Dawne założenie zamkowe znajduje się w południowo-wschodniej części Otynia, opodal rynku. Kompleks otacza od północnego zachodu park i zabudowa folwarczna od strony wschodniej. Obecnie dawny zamek znajduje się w stanie niezabezpieczonej ruiny.
W 1437 roku, jako właściciel dóbr rycerskich wymieniany jest Sigismund von Zabel (Zabeltitz). Rodzinie tej przypisuje się budowę pierwszej murowanej siedziby w Otyniu w początkach XV wieku. W wyniku konfliktu pomiędzy synami Sigismunda a księciem głogowskim – Janem II, Zabeltitzowie stracili swój majątek. W 1488 roku dobra otyńskie weszły w posiadanie Korony Czeskiej. W 1516 roku kupili je bracia Hans i Nickel von Rechenberg. Prawdopodobnie w 1519 roku Hans rozpoczął przebudowę gotyckiego zamku na siedzibę renesansową. Po śmierci ostatniego z Rechenbergów w 1610 roku dobra otyńskie przejęła jego siostra, Helena von Spritzenstein, a później jej mąż – Johann Ernest. W 1638 roku wzniósł on kaplicę, a zamek zapisał w testamencie zakonowi jezuitów, którzy przejęli go w 1649 roku. Zakonnicy przebudowali renesansowy zamek na barokowy klasztor. W 1776 roku nastąpiła kasacja zakonu jezuitów. W klasztorze utworzono Królewski Instytut Szkolny, prowadzony przez byłych jezuitów. 27 maja 1787 roku król pruski Fryderyk Wilhelm II sprzedał Otyń za 100 tys. dukatów Piotrowi Bironowi, księciu kurlandzko-żagańskiemu. Po jego śmierci, w 1800 roku otrzymała go córka Dorota, przyszła księżna Talleyrand-Dino. W 1879 roku Aleksander książę Dino, syn Doroty, sprzedał Otyń pruskiemu ministrowi spraw wewnętrznych dr. Rudolfowi Friedentalowi, po którym dobra przejęła córka Renata von der Lancken-Wackenitz, żona pruskiego ambasadora we Włoszech. Posiadała ona dobra otyńskie do 1945 roku.
Pierwszy murowany obiekt wzniesiono w XV wieku. Jego relikty zachowały się w południowym segmencie budynku bramnego, po obu stronach bramy. Nie jest znany wygląd pierwszego założenia. Przyjmuje się, że była to budowla na rzucie czworoboku otoczonego murem. W jego obrębie znajdował się budynek bramny, dom mieszkalny i prawdopodobnie wieża. XVI-wieczny zamek był budowlą założoną wokół czworokątnego dziedzińca, otoczoną fosą. Renesansowe założenie zajmowało obszar zbliżony do dzisiejszego. W jego obrębie znajdowały się budynki mieszkalne, kuchnia, piekarnia, browar, stajnia, zbrojownia.
W połowie XVII wieku jezuici przystąpili do remontu obiektu oraz budowy nowego domu dla służby. Pierwszy etap prac zakończyli w 1654 roku. W latach 1671-1681 zburzyli południowe skrzydło, wznosząc na tym miejscu nowe. Na terenie dawnej fosy wzniesiono wschodnie skrzydło założenia, przez co powiększono dziedziniec. W 1702 roku Otyń wraz z klasztorem uległ pożarowi. W 1703 roku jezuici przystąpili do przebudowy klasztoru i budowy kaplicy. Nad barokową przebudową klasztoru pracowali Giovani Simonetti i Stephano Spinetti zaś nad wystrojem barokowej kaplicy, snycerze jezuiccy, Gitfried am z Wrocławia, Jan Riedel ze Świdnicy i Jan Marschin z Legnicy. W latach 1708-1710 powiększono ogród. Wraz z przebudową klasztoru trwały prace nad odbudową folwarku. Prace nad barokową przebudową klasztoru trwały do 1721 roku.
W XIX wieku wykonywano niewielkie prace remontowe, polegające na przystosowaniu obiektu do potrzeb mieszkaniowych kolejnych właścicieli. Ok. połowy XIX wieku zamurowano część arkad wirydarza. Do dnia dzisiejszego budowla przetrwała w formie nadanej jej przez jezuitów podczas barokowej przebudowy.
Zabudowa klasztoru składa się z czterech skrzydeł okalających czworoboczny dziedziniec. Pośrodku dziedzińca rośnie ogromny platan, prawdopodobnie z XVIII wieku. Wjazd na dziedziniec prowadził przez budynek bramny w północnym skrzydle klasztoru. Jest to dwukondygnacyjny obiekt (na rzucie zbliżonym do kwadratu), który niegdyś był przykryty czterospadowym dachem. Elewacja frontowa jest czteroosiowa, w miejscu dwóch zachodnich osi znajduje się przesklepiony kolebkowo przejazd. Prostokątne otwory okienne obwiedzione są profilowanymi opaskami.
Dwukondygnacyjne skrzydła klasztoru, podpiwniczone, nakryte były dachami dwuspadowymi. We wschodnim i zachodnim skrzydle od strony dziedzińca czytelne są korytarze, które otwierały się arkadami do dziedzińca, tworząc wirydarz. Układ wnętrz był dwutraktowy. Elewacje posiadają skromny detal architektoniczny w postaci profilowanych gzymsów i obramień wokół prostokątnych otworów okiennych. Najbogatszy wystrój posiadają ściany skrzydła zachodniego. Zewnętrzna elewacja tego skrzydła rozczłonkowana jest parami pilastrów, występujących na obydwu kondygnacjach. Pomiędzy pilastrami znajdują się prostokątne otwory okienne, ujęte niegdyś profilowanymi obramieniami z uszakami. Okna drugiej kondygnacji zdobią profilowane naczółki oraz dekoracyjne płyciny umieszczone pod parapetami. W poziomie elewacje dzielą: pas szerokiego cokołu, szeroki gzyms międzykondygnacyjny, gzyms wieńczący. Elewację wewnętrzną zachodniego skrzydła artykułują zdwojone pilastry korynckie, przebiegające przez obie kondygnacje. Otwory okienne drugiej kondygnacji zostały opracowane analogicznie do elewacji zachodniej. Partia przyziemia pierwotnie otwierała się do dziedzińca szerokimi, półkoliście zamkniętymi arkadami.
Kaplica stanowi zachodnią część skrzydła północnego. Założona jest na rzucie prostokąta z pięciobocznym prezbiterium skierowanym na zachód, wysuniętym przed lico murów obwodowych założenia. Obecnie przykryta jest płaskim dachem krytym papą. Elewacje kaplicy rozczłonkowane są zdwojonymi pilastrami o kompozytowych kapitelach, wsparte na wysokich cokołach. Otwory okienne umieszczone są w dwóch poziomach. Niższe mają kształt leżących prostokątów, zamkniętych półkoliście. Wkomponowane są one w profilowane obramienie występujących ponad nimi dużych, smukłych otworów zamkniętych łukami odcinkowymi. Okna zdobi dekoracja sztukatorska o motywach liści akantu, wieńców kwiatowych, wici roślinnych i putt. W absydzie, w miejscu otworów okiennych znajdują się blendy. Całość wieńczy wydatny, profilowany gzyms koronujący. Do kaplicy prowadziły dwa wejścia. Jedno od strony przejazdu bramnego, zaś drugie znajdowało się w środkowej osi elewacji północnej. Wnętrze jest jednoprzestrzenne, trójprzęsłowe. Pod kaplicą znajduje się krypta, w której chowano zakonników.
Po II wojnie światowej w skrzydle północnym i budynku bramnym znajdowały się mieszkania pracowników PGR. W okresie powojennym klasztor uległ dwóm pożarom, w 1946 i 1954 roku. Po pożarze w 1954 roku odbudowano sklepienie kaplicy i częściowo ją zabezpieczono. W 1958 roku przeprowadzono remont dachu budynku bramnego oraz skrzydła zachodniego i północnego. Część wschodnia klasztoru była użytkowana do 1991 roku jako mieszkania. Opuszczony klasztor popadł w ruinę. Obecnie zachowane są mury zewnętrzne, brak dachów, części sklepień i stropów.
W 1437 roku, jako właściciel dóbr rycerskich wymieniany jest Sigismund von Zabel (Zabeltitz). Rodzinie tej przypisuje się budowę pierwszej murowanej siedziby w Otyniu w początkach XV wieku. W wyniku konfliktu pomiędzy synami Sigismunda a księciem głogowskim – Janem II, Zabeltitzowie stracili swój majątek. W 1488 roku dobra otyńskie weszły w posiadanie Korony Czeskiej. W 1516 roku kupili je bracia Hans i Nickel von Rechenberg. Prawdopodobnie w 1519 roku Hans rozpoczął przebudowę gotyckiego zamku na siedzibę renesansową. Po śmierci ostatniego z Rechenbergów w 1610 roku dobra otyńskie przejęła jego siostra, Helena von Spritzenstein, a później jej mąż – Johann Ernest. W 1638 roku wzniósł on kaplicę, a zamek zapisał w testamencie zakonowi jezuitów, którzy przejęli go w 1649 roku. Zakonnicy przebudowali renesansowy zamek na barokowy klasztor. W 1776 roku nastąpiła kasacja zakonu jezuitów. W klasztorze utworzono Królewski Instytut Szkolny, prowadzony przez byłych jezuitów. 27 maja 1787 roku król pruski Fryderyk Wilhelm II sprzedał Otyń za 100 tys. dukatów Piotrowi Bironowi, księciu kurlandzko-żagańskiemu. Po jego śmierci, w 1800 roku otrzymała go córka Dorota, przyszła księżna Talleyrand-Dino. W 1879 roku Aleksander książę Dino, syn Doroty, sprzedał Otyń pruskiemu ministrowi spraw wewnętrznych dr. Rudolfowi Friedentalowi, po którym dobra przejęła córka Renata von der Lancken-Wackenitz, żona pruskiego ambasadora we Włoszech. Posiadała ona dobra otyńskie do 1945 roku.
Pierwszy murowany obiekt wzniesiono w XV wieku. Jego relikty zachowały się w południowym segmencie budynku bramnego, po obu stronach bramy. Nie jest znany wygląd pierwszego założenia. Przyjmuje się, że była to budowla na rzucie czworoboku otoczonego murem. W jego obrębie znajdował się budynek bramny, dom mieszkalny i prawdopodobnie wieża. XVI-wieczny zamek był budowlą założoną wokół czworokątnego dziedzińca, otoczoną fosą. Renesansowe założenie zajmowało obszar zbliżony do dzisiejszego. W jego obrębie znajdowały się budynki mieszkalne, kuchnia, piekarnia, browar, stajnia, zbrojownia.
W połowie XVII wieku jezuici przystąpili do remontu obiektu oraz budowy nowego domu dla służby. Pierwszy etap prac zakończyli w 1654 roku. W latach 1671-1681 zburzyli południowe skrzydło, wznosząc na tym miejscu nowe. Na terenie dawnej fosy wzniesiono wschodnie skrzydło założenia, przez co powiększono dziedziniec. W 1702 roku Otyń wraz z klasztorem uległ pożarowi. W 1703 roku jezuici przystąpili do przebudowy klasztoru i budowy kaplicy. Nad barokową przebudową klasztoru pracowali Giovani Simonetti i Stephano Spinetti zaś nad wystrojem barokowej kaplicy, snycerze jezuiccy, Gitfried am z Wrocławia, Jan Riedel ze Świdnicy i Jan Marschin z Legnicy. W latach 1708-1710 powiększono ogród. Wraz z przebudową klasztoru trwały prace nad odbudową folwarku. Prace nad barokową przebudową klasztoru trwały do 1721 roku.
W XIX wieku wykonywano niewielkie prace remontowe, polegające na przystosowaniu obiektu do potrzeb mieszkaniowych kolejnych właścicieli. Ok. połowy XIX wieku zamurowano część arkad wirydarza. Do dnia dzisiejszego budowla przetrwała w formie nadanej jej przez jezuitów podczas barokowej przebudowy.
Zabudowa klasztoru składa się z czterech skrzydeł okalających czworoboczny dziedziniec. Pośrodku dziedzińca rośnie ogromny platan, prawdopodobnie z XVIII wieku. Wjazd na dziedziniec prowadził przez budynek bramny w północnym skrzydle klasztoru. Jest to dwukondygnacyjny obiekt (na rzucie zbliżonym do kwadratu), który niegdyś był przykryty czterospadowym dachem. Elewacja frontowa jest czteroosiowa, w miejscu dwóch zachodnich osi znajduje się przesklepiony kolebkowo przejazd. Prostokątne otwory okienne obwiedzione są profilowanymi opaskami.
Dwukondygnacyjne skrzydła klasztoru, podpiwniczone, nakryte były dachami dwuspadowymi. We wschodnim i zachodnim skrzydle od strony dziedzińca czytelne są korytarze, które otwierały się arkadami do dziedzińca, tworząc wirydarz. Układ wnętrz był dwutraktowy. Elewacje posiadają skromny detal architektoniczny w postaci profilowanych gzymsów i obramień wokół prostokątnych otworów okiennych. Najbogatszy wystrój posiadają ściany skrzydła zachodniego. Zewnętrzna elewacja tego skrzydła rozczłonkowana jest parami pilastrów, występujących na obydwu kondygnacjach. Pomiędzy pilastrami znajdują się prostokątne otwory okienne, ujęte niegdyś profilowanymi obramieniami z uszakami. Okna drugiej kondygnacji zdobią profilowane naczółki oraz dekoracyjne płyciny umieszczone pod parapetami. W poziomie elewacje dzielą: pas szerokiego cokołu, szeroki gzyms międzykondygnacyjny, gzyms wieńczący. Elewację wewnętrzną zachodniego skrzydła artykułują zdwojone pilastry korynckie, przebiegające przez obie kondygnacje. Otwory okienne drugiej kondygnacji zostały opracowane analogicznie do elewacji zachodniej. Partia przyziemia pierwotnie otwierała się do dziedzińca szerokimi, półkoliście zamkniętymi arkadami.
Kaplica stanowi zachodnią część skrzydła północnego. Założona jest na rzucie prostokąta z pięciobocznym prezbiterium skierowanym na zachód, wysuniętym przed lico murów obwodowych założenia. Obecnie przykryta jest płaskim dachem krytym papą. Elewacje kaplicy rozczłonkowane są zdwojonymi pilastrami o kompozytowych kapitelach, wsparte na wysokich cokołach. Otwory okienne umieszczone są w dwóch poziomach. Niższe mają kształt leżących prostokątów, zamkniętych półkoliście. Wkomponowane są one w profilowane obramienie występujących ponad nimi dużych, smukłych otworów zamkniętych łukami odcinkowymi. Okna zdobi dekoracja sztukatorska o motywach liści akantu, wieńców kwiatowych, wici roślinnych i putt. W absydzie, w miejscu otworów okiennych znajdują się blendy. Całość wieńczy wydatny, profilowany gzyms koronujący. Do kaplicy prowadziły dwa wejścia. Jedno od strony przejazdu bramnego, zaś drugie znajdowało się w środkowej osi elewacji północnej. Wnętrze jest jednoprzestrzenne, trójprzęsłowe. Pod kaplicą znajduje się krypta, w której chowano zakonników.
Po II wojnie światowej w skrzydle północnym i budynku bramnym znajdowały się mieszkania pracowników PGR. W okresie powojennym klasztor uległ dwóm pożarom, w 1946 i 1954 roku. Po pożarze w 1954 roku odbudowano sklepienie kaplicy i częściowo ją zabezpieczono. W 1958 roku przeprowadzono remont dachu budynku bramnego oraz skrzydła zachodniego i północnego. Część wschodnia klasztoru była użytkowana do 1991 roku jako mieszkania. Opuszczony klasztor popadł w ruinę. Obecnie zachowane są mury zewnętrzne, brak dachów, części sklepień i stropów.
