Wieś Rosin zlokalizowana jest przy głównej drodze Zielona Góra – Świebodzin, w połowie drogi między Sulechowem i Świebodzinem. Zespół dworsko-parkowy zajmuje teren położony bezpośrednio przy tej trasie, po jej zachodniej stronie. Zlokalizowany w centrum założenia, na północnym obrzeżu parku dwór, zamyka od północy część rezydencjonalną. Od mieszczącego się na północ dziedzińca folwarcznego oddzielał go pierwotnie podjazd z kolistym klombem.
Z najstarszych, pochodzących z 1384 roku dokumentów, wiadomo, że wieś o nazwie Roessyn (Rossyn) stanowiła wówczas własność cysterskiego opactwa w Paradyżu, które weszło w jej posiadanie po 1303 roku. W 2. poł. XVI wieku tutejszymi dobrami oraz pobliskim Kępskiem i Niekarzynem władają von Löbenowie. W latach 1596-1623 dobra są w posiadaniu pierwszego przedstawiciela, władającej tu przez blisko wiek, brandenburskiej rodziny von Hake z Berge pod Berlinem, Christophera, który zakupił Rosin oraz część Niekarzyna i Kępska od brata swej małżonki. Po min dobra dziedziczą jego synowie, potem wdowa po jednym z nich, a następnie jej syn. W latach 1677-1724 majątek należał do Chrostopha von Schenkendorffa, a potem kolejno do rodzin von Schönborn, von Stentsch, von Marunde, von Lossow. Na przełomie XVIII i XIX wieku dobra przechodzą w ręce nieutytułowanych rodzin Keiser (1797) i Kubale (1802), a następnie, w roku 1818, na ponad 120 lat – do II wojny światowej – na rzecz rodziny Student.
Dwór w Rosinie wzmiankowany jest już w końcu XVII wieku, kiedy to odprawiano w nim czasowo msze. Istnienie dworu i folwarku odnotowane jest ponownie w 1790 roku, za czasów Caspara von Lossow. Najprawdopodobniej najstarszym elementem zespołu jest park, założony w końcu XVIII wieku. Wówczas, lub na początku wieku XIX, wzniesiono murowany, parterowy dwór na planie prostokąta, o prostej, przysadzistej bryle nakrytej dachem mansardowym. Podczas przebudowy około 1900 roku dostawiono na osiach dłuższych boków płytkie ryzality mieszczące wejścia, od strony wschodniej parterowy aneks z tarasem oraz przylegającą do niego piętrową przybudówkę nakrytą dachem mansardowym, otwartą od wschodu na ogród arkadowymi podcieniami. Podczas kolejnej przebudowy od strony południowo-zachodniej dostawiono niski aneks mieszczący kuchnię, pomieszczenia gospodarcze i mieszkalne. Dwór zwrócony jest frontem na północ, ku części folwarcznej. Pod częścią zachodnią zachowały się sklepione kolebkowo piwnice. Osie centralne elewacji frontowej i ogrodowej zaakcentowane zostały dwukondygnacyjnymi ryzalitami, mieszczącymi wejścia. Wejście główne znajduje się w parterowym przedsionku z balkonem. Rozmieszczone regularnie okna mają w parterze kształt prostokątny, na piętrze zamknięte są łukiem odcinkowym, zaś w ryzalitach łukiem pełnym.
Zachował się nieco zmodyfikowany przebudowami, pierwotny, dwutraktowy układ wnętrza z sienią przelotową na osi północ-południe. Przetrwały też dekorujące szczyty elewacji sztukaterie o motywach roślinnych i heraldycznych, w tym herb trzy lilie z przyłbicą, trzymany przez uskrzydlone smoki.
W 1945 roku majątek przeszedł na własność Skarbu Państwa. Folwark stał się siedzibą PGR, we dworze zaś działała Spółdzielnia Produkcyjna „Jedność”, a następnie ferma drobiu Lubuskich Zakładów Drobiarskich. Obecnie rezydencja i park, będące od niedawna własnością prywatną, poddawane są rewaloryzacji.
Z najstarszych, pochodzących z 1384 roku dokumentów, wiadomo, że wieś o nazwie Roessyn (Rossyn) stanowiła wówczas własność cysterskiego opactwa w Paradyżu, które weszło w jej posiadanie po 1303 roku. W 2. poł. XVI wieku tutejszymi dobrami oraz pobliskim Kępskiem i Niekarzynem władają von Löbenowie. W latach 1596-1623 dobra są w posiadaniu pierwszego przedstawiciela, władającej tu przez blisko wiek, brandenburskiej rodziny von Hake z Berge pod Berlinem, Christophera, który zakupił Rosin oraz część Niekarzyna i Kępska od brata swej małżonki. Po min dobra dziedziczą jego synowie, potem wdowa po jednym z nich, a następnie jej syn. W latach 1677-1724 majątek należał do Chrostopha von Schenkendorffa, a potem kolejno do rodzin von Schönborn, von Stentsch, von Marunde, von Lossow. Na przełomie XVIII i XIX wieku dobra przechodzą w ręce nieutytułowanych rodzin Keiser (1797) i Kubale (1802), a następnie, w roku 1818, na ponad 120 lat – do II wojny światowej – na rzecz rodziny Student.
Dwór w Rosinie wzmiankowany jest już w końcu XVII wieku, kiedy to odprawiano w nim czasowo msze. Istnienie dworu i folwarku odnotowane jest ponownie w 1790 roku, za czasów Caspara von Lossow. Najprawdopodobniej najstarszym elementem zespołu jest park, założony w końcu XVIII wieku. Wówczas, lub na początku wieku XIX, wzniesiono murowany, parterowy dwór na planie prostokąta, o prostej, przysadzistej bryle nakrytej dachem mansardowym. Podczas przebudowy około 1900 roku dostawiono na osiach dłuższych boków płytkie ryzality mieszczące wejścia, od strony wschodniej parterowy aneks z tarasem oraz przylegającą do niego piętrową przybudówkę nakrytą dachem mansardowym, otwartą od wschodu na ogród arkadowymi podcieniami. Podczas kolejnej przebudowy od strony południowo-zachodniej dostawiono niski aneks mieszczący kuchnię, pomieszczenia gospodarcze i mieszkalne. Dwór zwrócony jest frontem na północ, ku części folwarcznej. Pod częścią zachodnią zachowały się sklepione kolebkowo piwnice. Osie centralne elewacji frontowej i ogrodowej zaakcentowane zostały dwukondygnacyjnymi ryzalitami, mieszczącymi wejścia. Wejście główne znajduje się w parterowym przedsionku z balkonem. Rozmieszczone regularnie okna mają w parterze kształt prostokątny, na piętrze zamknięte są łukiem odcinkowym, zaś w ryzalitach łukiem pełnym.
Zachował się nieco zmodyfikowany przebudowami, pierwotny, dwutraktowy układ wnętrza z sienią przelotową na osi północ-południe. Przetrwały też dekorujące szczyty elewacji sztukaterie o motywach roślinnych i heraldycznych, w tym herb trzy lilie z przyłbicą, trzymany przez uskrzydlone smoki.
W 1945 roku majątek przeszedł na własność Skarbu Państwa. Folwark stał się siedzibą PGR, we dworze zaś działała Spółdzielnia Produkcyjna „Jedność”, a następnie ferma drobiu Lubuskich Zakładów Drobiarskich. Obecnie rezydencja i park, będące od niedawna własnością prywatną, poddawane są rewaloryzacji.
