Wieś Stany (niem. Auhalt) leży na uboczu, przy wschodnim brzegu Odry. Oddalona jest około 6 km na północny wschód od Nowej Soli. Najstarsze dzieje wsi nie są znane. Pierwsze wzmianki o miejscowości pochodzą z 1740 roku. Jednakże już dwa wieki wcześniej funkcjonowała tu przeprawa promowa, odgrywająca istotną rolę w okresie wojny trzydziestoletniej, kiedy to w jej pobliżu zlokalizowano warowny obóz wojskowy. W połowie XVIII wieku wieś podzielona była na dwie części: północna należała do książąt von Schönaich z Siedliska, południowa stanowiła własność królewską. W 1844 roku w części królewskiej swą siedzibę miał rewir leśny, ludność trudniła się przewoźnictwem i tkactwem.
Dwór w Stanach leży w północnej – „książęcej” części wsi, przy drodze prowadzącej ze wsi do miejsca przeprawy. Powstał on około 1800 roku. Stanowił własność sołtysa, pełnił rolę karczmy i budynku mieszkalnego, początkowo również był miejscem posiedzeń sądu. Jedynym źródłem pozwalającym określić pierwotne przeznaczenie obiektu są plany z roku 1876, na których został on określany jako „Scholz Aug. Kretschmer” i „Scholtisei”. Z planów wynika również, że zlokalizowany był on przy podwórzu gospodarczym, otoczonym budynkami gospodarczymi. Brak źródeł wskazujących, kiedy sołectwo zostało zniesione, natomiast funkcję gospody pełnił do roku 1945, a w latach 60. XX wieku zachodnia część zaadaptowana została na cele sakralne.
Klasycystyczny budynek założony jest na planie prostokąta o wymiarach 23,5 × 10,5 m, parterowy, częściowo podpiwniczony, nakryty dachem mansardowym z naczółkami i późniejszymi wystawkami okiennymi. Frontem zwrócony jest na wschód w stronę podwórza. W uprzednio ośmioosiowej elewacji frontowej zamurowano jedno z okien, z powodu otynkowania zniszczeniu uległo boniowanie, narożne lizeny oraz opaski okienne. Usunięte zostało również powiekowe okno z dolnej części mansardowego dachu. Otwór wejściowy przesklepiony koszowo posiada historyczną stolarkę, podobnie jak część otworów okiennych.
Elewacja zachodnia jest siedmioosiowa z centralnie umieszczonym otworem wejściowym płasko przesklepionym. Jej stolarka zarówno drzwiowa, jak i okienna jest wtórna.
Po zaadaptowaniu części południowej w latach 60. XX wieku na kaplicę dobudowano murowany przedsionek z prosto zamkniętym otworem wejściowym, zwieńczony szczytem z prześwitem i krzyżem. Na ścianie powyżej przedsionka pozostało jedno okno.
Elewacja północna początkowo trzyosiowa w przyziemiu i czteroosiowa w partii poddasza, obecnie posiada jeden otwór okienny w przyziemiu i trzy w suterynie, wszystkie pozbawione stolarki i opasek. Przyziemie od suteryny rozdziela profilowany gzyms.
Rozplanowanie przyziemia jest trójdzielne, dwutraktowe. Z powodu nieodpowiednich prac remontowych budynek zatracił większość swoich cech charakterystycznych: zamurowanie części okien spowodowało zatracenie rytmu elewacji, położenie nowych tynków pozbawiło budynek elementów, takich jak: boniowanie, pilastry, lizeny, gzymsy, opaski okienne. Historyczny wizerunek uwidacznia się jedynie w proporcjach bryły i uszkodzonym mansardowym dachu.
Obecnie mocno zniszczony budynek, po przeniesieniu kaplicy, pełni funkcję magazynową.
