Rokitnica (niem. Schönfeld) oddalona jest od Świebodzina o niespełna 15 kilometrów w kierunku południowo-zachodnim. Wraz z dobrami, znajdującymi się w okolicznych wsiach, wieś należała do żeńskiego klasztoru cysterskiego w Trzebnicy, tworząc tzw. klucz dóbr świebodzińskich, który został utworzony dzięki sięgającym lat 20. XIII wieku nadaniom Henryka Brodatego. Głównym ośrodkiem klucza był pobliski Ołobok, potem zaś Chociule. Kościół we wsi Rokitnica wspominany jest w dokumencie z 1407 roku. W wyniku sekularyzacji dóbr zakonnych na podstawie ogólnopaństwowego edyktu z 1810 roku, po 600-letnim gospodarowaniu na terenie świebodzińskim trzebnickich cysterek, dobra konwentu stały się domeną państwową, a następnie przeszły na własność zasłużonego o okresie napoleońskim generała – hrabiego Friedricha Boguslawa von Tauentzien. Dobra rokitnickie, a także Raków i inne majątki zakupił od wdowy po generale von Tauentzien komisarz sądowy Gottlieb Mettke, który władał nimi do 1908 roku. Innymi, wymienianymi w tym okresie prywatnymi właścicielami na terenie wsi są m.in. Ernst Ritter i dr Pondorf. W roku 1910 właścicielami majątku byli Heiman i Oerten.
Założenie parkowo-pałacowo-folwarczne, na którego terenie znajduje się pałac, zlokalizowane jest w centrum wsi, w bezpośrednim sąsiedztwie szachulcowego kościoła, wzniesionego tu na miejscu starszej świątyni w latach 30. XIX stulecia. Graniczy ono z terenem przykościelnym od strony północno-zachodniej. Wzniesiony zapewne w końcu XVIII wieku pałac został przebudowany po pożarze, w roku 1848. W podobnym czasie założono park, który zajmuje północną i wschodnią część założenia rezydencjonalnego. Murowana z cegły pełnej, tynkowana, podpiwniczona, dwukondygnacyjna, zwarta bryła pałacu założona została na planie prostokąta. Nakrywa ją kryty dachówką karpiówką dach naczółkowy o krokwiowo-jętkowej drewnianej konstrukcji. Pierwotnie dach posiadał symetrycznie rozmieszczone okna powiekowe, po dwa na każdej z większych połaci. Okna te zostały zlikwidowane podczas powojennych przebudów. Od strony południowej, do krótszego boku przylega mała, współczesna dobudówka, nakryta pulpitowym daszkiem. Tynkowane elewacje ozdobione są skromnym detalem architektonicznym w postaci gzymsów – kordonowego i koronującego. Elewacja frontowa i ogrodowa są siedmioosiowe. Sześć osi fasady przepruto dużymi, smukłymi, prostokątnymi oknami i, umieszczonym na osi elewacji, prostokątnym otworem drzwiowym wejścia głównego. Ku wejściu poprowadzono pięciostopnicowe schody. Skrajna oś północna jest gładka, pozbawiona otworów. Okna obwiedzione są prostymi, profilowanymi opaskami spiętymi kluczem. Pomiędzy oknami, na gładkim pasie między kondygnacjami rozmieszczono rytmicznie półkoliste płyciny z centralnie zakomponowaną, delikatną dekoracją sztukatorską. Nad wejściem głównym umieszczono sztukaterię w kształcie niewielkiego, owalnego kartusza ujętego wolutowymi motywami, przechodzącymi ku dołowi w rogi obfitości. Na elewacji ogrodowej, w pasie międzykondygnacyjnym, znalazły się podobne dekoracje, wpisane w płyciny o kształcie wycinków koła. Na północnej, trzyosiowej elewacji szczytowej, w skrajnej osi wschodniej okna zastąpiono prostokątnymi blendami. Przebudowana, południowa elewacja szczytowa, o zmienionym układzie otworów okiennych, zeszpecona została współczesnymi elementami w postaci dobudówki i luksferowych przeszkleń. Jedynym zachowanym elementem historycznego wystroju jest czteroskrzydłowa stolarka okienna o charakterystycznym, symetrycznym podziale, ze ślemieniem przechodzącym w połowie wysokości otworu.
Po II wojnie światowej zespół pałacowo-parkowo-folwarczny stał się własnością Skarbu Państwa, pełniąc funkcję ośrodka kolonijnego. Na potrzeby nowej funkcji całkowicie przebudowano wnętrze, likwidując m.in. historyczne stropy i klatki schodowe, które zastąpiono konstrukcjami betonowymi. Obecnie zespół, znajdujący się w rękach firmy prywatnej, nie jest użytkowany.
Założenie parkowo-pałacowo-folwarczne, na którego terenie znajduje się pałac, zlokalizowane jest w centrum wsi, w bezpośrednim sąsiedztwie szachulcowego kościoła, wzniesionego tu na miejscu starszej świątyni w latach 30. XIX stulecia. Graniczy ono z terenem przykościelnym od strony północno-zachodniej. Wzniesiony zapewne w końcu XVIII wieku pałac został przebudowany po pożarze, w roku 1848. W podobnym czasie założono park, który zajmuje północną i wschodnią część założenia rezydencjonalnego. Murowana z cegły pełnej, tynkowana, podpiwniczona, dwukondygnacyjna, zwarta bryła pałacu założona została na planie prostokąta. Nakrywa ją kryty dachówką karpiówką dach naczółkowy o krokwiowo-jętkowej drewnianej konstrukcji. Pierwotnie dach posiadał symetrycznie rozmieszczone okna powiekowe, po dwa na każdej z większych połaci. Okna te zostały zlikwidowane podczas powojennych przebudów. Od strony południowej, do krótszego boku przylega mała, współczesna dobudówka, nakryta pulpitowym daszkiem. Tynkowane elewacje ozdobione są skromnym detalem architektonicznym w postaci gzymsów – kordonowego i koronującego. Elewacja frontowa i ogrodowa są siedmioosiowe. Sześć osi fasady przepruto dużymi, smukłymi, prostokątnymi oknami i, umieszczonym na osi elewacji, prostokątnym otworem drzwiowym wejścia głównego. Ku wejściu poprowadzono pięciostopnicowe schody. Skrajna oś północna jest gładka, pozbawiona otworów. Okna obwiedzione są prostymi, profilowanymi opaskami spiętymi kluczem. Pomiędzy oknami, na gładkim pasie między kondygnacjami rozmieszczono rytmicznie półkoliste płyciny z centralnie zakomponowaną, delikatną dekoracją sztukatorską. Nad wejściem głównym umieszczono sztukaterię w kształcie niewielkiego, owalnego kartusza ujętego wolutowymi motywami, przechodzącymi ku dołowi w rogi obfitości. Na elewacji ogrodowej, w pasie międzykondygnacyjnym, znalazły się podobne dekoracje, wpisane w płyciny o kształcie wycinków koła. Na północnej, trzyosiowej elewacji szczytowej, w skrajnej osi wschodniej okna zastąpiono prostokątnymi blendami. Przebudowana, południowa elewacja szczytowa, o zmienionym układzie otworów okiennych, zeszpecona została współczesnymi elementami w postaci dobudówki i luksferowych przeszkleń. Jedynym zachowanym elementem historycznego wystroju jest czteroskrzydłowa stolarka okienna o charakterystycznym, symetrycznym podziale, ze ślemieniem przechodzącym w połowie wysokości otworu.
Po II wojnie światowej zespół pałacowo-parkowo-folwarczny stał się własnością Skarbu Państwa, pełniąc funkcję ośrodka kolonijnego. Na potrzeby nowej funkcji całkowicie przebudowano wnętrze, likwidując m.in. historyczne stropy i klatki schodowe, które zastąpiono konstrukcjami betonowymi. Obecnie zespół, znajdujący się w rękach firmy prywatnej, nie jest użytkowany.
