Miejscowość w dzisiejszym kształcie powstała w połowie XX wieku z połączenia trzech wsi: Starego Strącza, Zalesia i Merzdorf oraz dwóch folwarków: Linderei Vorwerk i Kirch Vorwerk. Zespół dworski Stare Strącze zlokalizowany jest na wschodnim krańcu obecnej miejscowości. Założenie tworzy podwórze z budynkami gospodarczymi, park krajobrazowy oraz usytuowany w północno-zachodniej części, dwór.
Historia Starego Strącza sięga średniowiecza. Pierwszymi wzmiankowanymi właścicielami wsi był ród von Rechenberg, wymieniany w dokumencie z 1508 roku. W 1765 roku dobra należały do rodziny von Lieres, natomiast w 1791 roku do pani von Luck.
Folwark Stare Strącze powstał w końcu XVIII lub na początku XIX wieku. W 1886 roku posiadłość, określana w rejestrach podatkowych jako dobra szlacheckie, była własnością kupca z Wrocławia nazwiskiem Michael Rosler. W tym czasie majątek liczył 1053 ha gruntów, z czego 485 ha stanowiły pola uprawne, 131 ha łąki, 48 ha pastwiska, 355 ha lasy i 14 ha wody. Hodowano owce, bydło, świnie i konie. W 1898 roku właścicielem dóbr był hrabia Archambauld de Tanllerand-Perigord, major w służbie armii berlińskiej. Od końca XIX wieku Stare Strącze wraz z Nowym Strączem, Przylesiem, nieistniejącymi: Neuvorwerk i Kirchvorwerk oraz leśniczówką w Starym Strączu, wchodziły w skład klucza folwarków stanowiących jedną posiadłość. Na początku XX wieku majątek przez krótki czas znajdował się w posiadaniu rodziny Żółtowskich. W 1912 roku wymieniana była Maria Żółtowska z Niechanowa. Z kolei, w 1926 roku właścicielem Starego i Nowego Strącza był Richard Schulz.
Dwór, należący do najstarszych elementów zespołu, został wniesiony na początku XIX stulecia w stylu klasycystycznym, przebudowany i rozbudowany na przełomie XIX i XX wieku. Budowla założona jest na planie prostokąta z późniejszą, dostawioną od północy, przybudówką. Elewacja frontowa zwrócona jest na wschód. Piętrowy budynek, częściowo podpiwniczony, nakryty jest dachem naczółkowym z lukarnami, przybudówka zaś dachem mansardowym. Siedmioosiowa elewacja frontowa zakomponowana jest symetrycznie. Jej część środkowa zaakcentowana została jednoosiowym ryzalitem i umieszczonym na jego szerokości gankiem, zwieńczonym balkonem. Układ horyzontalny fasady podkreślają gzymsy: działowe i koronujący. Lico muru przyziemia oraz drugiej kondygnacji ryzalitu jest boniowane. Prostokątne otwory okienne pierwszej kondygnacji pozbawione są oprawy, drugiej zaś ujęte są w profilowane opaski. Ryzalit wyróżnia się bogatą dekoracją architektoniczną, opracowaną w tynku, wykorzystującą motywy roślinne i zwierzęce, pojawiają się również przedstawienia figuralne. Elewacja ogrodowa, która zachowała swój wygląd sprzed przebudowy, nawiązuje charakterem do berlińskiego klasycyzmu. Tak jak fasada, jest siedmioosiowa, z trójosiowym ryzalitem pozornym, podwyższonym i zwieńczonym gzymsem kostkowym. Środkowa część drugiej kondygnacji podkreślona jest niszą zamkniętą półkoliście. W budynku zachowała się częściowo historyczna stolarka okienna i drzwiowa. W pomieszczeniu na parterze ocalał kominek ceramiczny z przełomu XIX i XX wieku.
Po zakończeniu II wojny światowej cały majątek został przejęty przez Skarb Państwa. Część ziem rozparcelowano, a z części utworzono PGR. Dwór pozostaje nieużytkowany.
Historia Starego Strącza sięga średniowiecza. Pierwszymi wzmiankowanymi właścicielami wsi był ród von Rechenberg, wymieniany w dokumencie z 1508 roku. W 1765 roku dobra należały do rodziny von Lieres, natomiast w 1791 roku do pani von Luck.
Folwark Stare Strącze powstał w końcu XVIII lub na początku XIX wieku. W 1886 roku posiadłość, określana w rejestrach podatkowych jako dobra szlacheckie, była własnością kupca z Wrocławia nazwiskiem Michael Rosler. W tym czasie majątek liczył 1053 ha gruntów, z czego 485 ha stanowiły pola uprawne, 131 ha łąki, 48 ha pastwiska, 355 ha lasy i 14 ha wody. Hodowano owce, bydło, świnie i konie. W 1898 roku właścicielem dóbr był hrabia Archambauld de Tanllerand-Perigord, major w służbie armii berlińskiej. Od końca XIX wieku Stare Strącze wraz z Nowym Strączem, Przylesiem, nieistniejącymi: Neuvorwerk i Kirchvorwerk oraz leśniczówką w Starym Strączu, wchodziły w skład klucza folwarków stanowiących jedną posiadłość. Na początku XX wieku majątek przez krótki czas znajdował się w posiadaniu rodziny Żółtowskich. W 1912 roku wymieniana była Maria Żółtowska z Niechanowa. Z kolei, w 1926 roku właścicielem Starego i Nowego Strącza był Richard Schulz.
Dwór, należący do najstarszych elementów zespołu, został wniesiony na początku XIX stulecia w stylu klasycystycznym, przebudowany i rozbudowany na przełomie XIX i XX wieku. Budowla założona jest na planie prostokąta z późniejszą, dostawioną od północy, przybudówką. Elewacja frontowa zwrócona jest na wschód. Piętrowy budynek, częściowo podpiwniczony, nakryty jest dachem naczółkowym z lukarnami, przybudówka zaś dachem mansardowym. Siedmioosiowa elewacja frontowa zakomponowana jest symetrycznie. Jej część środkowa zaakcentowana została jednoosiowym ryzalitem i umieszczonym na jego szerokości gankiem, zwieńczonym balkonem. Układ horyzontalny fasady podkreślają gzymsy: działowe i koronujący. Lico muru przyziemia oraz drugiej kondygnacji ryzalitu jest boniowane. Prostokątne otwory okienne pierwszej kondygnacji pozbawione są oprawy, drugiej zaś ujęte są w profilowane opaski. Ryzalit wyróżnia się bogatą dekoracją architektoniczną, opracowaną w tynku, wykorzystującą motywy roślinne i zwierzęce, pojawiają się również przedstawienia figuralne. Elewacja ogrodowa, która zachowała swój wygląd sprzed przebudowy, nawiązuje charakterem do berlińskiego klasycyzmu. Tak jak fasada, jest siedmioosiowa, z trójosiowym ryzalitem pozornym, podwyższonym i zwieńczonym gzymsem kostkowym. Środkowa część drugiej kondygnacji podkreślona jest niszą zamkniętą półkoliście. W budynku zachowała się częściowo historyczna stolarka okienna i drzwiowa. W pomieszczeniu na parterze ocalał kominek ceramiczny z przełomu XIX i XX wieku.
Po zakończeniu II wojny światowej cały majątek został przejęty przez Skarb Państwa. Część ziem rozparcelowano, a z części utworzono PGR. Dwór pozostaje nieużytkowany.
