku, staraniem wspomnianego Konstantego Adama Mielęckiego. Wzniesiony jest na planie prostokąta z wtórną przybudówką od strony zachodniej. Murowany z cegły dwór jest jednokondygnacyjny, nakryty dachem naczółkowym, krytym dachówką karpiówką. Na osi głównej fasady znajduje się dwukondygnacyjny ryzalit pozorny, zwieńczony trójkątnym naczółkiem z fryzem ząbkowym. Pseudoryzalit artykułują przez cztery płaskie pilastry z kapitelami kompozytowymi. Między pilastrami umieszczone są prostokątne otwory okienne i portal na osi. Taka forma ryzalitu jest zmodyfikowanym portykiem, stosowanym od początku XIX wieku w Wielkopolsce. W płaszczyźnie ryzalitu skoncentrowany jest ozdobny detal architektoniczny w postaci fryzu ząbkowego w naczółku oraz półkolistej konchy nad wejściem głównym. Pierwotnie przy głównym ryzalicie fasady znajdował się drewniany ganek, co potwierdza zdjęcie rezydencji z 1896 roku, znajdujące się w zbiorach ikonograficznych Biblioteki Uniwersyteckiej w Poznaniu. Dziewięcioosiowa elewacja frontowa, otwarta na dziedziniec, artykułowana jest prostokątnymi otworami okiennymi w opaskach, rozmieszczonymi symetrycznie. Elewacje wieńczy gzyms koronujący z fryzem ząbkowym. Siedmioosiowa elewacja tylna, otwarta na park krajobrazowy posiada drewniany ganek. Z wyposażenia wnętrza zachowały się oryginalna klatka schodowa z drewnianą balustradą z tralkami, wewnętrzna stolarka drzwiowa w sieni głównej oraz dwuskrzydłowe drzwi wejściowe z kartuszami herbowymi, a także częściowo stolarka okienna. W znajdującym się na tyłach pałacu parku, czytelne są jeszcze aleje parkowe. Ważnym elementem założenia jest staw z wyspą. W okolicy stawu znajdują się pozostałości dawnej architektury ogrodowej – kamienne murki i resztki pergoli. Po roku 1945 dwór wraz folwarkiem przeszedł na własność Państwowego Ośrodka Hodowli Zarodowej Osowa Sień. A od końca lat 90. jest własnością prywatnej spółki. Aktualnie obiekt znajduje się w trakcie remontu i adaptacji dla potrzeb agroturystyki.
Nazwa wsi wzmiankowanej w 1325 roku brzmiała „Ruiegeri willa”, a w roku 1404 „Rodger willa”. Osowa Sień jest gniazdem rodziny Ossowskich herbu Dołęga. Historycznie istniał podział na trzy folwarki: Górny, Środkowy i Dolny. W 1793 roku, w spadku po Andrzeju Żychlińskim, folwark środkowy odziedziczył najstarszy syn z pierwszego małżeństwa, Franciszek Henryk (1700-1764). W 1799 roku, gdy majątek został wystawiony na licytację, kupił go Aleksander Potworowski, aby następnie sprzedać Adamowi Konstantemu Mielęckiemu (1740-1810) z Jędrzychowic. Po jego śmierci folwark środkowy przejął jego syn Konstanty Adam (1773-1826), który wybudował tam rezydencję i grobowiec. W 1845 roku zlicytowano Osową Sień Średnią, którą nabył Joann Georg Quos. Rodzina von Hoven weszła w posiadanie średniego folwarku w wyniku korzystnego mariażu Hermana von Hoven z Pauliną Quos w roku 1847. W 1922 roku dwór i folwark zmodernizował Hans Joachim von Hoven. Rodzina von Hoven posiadała folwark średni do czasów II wojny światowej.
Dwór powstał w 1. ćw. XIX wieku, staraniem wspomnianego Konstantego Adama Mielęckiego. Wzniesiony jest na planie prostokąta z wtórną przybudówką od strony zachodniej. Murowany z cegły dwór jest jednokondygnacyjny, nakryty dachem naczółkowym, krytym dachówką karpiówką. Na osi głównej fasady znajduje się dwukondygnacyjny ryzalit pozorny, zwieńczony trójkątnym naczółkiem z fryzem ząbkowym. Pseudoryzalit artykułują przez cztery płaskie pilastry z kapitelami kompozytowymi. Między pilastrami umieszczone są prostokątne otwory okienne i portal na osi. Taka forma ryzalitu jest zmodyfikowanym portykiem, stosowanym od początku XIX wieku w Wielkopolsce. W płaszczyźnie ryzalitu skoncentrowany jest ozdobny detal architektoniczny w postaci fryzu ząbkowego w naczółku oraz półkolistej konchy nad wejściem głównym. Pierwotnie przy głównym ryzalicie fasady znajdował się drewniany ganek, co potwierdza zdjęcie rezydencji z 1896 roku, znajdujące się w zbiorach ikonograficznych Biblioteki Uniwersyteckiej w Poznaniu. Dziewięcioosiowa elewacja frontowa, otwarta na dziedziniec, artykułowana jest prostokątnymi otworami okiennymi w opaskach, rozmieszczonymi symetrycznie. Elewacje wieńczy gzyms koronujący z fryzem ząbkowym. Siedmioosiowa elewacja tylna, otwarta na park krajobrazowy posiada drewniany ganek. Z wyposażenia wnętrza zachowały się oryginalna klatka schodowa z drewnianą balustradą z tralkami, wewnętrzna stolarka drzwiowa w sieni głównej oraz dwuskrzydłowe drzwi wejściowe z kartuszami herbowymi, a także częściowo stolarka okienna. W znajdującym się na tyłach pałacu parku, czytelne są jeszcze aleje parkowe. Ważnym elementem założenia jest staw z wyspą. W okolicy stawu znajdują się pozostałości dawnej architektury ogrodowej – kamienne murki i resztki pergoli. Po roku 1945 dwór wraz folwarkiem przeszedł na własność Państwowego Ośrodka Hodowli Zarodowej Osowa Sień. A od końca lat 90. jest własnością prywatnej spółki. Aktualnie obiekt znajduje się w trakcie remontu i adaptacji dla potrzeb agroturystyki.
