Dwór zlokalizowany jest pośrodku miejscowości, po północnej stronie lokalnej drogi prowadzącej do Radówka. Budynek wzniesiono na osi wschód-zachód, w linii zabudowy wiejskiej, w układzie kalenicowym do drogi, w południowej części działki siedliskowej. Obiekt wygrodzony jest od frontu współczesnym, kamiennym ogrodzeniem.
Sienno to miejscowość o genezie średniowiecznej. Po raz pierwszy została wzmiankowana w 1317 roku jako własność biskupa lubuskiego, potwierdzona przez margrabiów brandenburskich z dynastii askańskiej. Wieś pozostawała w posiadaniu biskupstwa do czasu reformacji i sekularyzacji dóbr kościelnych. Wkrótce znalazła się w zarządzie domeny państwowej w Lubuszu, a po 1718 roku domeny państwowej w Pamięcinie. Następnie, wraz z dobrami domeny pamięcińskiej, weszła w skład fideikomisu zarządzanego przez księcia Prus. Ordynacja istniała formalnie do 1945 roku. Majątek ziemski z ośrodkiem w Siennie był dzierżawiony na prawach dzierżawy wieczystej. Nie wykluczone, że dzierżawcą majątku był tutejszy sołtys lenny. Folwark w Siennie wymieniony został po raz pierwszy w 1809 roku. Być może właśnie sołtysa lennego należy łączyć z folwarkiem i następnie budową dworu.
Po 1945 roku majątek ziemski został znacjonalizowany. Majątek ziemski użytkował Zakład Rolny Radów Lubuskiego Kombinatu Rolnego. W okresie powojennym w dworze mieściła się szkoła podstawowa wraz z mieszkaniem dyrektora. Następnie obiekt był własnością porucznika Onichimowskiego, a później Kazimierza Kowalewskiego. Obecnie nieruchomość stanowi również własność prywatną. Właścicielka obiektu wstrzymała na razie prowadzone od 2002 roku prace remontowe, jednak w planach jest adaptacja obiektu do celów użytkowych.
Dwór wzniesiony został w stylu eklektycznym z elementami neogotyckimi pod koniec XIX wieku. Obiekt założony jest na palnie wydłużonego prostokąta. Forma obiektu jest prostopadłościenna, ujęta w narożach wielobocznymi wieżyczkami zwieńczonymi głowicami z ostrosłupowymi, blaszanymi hełmami. Dwór jest budowlą murowaną z kamienia i cegły, o pierwotnie nietynkowanych elewacjach. Budowla posadowiona jest na wysokiej partii cokołowej, jest podpiwniczona, parterowa z mezzonino, nakryta dachem dwuspadowym. Elewacja frontowa – południowa ukształtowana została jako ośmioosiowa, symetryczna, z dwuosiowym ryzalitem i schodkowym frontonem ujętym wielobocznymi wieżyczkami, zwieńczonymi głowicami z ostrosłupowymi, blaszanymi hełmami. Elewacja tylna – północna jest siedmioosiowa, niesymetryczna. W elewacji szczytowej wschodniej w centralnej osi, mieści się wejście ujęte dwoma pilastrami dźwigającymi belkowanie. W parterze elewacja jest trzyosiowa, powyżej czteroosiowa. Elewacja zachodnia została zakomponowana jako trzyosiowa, powyżej jako dwuosiowa. Elewacje szczytowe zwieńczone są schodkowym szczytem akcentowanym iglicą. Otwory okienne i drzwiowe zostały zamknięte odcinkiem łuku lub półkoliście. Na detal architektoniczny elewacji składa się gzyms cokołowy i koronujący oraz opaski okienne i drzwiowe. Wnętrze jest jedno- i półtraktowe i pomimo powojennych przekształceń zachował się czytelny układ przestrzenny. Wnętrza w wyniku powojennych remontów i modernizacji pozbawione zostały oryginalnego wystroju i wyposażenia. Również oryginalna stolarka okienna i drzwiowa nie zachowała się. W pomieszczeniach piwnicznych znajdują się oryginalne odcinkowe sklepienia kolebkowe.
W trakcie ostatniego remontu obiekt został ocieplony i opracowany strukturą. Budynkowi nadano również nowego wyrazu kolorystycznego.
Remont dworu rozpoczęto w 2002 roku. Wymieniono część konstrukcji więźby dachowej, pokrycie dachu, instalacje, tynki oraz posadzki. Budynek ocieplono styropianem, opracowano strukturą i nadano mu nowy, nienaturalny wyraz kolorystyczny.
Sienno to miejscowość o genezie średniowiecznej. Po raz pierwszy została wzmiankowana w 1317 roku jako własność biskupa lubuskiego, potwierdzona przez margrabiów brandenburskich z dynastii askańskiej. Wieś pozostawała w posiadaniu biskupstwa do czasu reformacji i sekularyzacji dóbr kościelnych. Wkrótce znalazła się w zarządzie domeny państwowej w Lubuszu, a po 1718 roku domeny państwowej w Pamięcinie. Następnie, wraz z dobrami domeny pamięcińskiej, weszła w skład fideikomisu zarządzanego przez księcia Prus. Ordynacja istniała formalnie do 1945 roku. Majątek ziemski z ośrodkiem w Siennie był dzierżawiony na prawach dzierżawy wieczystej. Nie wykluczone, że dzierżawcą majątku był tutejszy sołtys lenny. Folwark w Siennie wymieniony został po raz pierwszy w 1809 roku. Być może właśnie sołtysa lennego należy łączyć z folwarkiem i następnie budową dworu.
Po 1945 roku majątek ziemski został znacjonalizowany. Majątek ziemski użytkował Zakład Rolny Radów Lubuskiego Kombinatu Rolnego. W okresie powojennym w dworze mieściła się szkoła podstawowa wraz z mieszkaniem dyrektora. Następnie obiekt był własnością porucznika Onichimowskiego, a później Kazimierza Kowalewskiego. Obecnie nieruchomość stanowi również własność prywatną. Właścicielka obiektu wstrzymała na razie prowadzone od 2002 roku prace remontowe, jednak w planach jest adaptacja obiektu do celów użytkowych.
Dwór wzniesiony został w stylu eklektycznym z elementami neogotyckimi pod koniec XIX wieku. Obiekt założony jest na palnie wydłużonego prostokąta. Forma obiektu jest prostopadłościenna, ujęta w narożach wielobocznymi wieżyczkami zwieńczonymi głowicami z ostrosłupowymi, blaszanymi hełmami. Dwór jest budowlą murowaną z kamienia i cegły, o pierwotnie nietynkowanych elewacjach. Budowla posadowiona jest na wysokiej partii cokołowej, jest podpiwniczona, parterowa z mezzonino, nakryta dachem dwuspadowym. Elewacja frontowa – południowa ukształtowana została jako ośmioosiowa, symetryczna, z dwuosiowym ryzalitem i schodkowym frontonem ujętym wielobocznymi wieżyczkami, zwieńczonymi głowicami z ostrosłupowymi, blaszanymi hełmami. Elewacja tylna – północna jest siedmioosiowa, niesymetryczna. W elewacji szczytowej wschodniej w centralnej osi, mieści się wejście ujęte dwoma pilastrami dźwigającymi belkowanie. W parterze elewacja jest trzyosiowa, powyżej czteroosiowa. Elewacja zachodnia została zakomponowana jako trzyosiowa, powyżej jako dwuosiowa. Elewacje szczytowe zwieńczone są schodkowym szczytem akcentowanym iglicą. Otwory okienne i drzwiowe zostały zamknięte odcinkiem łuku lub półkoliście. Na detal architektoniczny elewacji składa się gzyms cokołowy i koronujący oraz opaski okienne i drzwiowe. Wnętrze jest jedno- i półtraktowe i pomimo powojennych przekształceń zachował się czytelny układ przestrzenny. Wnętrza w wyniku powojennych remontów i modernizacji pozbawione zostały oryginalnego wystroju i wyposażenia. Również oryginalna stolarka okienna i drzwiowa nie zachowała się. W pomieszczeniach piwnicznych znajdują się oryginalne odcinkowe sklepienia kolebkowe.
W trakcie ostatniego remontu obiekt został ocieplony i opracowany strukturą. Budynkowi nadano również nowego wyrazu kolorystycznego.
Remont dworu rozpoczęto w 2002 roku. Wymieniono część konstrukcji więźby dachowej, pokrycie dachu, instalacje, tynki oraz posadzki. Budynek ocieplono styropianem, opracowano strukturą i nadano mu nowy, nienaturalny wyraz kolorystyczny.
