Pławidło położone jest ok. 6 km na północ od Słubic oraz ok. 1 km od prawego brzegu rzeki Odry. Wieś o założeniu ulicówki usytuowana została na linii północ-południe. Na jej północnym krańcu, przy zakręcie drogi znajduje się dwór wraz z zabudową gospodarczą od wschodu i ogrodem po zachodniej stronie. Dwór, również zlokalizowany na osi północ-południe, tworzy zachodnią granicę dziedzińca gospodarczego, otwartego na wschód.
Lokację wsi przeprowadzono w końcu XIX wieku, w końcowej fazie procesu kolonizacji obszaru błot nadodrzańskich, którą zajmował się magistrat frankfurcki. Pierwotna nazwa wsi – Tirpitz wywodziła się od nazwiska znanego admirała Alfreda von Tirpitz († 1930). Prawdopodobnie rodzina ta wybudowała zachowany do dzisiaj dwór, datowany na pierwszą dekadę XX wieku, choć architektonicznie obiekt nawiązuje do XIX-wiecznych form dworów nowomarchijskich.
Po II wojnie światowej początkowo wieś funkcjonowała pod spolszczoną nazwą Tyrpice, którą następnie zmieniono na Pławidło, nawiązując do topografii obszaru. Do połowy lat 50. XX wieku w budynku miała siedzibę strażnica Wojsk Ochrony Pogranicza. Następnie powstało tu Gospodarstwo Rolne. Wnętrze budynku przystosowano do nowych potrzeb w połowie lat 50. XX wieku, na parterze mieściły się biura i świetlica, natomiast na piętrze mieszkania pracowników gospodarstwa. Na początku lat 70. XX wieku wydzielono część mieszkalną również na parterze.
Dwór założony na planie prostokąta jest budynkiem jednokondygnacyjnym z przestronnym, częściowo użytkowym poddaszem i piwnicami pod traktem frontowym. Nakryty jest wysokim dachem naczółkowym, w którym pośrodku połaci wschodniej i zachodniej umieszczone zostały wystawki z niezależnymi konstrukcyjnie dachami mansardowymi. W parterowej części, poniżej wystawek, do bryły budynku dostawiono dwie przybudówki o charakterze przedsionków, do których prowadzą schody. Mniejsza, od strony wschodniej, zwieńczona została tarasem, zabezpieczonym murowaną balustradą, zachodnia zadaszona pulpitowo. Pokrycie dachu wykonane jest z dachówki karpiówki, ułożonej w koronkę. Budynek posadowiony został na fundamentach ceglanych z wysokim cokołem, zakończonym gzymsem. Ściany ceglane o wątku wozówkowo-główkowym i krzyżowym są otynkowane i malowane. Kompozycja elewacji długich rozwiązana jest symetrycznie (w dziewięciu osiach, natomiast północna i południowa – trzyosiowe), obecnie jest zaburzona przez przebudowę otworów okiennych. Jednak większość okien zachowała się w pierwotnej formie, pozostały okna skrzynkowe, czteroskrzydłowe, gdzie górne skrzydła dzielone są szczeblinami na cztery kwatery jak również okna krosnowe, czteroskrzydłowe. Pozostałości haków przy oknach świadczą o istniejących dawniej zewnętrznych okiennicach. Do wnętrza budynku prowadzą drzwi dwuskrzydłowe: od wschodu płycinowe, od zachodu z nadświetlem, część stolarki drzwiowej została wymieniona na współczesną.
Można przypuszczać, że pierwotne wnętrze miało rozplanowanie dwuipółtraktowe, które zmieniono w latach 50. XX wieku wprowadzając podziały większych pomieszczeń, adaptację niektórych do celów sanitarnych oraz później wydzielając odrębny lokal mieszkalny. Gospodarze budynku w latach 60. XX wieku wykonali remont kapitalny, który objął m.in. elewacje i częściową wymianę stolarki okiennej, natomiast w latach 80. XX wieku przełożono pokrycie dachu.
