Pałac znajduje się w obrębie historycznego założenia rezydencjonalnego w północno-wschodniej części miejscowości. Obiekt położony jest na osi wschód – zachód i odsunięty jest od zespołu zabudowy folwarcznej, wyznaczającej po stronie wschodniej obszerny dziedziniec gospodarczy. Po południowej stronie pałacu znajduje się założenie parkowe w typie krajobrazowym z niewielkim ciekiem wodnym zasilającym staw, obecnie wyschnięty. Nieopodal, w kierunku południowym zlokalizowany jest ryglowy kościół ufundowany przez przedstawicieli miejscowych rodów szlacheckich, związany w sensie funkcjonalnym i kompozycyjnym z rezydencją.
Radachów to wieś o metryce średniowiecznej, w której według zapisu w księdze ziemskiej z 1375 roku znajdował się zameczek – castrum. W miejscowości istniały siedziby rodów rycerskich, a następnie, w okresie nowożytnym – szlacheckich. Na początku XVIII wieku działy własnościowe posiadali przedstawiciele rodów von Ellert, von Ilow i von Britzky. W połowie tego stulecia w Radachowie znajdowały się dwa dwory należące do rodzin von umens i von Knorr. Na przełomie XVIII i XIX wieku w posiadanie dóbr radachowskich wszedł dyrektor kamery – Papritz. To właśnie z jego inicjatywy został wzniesiony budynek pałacu, charakteryzujący się typową dla swojej epoki formą oraz wystrojem architektonicznym. Nie wykluczone, że budynek został wzniesiony w miejscu jednego z wcześniejszych dworów i zawiera jego relikty. W 1820 roku posiadłość znalazła się w rękach Johanna Friedricha Papritza, a w 1852 roku Richarda Papritza. Rodzina Papritzów została uszlachcona w 1902 roku i pozostawała w posiadaniu tutejszych dóbr ziemskich do okresu dwudziestolecia międzywojennego.
Pałac został przebudowany w 1907 roku z inicjatywy kolejnego właściciela dóbr – Kurta von Papritza, który kilka lat wcześniej otrzymał indygenat. Z tego też względu, w polu tympanonu w elewacji tylnej pałacu umieszczono herb szlachecki, podnosząc tym samym prestiż rezydencji. Zarazem po stronie wschodniej dodano parterowy budynek, pełniący funkcje skrzydła pałacowego, nie komponujący się z późnobarokową bryłą budowli. W latach 20. XX wieku mieszkał tutaj i pracował Hans Fallada, właściwie Rudolf Dützen (1893-1947), który korzystając z gościnności właścicieli pałacu stworzył poczytną powieść przetłumaczoną wkrótce na język polski – Wilk wśród wilków.
Po 1945 roku majątek został znacjonalizowany. W pałacu mieściły się biura miejscowego Państwowego Gospodarstwa Rolnego. Następnie pałac adaptowano na ośrodek kolonijny. Mieściły się tutaj kolejno ośrodki kolonijne kopalni „Staszic” i następnie ZOZ w Poznaniu. Po likwidacji PGR w Radachowie w 1994 roku budynek pałacu wraz z założeniem folwarcznym znalazł się w dzierżawie, natomiast aktualnie stanowi prywatną własność.
Pałac założony jest na planie prostokątnym na osi wschód – zachód. Jest to budowla wybudowana w technice tradycyjnej, murowana z cegły na zaprawie wapiennej, o tynkowanych elewacjach. Budynek posadowiono na wysokim ceglanym cokole. Pałac jest podpiwniczony, parterowy, nakryty dachem mansardowym z wystawkami. Elewacje podłużne budynku zakomponowane zostały jako trzynastoosiowe, ukształtowane w sposób rytmiczny i symetryczny. Elewacje podłużne, to jest frontowa – północna oraz tylna – południowa, posiadają centralnie usytuowane, trzyosiowe, dwukondygnacyjne ryzality, w których mieściły się reprezentacyjne wejścia do budynku (obecnie zamurowane). Ryzalit w elewacji frontowej ujęty został w dolnej partii zdwojonymi pilastrami, pomiędzy którymi znajdowały się pierwotnie wąskie okna i prostokątne płyciny. Na belkowaniu pilastrów wspiera się zamknięty odcinkiem łuku tympanon z dwoma otworami okiennymi. Ryzalit w elewacji tylnej ukształtowany w podobny sposób, zyskując na monumentalności, dzięki podestowi oraz wysokim schodom poprzedzającym wejście. Powyżej mieści się prostokątny balkon o kutej, postsecesyjnej balustradzie i herb właścicieli majątku umieszczony w odcinkowo zamkniętym polu tympanonu, wypełnionym dekoracją z liści akantów, będącą kontynuacją labrów. Elewacja zachodnia jest jednoosiowa, zapewne wskutek wtórnych przekształceń wnętrz pałacowych. Do elewacji wschodniej pod koniec XIX lub na początku XX wieku dobudowany został parterowy budynek.
Wnętrze pałacu, pomimo powojennych przekształceń, zachowało częściowo czytelny historyczny układ przestrzenny oparty na dwuipółtraktowej kompozycji pomieszczeń z salonem w osi reprezentacyjnej oraz poprzecznym korytarzem. W związku ze znaczną dewastacją budynku, jaka miała miejsce w latach 90. XX wieku, wyposażenie i wystrój wnętrz, a w szczególności boazeria i posadzka oraz stolarka okienna i drzwiowa zachowane są w stanie szczątkowym.
Pałac nie posiada dokumentacji konserwatorskiej. Remont związany z adaptacją budynku dla potrzeb ośrodka kolonijnego przeprowadzono w latach 60. i 70. XX wieku. Przebudowano wówczas wnętrza i dokonano naprawy elewacji wraz z ich przemalowaniem. Po 1994 roku pałac był opuszczony i systematycznie popadał w ruinę. W 2007 roku rozpoczęto prowadzenie prac zabezpieczających w zakresie osuszenia murów obwodowych, podstemplowaniu zagrożonych partii stropów oraz remontu i częściowej rekonstrukcji więźby dachowej z przełożeniem połaci dachowych dachówką karpiówką układaną w koronkę.
Radachów to wieś o metryce średniowiecznej, w której według zapisu w księdze ziemskiej z 1375 roku znajdował się zameczek – castrum. W miejscowości istniały siedziby rodów rycerskich, a następnie, w okresie nowożytnym – szlacheckich. Na początku XVIII wieku działy własnościowe posiadali przedstawiciele rodów von Ellert, von Ilow i von Britzky. W połowie tego stulecia w Radachowie znajdowały się dwa dwory należące do rodzin von umens i von Knorr. Na przełomie XVIII i XIX wieku w posiadanie dóbr radachowskich wszedł dyrektor kamery – Papritz. To właśnie z jego inicjatywy został wzniesiony budynek pałacu, charakteryzujący się typową dla swojej epoki formą oraz wystrojem architektonicznym. Nie wykluczone, że budynek został wzniesiony w miejscu jednego z wcześniejszych dworów i zawiera jego relikty. W 1820 roku posiadłość znalazła się w rękach Johanna Friedricha Papritza, a w 1852 roku Richarda Papritza. Rodzina Papritzów została uszlachcona w 1902 roku i pozostawała w posiadaniu tutejszych dóbr ziemskich do okresu dwudziestolecia międzywojennego.
Pałac został przebudowany w 1907 roku z inicjatywy kolejnego właściciela dóbr – Kurta von Papritza, który kilka lat wcześniej otrzymał indygenat. Z tego też względu, w polu tympanonu w elewacji tylnej pałacu umieszczono herb szlachecki, podnosząc tym samym prestiż rezydencji. Zarazem po stronie wschodniej dodano parterowy budynek, pełniący funkcje skrzydła pałacowego, nie komponujący się z późnobarokową bryłą budowli. W latach 20. XX wieku mieszkał tutaj i pracował Hans Fallada, właściwie Rudolf Dützen (1893-1947), który korzystając z gościnności właścicieli pałacu stworzył poczytną powieść przetłumaczoną wkrótce na język polski – Wilk wśród wilków.
Po 1945 roku majątek został znacjonalizowany. W pałacu mieściły się biura miejscowego Państwowego Gospodarstwa Rolnego. Następnie pałac adaptowano na ośrodek kolonijny. Mieściły się tutaj kolejno ośrodki kolonijne kopalni „Staszic” i następnie ZOZ w Poznaniu. Po likwidacji PGR w Radachowie w 1994 roku budynek pałacu wraz z założeniem folwarcznym znalazł się w dzierżawie, natomiast aktualnie stanowi prywatną własność.
Pałac założony jest na planie prostokątnym na osi wschód – zachód. Jest to budowla wybudowana w technice tradycyjnej, murowana z cegły na zaprawie wapiennej, o tynkowanych elewacjach. Budynek posadowiono na wysokim ceglanym cokole. Pałac jest podpiwniczony, parterowy, nakryty dachem mansardowym z wystawkami. Elewacje podłużne budynku zakomponowane zostały jako trzynastoosiowe, ukształtowane w sposób rytmiczny i symetryczny. Elewacje podłużne, to jest frontowa – północna oraz tylna – południowa, posiadają centralnie usytuowane, trzyosiowe, dwukondygnacyjne ryzality, w których mieściły się reprezentacyjne wejścia do budynku (obecnie zamurowane). Ryzalit w elewacji frontowej ujęty został w dolnej partii zdwojonymi pilastrami, pomiędzy którymi znajdowały się pierwotnie wąskie okna i prostokątne płyciny. Na belkowaniu pilastrów wspiera się zamknięty odcinkiem łuku tympanon z dwoma otworami okiennymi. Ryzalit w elewacji tylnej ukształtowany w podobny sposób, zyskując na monumentalności, dzięki podestowi oraz wysokim schodom poprzedzającym wejście. Powyżej mieści się prostokątny balkon o kutej, postsecesyjnej balustradzie i herb właścicieli majątku umieszczony w odcinkowo zamkniętym polu tympanonu, wypełnionym dekoracją z liści akantów, będącą kontynuacją labrów. Elewacja zachodnia jest jednoosiowa, zapewne wskutek wtórnych przekształceń wnętrz pałacowych. Do elewacji wschodniej pod koniec XIX lub na początku XX wieku dobudowany został parterowy budynek.
Wnętrze pałacu, pomimo powojennych przekształceń, zachowało częściowo czytelny historyczny układ przestrzenny oparty na dwuipółtraktowej kompozycji pomieszczeń z salonem w osi reprezentacyjnej oraz poprzecznym korytarzem. W związku ze znaczną dewastacją budynku, jaka miała miejsce w latach 90. XX wieku, wyposażenie i wystrój wnętrz, a w szczególności boazeria i posadzka oraz stolarka okienna i drzwiowa zachowane są w stanie szczątkowym.
Pałac nie posiada dokumentacji konserwatorskiej. Remont związany z adaptacją budynku dla potrzeb ośrodka kolonijnego przeprowadzono w latach 60. i 70. XX wieku. Przebudowano wówczas wnętrza i dokonano naprawy elewacji wraz z ich przemalowaniem. Po 1994 roku pałac był opuszczony i systematycznie popadał w ruinę. W 2007 roku rozpoczęto prowadzenie prac zabezpieczających w zakresie osuszenia murów obwodowych, podstemplowaniu zagrożonych partii stropów oraz remontu i częściowej rekonstrukcji więźby dachowej z przełożeniem połaci dachowych dachówką karpiówką układaną w koronkę.
