Dwór zlokalizowany jest w południowo-zachodniej części Rusinowa, po wschodniej stronie drogi prowadzącej do Lubrzy. Rezydencja oddzielona jest od podwórza gospodarczego ogrodzeniem i zajmuje plac o kształcie prostokąta.
W okresie wczesnego średniowiecza Rusinów był własnością komesa Przybigniewa z wielkopolskiego rodu Leszczyców. W 1236 roku przekazał on część, a w następnych latach całą wieś klasztorowi paradyskiemu, co potwierdził książę Przemysł I w dokumencie z 1250 roku. Już wówczas Rusinów był wioską dużą i zasobną, przynosząc niemałe zyski swoim właścicielom. W XVI wieku w związku z reformacją pozycja cystersów w Rusinowie nieco osłabła. W połowie XVII wieku Szwedzi zarekwirowali majątek paradyski, który został zwrócony w 1656 roku pod warunkiem wolności wyznania augsburskiego i swobody działań dla pastorów. W Rusinowie mieszkali wówczas zamożni kmiecie oraz średnio zasobni zagrodnicy. W 1790 roku w miejscowości znajdował się kościół, plebania, szkoła, kuźnia oraz folwark opacki. Na majątek dwukrotnie nakładano sekwestr, raz w okresie rządów austriackich, w latach 1723-1732, ponownie w okresie pruskim, w latach 1767-1807. Po wykupieniu majątku z sekwestru, w 1807 roku, i sekularyzacji dóbr klasztornych w 1810 roku, cały kompleks paradyski przejął syndyk Heinrich z Zielonej Góry. W 1811 roku Rusinów znalazł się w posiadaniu Augustina Förstera, który wykupił go za ponad 8 tys. talarów. Jego staraniem, w 1828 roku, zmieniono status majątku na tzw. majątek rycerski. Do początku XX wieku Rusinów pozostał we władaniu kolejnych pokoleń rodziny Försterów syna Augustina – Augustina Georga, następnie Augusta Ewalda, a potem Fritza Förstera. W 1916 roku jako właściciel majątku rycerskiego wymieniany był Otto Hecht. Powierzchnia dóbr rycerskich w Rusinowie była niewielka, obejmowała zaledwie 200 ha, z czego około 50 ha stanowiły lasy.
Dwór został wzniesiony w ostatniej ćw. XIX wieku w stylu eklektycznym z przewagą form neogotyckich. Założony jest na planie prostokąta, z elewacją frontową skierowaną na zachód. Parterowy budynek, z poddaszem użytkowym, posadowiony jest na wysokich piwnicach. Jego zwartą bryłę nakrywa dach dwuspadowy. Fasada została zaplanowana symetrycznie jako siedmioosiowa. W jej osi środkowej mieści się piętrowy ryzalit zamknięty trójkątnym szczytem z trzema wieżyczkami zakończonymi blankowaniem. Umieszczone w osi wejście główne poprzedzają jednobiegowe schody. W poziomie fasadę artykułuje linia cokołu, wyznaczona przez nieznaczne jego wysunięcie przed lico elewacji, oraz profilowany gzyms koronujący i umieszczony pod nim fryz arkadowy. Prostokątne otwory okienne, na wydatnych parapetach, ujęte w profilowane opaski, zwieńczone są naczółkami w formie łamanego odcinka gzymsu. Pozostałe elewacje, zakomponowane również symetrycznie, pod względem detalu architektonicznego opracowane są analogicznie do fasady. Z oryginalnego wystroju zachowały się m.in. boczne drzwi wejściowe umieszczone w elewacji północnej. Są to drewniane, dwuskrzydłowe drzwi z nadświetlem, ramowo płycinowe, z górnymi płycinami przeszklonymi, z listwą przymykową w formie kanelowanej kolumny z głowicą jońską.
Po II wojnie światowej majątek upaństwowiono i utworzono PGR. Obecnie dwór jest nieużytkowany.
W okresie wczesnego średniowiecza Rusinów był własnością komesa Przybigniewa z wielkopolskiego rodu Leszczyców. W 1236 roku przekazał on część, a w następnych latach całą wieś klasztorowi paradyskiemu, co potwierdził książę Przemysł I w dokumencie z 1250 roku. Już wówczas Rusinów był wioską dużą i zasobną, przynosząc niemałe zyski swoim właścicielom. W XVI wieku w związku z reformacją pozycja cystersów w Rusinowie nieco osłabła. W połowie XVII wieku Szwedzi zarekwirowali majątek paradyski, który został zwrócony w 1656 roku pod warunkiem wolności wyznania augsburskiego i swobody działań dla pastorów. W Rusinowie mieszkali wówczas zamożni kmiecie oraz średnio zasobni zagrodnicy. W 1790 roku w miejscowości znajdował się kościół, plebania, szkoła, kuźnia oraz folwark opacki. Na majątek dwukrotnie nakładano sekwestr, raz w okresie rządów austriackich, w latach 1723-1732, ponownie w okresie pruskim, w latach 1767-1807. Po wykupieniu majątku z sekwestru, w 1807 roku, i sekularyzacji dóbr klasztornych w 1810 roku, cały kompleks paradyski przejął syndyk Heinrich z Zielonej Góry. W 1811 roku Rusinów znalazł się w posiadaniu Augustina Förstera, który wykupił go za ponad 8 tys. talarów. Jego staraniem, w 1828 roku, zmieniono status majątku na tzw. majątek rycerski. Do początku XX wieku Rusinów pozostał we władaniu kolejnych pokoleń rodziny Försterów syna Augustina – Augustina Georga, następnie Augusta Ewalda, a potem Fritza Förstera. W 1916 roku jako właściciel majątku rycerskiego wymieniany był Otto Hecht. Powierzchnia dóbr rycerskich w Rusinowie była niewielka, obejmowała zaledwie 200 ha, z czego około 50 ha stanowiły lasy.
Dwór został wzniesiony w ostatniej ćw. XIX wieku w stylu eklektycznym z przewagą form neogotyckich. Założony jest na planie prostokąta, z elewacją frontową skierowaną na zachód. Parterowy budynek, z poddaszem użytkowym, posadowiony jest na wysokich piwnicach. Jego zwartą bryłę nakrywa dach dwuspadowy. Fasada została zaplanowana symetrycznie jako siedmioosiowa. W jej osi środkowej mieści się piętrowy ryzalit zamknięty trójkątnym szczytem z trzema wieżyczkami zakończonymi blankowaniem. Umieszczone w osi wejście główne poprzedzają jednobiegowe schody. W poziomie fasadę artykułuje linia cokołu, wyznaczona przez nieznaczne jego wysunięcie przed lico elewacji, oraz profilowany gzyms koronujący i umieszczony pod nim fryz arkadowy. Prostokątne otwory okienne, na wydatnych parapetach, ujęte w profilowane opaski, zwieńczone są naczółkami w formie łamanego odcinka gzymsu. Pozostałe elewacje, zakomponowane również symetrycznie, pod względem detalu architektonicznego opracowane są analogicznie do fasady. Z oryginalnego wystroju zachowały się m.in. boczne drzwi wejściowe umieszczone w elewacji północnej. Są to drewniane, dwuskrzydłowe drzwi z nadświetlem, ramowo płycinowe, z górnymi płycinami przeszklonymi, z listwą przymykową w formie kanelowanej kolumny z głowicą jońską.
Po II wojnie światowej majątek upaństwowiono i utworzono PGR. Obecnie dwór jest nieużytkowany.
