Historyczny zespół pałacowy położony jest w południowo-wschodniej części wsi. Pałac usytuowany został w otoczeniu niewielkiego parku krajobrazowego, w oddaleniu od wiejskiej drogi gruntowej, prowadzącej do wsi Mierczany. Fasadą budynek jest skierowany w stronę drogi. Wjazd do pałacu prowadzi przez zachowaną częściowo bramę, z drogą przechodzącą przez fragment parku, prowadząc dalej do paradnego podjazdu przed pałacem. Po stronie wschodniej i zachodniej pałacu, poza parkiem, zlokalizowane są zabudowania folwarku.
Według wykazu brandenburskiej Izby Rolniczej z 1921 roku we wsi istniał majątek szlachecki. Fakty związane z powstaniem pałacu, jak również informacje na temat twórców jego architektury, nie są dokładnie znane, z uwagi na brak przekazów archiwalnych. Z pewnością budowa rezydencji ma związek z jednym z kolejnych właścicieli majątku. Czas powstania pałacu zbiega się z urzędowaniem starosty Hansa Friedricha von Winning, ówczesnego właściciela majątku (w roku 1782). Od 1809 roku majątkiem zarządzał przedstawiciel rodu von Zastrow. Od połowy XIX wieku majątek w Radzikowie należał do rodziny von Haslingen. Po 1945 roku zespół folwarczny oraz pałac znajdowały się w użytkowaniu PGR. W budynku urządzono szkołę, mieszkania dla nauczycieli, biura oraz świetlicę.
Obecnie pałac wraz z parkiem jest własnością prywatną.
Zasadnicza bryła pałacu ukształtowana została w 4. ćw. XVIII wieku. Wskutek późniejszych – XIX-wiecznych i XX-wiecznych przekształceń, pierwotne cechy stylowe obiektu uległy zatarciu. Rozczłonkowana bryła pałacu składa się z XVIII-wiecznej części zasadniczej i późniejszego skrzydła od strony wschodniej z trójkondygnacyjną klatką schodową. XVIII-wieczna część bryły nakryta jest wysokim dachem naczółkowym oraz dachem mansardowym w parti dobudowanej później. W połaciach dachowych rytmicznie rozmieszczone są wystawki z dwuspadowymi daszkami. Wyodrębniona architektonicznie w elewacji tylnej klatka schodowa nakryta jest niskim dachem namiotowym. Wszystkie dachy pokryte są ceramiczną dachówką karpiówką, układaną w koronkę. Budynek w całości jest podpiwniczony, murowany z cegły pełnej ceramicznej, parterowy z użytkowym poddaszem. Elewacja frontowa – północna jest symetryczna, jedenastoosiowa z trzyosiowym pseudoryzalitem pośrodku, który w partii dachu przechodzi w wystawkę zwieńczoną trójkątnym szczytem z neobarokową dekoracją. Na osi środkowej pseudoryzalitu znajduje się wejście główne do pałacu. Elewacja tylna – południowa, wychodząca na park, zakomponowana została analogicznie do frontowej. Elewacja boczna – zachodnia jest czteroosiowa, parterowa z wysokim podpiwniczeniem i wejściem do piwnicy, z dwuosiowym szczytem zwieńczonym dachem mansardowym z dwiema facjatkami. Elewacja boczna – wschodnia jest niesymetryczna, parterowa z wysokim podpiwniczeniem i wejściem do piwnicy.
Wnętrze pałacu zostało wtórnie przekształcone, pozbawione oryginalnego wystroju i wyposażenia. Spośród historycznych elementów wyposażenia zachowała się stolarka drzwi w elewacji frontowej, umieszczonych we wnęce zamkniętej pełnym łukiem, z dekoracyjnie rzeźbionymi płycinami.
W 1973 roku wykonano remont generalny, w ramach którego dokonano zmiany układu wnętrza, dostosowując poszczególne pomieszczenia do różnych funkcji. Parter pałacu przeznaczono na pomieszczenia klasowe, poddasze zaadoptowano na mieszkania dla nauczycieli. W piwnicy mieściła się świetlica szkolna, kuchnia, kotłownia oraz sanitariaty. Aktualnie pałac nie jest użytkowany.
Według wykazu brandenburskiej Izby Rolniczej z 1921 roku we wsi istniał majątek szlachecki. Fakty związane z powstaniem pałacu, jak również informacje na temat twórców jego architektury, nie są dokładnie znane, z uwagi na brak przekazów archiwalnych. Z pewnością budowa rezydencji ma związek z jednym z kolejnych właścicieli majątku. Czas powstania pałacu zbiega się z urzędowaniem starosty Hansa Friedricha von Winning, ówczesnego właściciela majątku (w roku 1782). Od 1809 roku majątkiem zarządzał przedstawiciel rodu von Zastrow. Od połowy XIX wieku majątek w Radzikowie należał do rodziny von Haslingen. Po 1945 roku zespół folwarczny oraz pałac znajdowały się w użytkowaniu PGR. W budynku urządzono szkołę, mieszkania dla nauczycieli, biura oraz świetlicę.
Obecnie pałac wraz z parkiem jest własnością prywatną.
Zasadnicza bryła pałacu ukształtowana została w 4. ćw. XVIII wieku. Wskutek późniejszych – XIX-wiecznych i XX-wiecznych przekształceń, pierwotne cechy stylowe obiektu uległy zatarciu. Rozczłonkowana bryła pałacu składa się z XVIII-wiecznej części zasadniczej i późniejszego skrzydła od strony wschodniej z trójkondygnacyjną klatką schodową. XVIII-wieczna część bryły nakryta jest wysokim dachem naczółkowym oraz dachem mansardowym w parti dobudowanej później. W połaciach dachowych rytmicznie rozmieszczone są wystawki z dwuspadowymi daszkami. Wyodrębniona architektonicznie w elewacji tylnej klatka schodowa nakryta jest niskim dachem namiotowym. Wszystkie dachy pokryte są ceramiczną dachówką karpiówką, układaną w koronkę. Budynek w całości jest podpiwniczony, murowany z cegły pełnej ceramicznej, parterowy z użytkowym poddaszem. Elewacja frontowa – północna jest symetryczna, jedenastoosiowa z trzyosiowym pseudoryzalitem pośrodku, który w partii dachu przechodzi w wystawkę zwieńczoną trójkątnym szczytem z neobarokową dekoracją. Na osi środkowej pseudoryzalitu znajduje się wejście główne do pałacu. Elewacja tylna – południowa, wychodząca na park, zakomponowana została analogicznie do frontowej. Elewacja boczna – zachodnia jest czteroosiowa, parterowa z wysokim podpiwniczeniem i wejściem do piwnicy, z dwuosiowym szczytem zwieńczonym dachem mansardowym z dwiema facjatkami. Elewacja boczna – wschodnia jest niesymetryczna, parterowa z wysokim podpiwniczeniem i wejściem do piwnicy.
Wnętrze pałacu zostało wtórnie przekształcone, pozbawione oryginalnego wystroju i wyposażenia. Spośród historycznych elementów wyposażenia zachowała się stolarka drzwi w elewacji frontowej, umieszczonych we wnęce zamkniętej pełnym łukiem, z dekoracyjnie rzeźbionymi płycinami.
W 1973 roku wykonano remont generalny, w ramach którego dokonano zmiany układu wnętrza, dostosowując poszczególne pomieszczenia do różnych funkcji. Parter pałacu przeznaczono na pomieszczenia klasowe, poddasze zaadoptowano na mieszkania dla nauczycieli. W piwnicy mieściła się świetlica szkolna, kuchnia, kotłownia oraz sanitariaty. Aktualnie pałac nie jest użytkowany.
