Kościół pw. św. Jadwigi w Rokitnicy gm. Skąpe, pow. świebodziński
Położona na płaskim otwartym terenie wieś Rokitnica leży przy trasie prowadzącej do Ołoboku, w niedalekiej odległości od jeziora Niesłysz. W południowej części miejscowości, która zachowała czytelność XIII-wiecznego rozplanowania, wzniesiono świątynię położoną na niewielkim wyniesieniu, stanowiąca dominantę architektoniczną wsi. Teren przykościelny wydzielono, od bardzo blisko usytuowanej zabudowy mieszkalnej, współczesnym ogrodzeniem opartym na cokole murowanym częściowo z cegły, częściowo z kamienia. Charakterystyczne jest ujęte starodrzewem główne wejście do świątyni od strony wschodniej.
W źródłach pierwszy raz Rokietnica wymieniona została w 1223 r. w związku z fundacją księcia Henryka Brodatego dla klasztoru cysterek w Trzebnicy. Opactwo otrzymało wówczas rozległe dobra ziemskie w okręgu świebodzińskim. Cysterki władały książęcą darowizną do roku 1810 i za ich sprawą na obszarze tym powstały liczne kościoły, między innymi w Ołoboku, Rudgierzowicach, Radoszynie, Chociulach, Węgrzynicach i w samej Rokitnicy. Wybudowaną w 1. poł. XIII w. świątynię wzniesiono być może z kamienia narzutowego. W roku 1520 przejęta została przez ewangelików. W ich rękach znajdowała się do roku 1654, kiedy przywrócona została katolikom, jako filialna parafii w Węgrzynicach. Na początku XIX w. budowla ta została rozebrana. Zbiegło się to z sekularyzacją zakonu w Prusach i upaństwowieniem przez Fryderyka Wilhelma III dóbr klasztornych. Krótko po tym, podarował on Rokitnicę hrabiemu Tauentzien von Wittenberg. Z jego inicjatywy w latach 1832-1833 wzniesiono obecny kościół. Budowniczego obiektu niestety nie znamy. Budowa miała bez wątpienia związek z unormowaniem stosunków katolicko-ewangelickich i ostatecznym wejściem w życie pruskiej „Umowy regulującej majętność między katolikami i ewangelikami” z 1833 r.
Kościół wzniesiono w konstrukcji szkieletowej z otynkowanym wypełnieniem ceglanym. Założony został na planie prostokąta wzbogaconego od wschodu czworoboczną wieżą. Prostą, zwartą bryłę nakryto dachem dwuspadowym z naczółkiem w elewacji zachodniej, szczytowej. Wieżę zwieńczono baniastym hełmem z wysoką latarnią. Pokrycie dachu korpusu stanowi dachówka ceramiczna, hełm wieży wykończono blachą cynkową. Frontową elewację wschodnią – wieżową zakomponowano symetrycznie wprowadzając na osi wysoką wieżę, w której przyziemiu umieszczono wejście główne zamknięte dwuskrzydłowymi drzwiami drewnianymi z nadświetlem w formie stałego okienka zamkniętego łukiem odcinkowym. W wyższych kondygnacjach, w osi wieży, znajdują się dwa niewielkie dwudzielne okna. Tuż pod gzymsem, także na osi, znajduje się okrągła tarcza zegarowa, pod którą umieszczono otwór doświetlający. Wieżę flankowano wprowadzonymi w ścianę korpusu wysokimi prostokątnymi oknami z odcinkowo zamkniętym nadświetlem. Elewację południową zakomponowano jako pięcioosiową, której artykulację podkreślają wysokie okna analogiczne do okien elewacji frontowej. W skrajnej, wschodniej osi wprowadzono wejście zamknięte drewnianymi drzwiami dwuskrzydłowymi. Elewacja zachodnia rozplanowana została jako symetryczna. W dwóch osiach wprowadzono okna analogiczne do pozostałych. W osi symetrii wprowadzono niewielki otwór doświetlający. Elewację północną zakomponowano podobnie do przeciwległej południowej, jednak tutaj otwór wejściowy umieszczono w osi środkowej.
Jednonawowe wnętrze świątyni otynkowano i przekryto płaskim odeskowanym stropem. Przy trzech ścianach, na kształt litery U wprowadzono proste empory wsparte na ośmiu drewnianych słupach. Pod emporami wprowadzono stropy belkowe. W narożniku południowo-zachodnim wtórnie wydzielono pomieszczenie zakrystii. Na jego narożniku umieszczono kosz pochodzący z dawnego ołtarza ambonowego. Po przeciwnej stronie wprowadzono także drugie pomieszczenie sięgające aż do empor.
Po wojnie kościół przeszedł w ręce osiedlającej się na tych ziemiach polskiej ludności katolickiej. Poświęcenia dokonano w 1946 r. W okresie tym nie wprowadzono zasadniczych zamian w architekturze obiektu. We wnętrzu wydzielono jednak dodatkowo dwa pomieszczenia w narożnikach od strony zachodniej. Wprowadzono także ołtarz liturgii posoborowej. Po roku 1989, ze względu na zły stan drewna, w tym znacznie uszkodzoną podwalinę i belkowanie wieży, przeprowadzono znaczący remont kościoła.
