Dwór w Studzieńcu usytuowany jest na skraju wsi, po północnej stronie trasy z Zielonej Góry do Kożuchowa. Wchodzi on w skład zespołu dworsko-folwarcznego. Zlokalizowany jest w południowej części prostokątnego podwórza gospodarczego, przy którym znajdują się również budynki gospodarcze. Z trzech stron – od południa, wschodu i zachodu otoczony jest fosą, przy której równolegle od strony południowo-wschodniej znajduje się podłużny zbiornik wodny. Pomiędzy nimi biegnie aleja parkowa wysadzana obustronnie drzewami. Park typu swobodnego zlokalizowany jest po stronie południowo- zachodniej dworu.
Pierwsza wzmianka o wsi pojawiła się w 1255 roku, kiedy to książę głogowski Konrad I podarował Studzieniec kolegiacie głogowskiej. Następnie wieś należała do rodu von Glaubitz, a od roku 1499 do Hansa von Liedlau, który to prawdopodobnie ok. 1501 roku sprzedał majątek rodzinie von Dyhrren. W 1535 roku Ernst von Dyherrn zakupił pobliski Mirocin Górny i Dolny i w tym też czasie najprawdopodobniej wzniesiono we wsi murowaną siedzibę właścicieli, o której wzmiankę można znaleźć w wydanym w 1655 roku druku okolicznościowym, upamiętniającym śmierć syna Georga, Christopha von Dryherrn. W XVIII wieku Studzieniec był w rękach rodziny von Knobelsdorff. W roku 1782 panem majątku zostaje Karl Siegmund von Knobelsdorff i jemu przypisuje się wzniesienie zachowanego do dnia dzisiejszego dworu. Budowla miała charakter reprezentacyjny i utrzymana była w stylu architektury późnego baroku. Hipotetycznie powstała ona poprzez przebudowę „Rittersitz in Streitelsdorf” von Dyherrnów. Wtedy też poszerzono fosę, założono staw i niewielki park.
W 1812 roku majątek ziemski nabył kupiec J. Jeuthe, w 1845 roku właścicielem został Wilhelm Köpstein, a w 1855 Friedrich Adalbert von Heuser. On też jeszcze w tym samym roku dokonał przebudowy dworu i powiększył park. Dwór zyskał wykusz w elewacji wschodniej, zmieniono kształt głównego otworu wejściowego, we wnętrzu przedzielono sień i wykonano nową klatkę schodową. Przeniesienie klatki schodowej wymusiło podniesienie stropu ponad okap dachu. W konsekwencji, w celu zharmonizowania bryły wprowadzono ryzalit wyróżniający klatkę schodową, którą wyposażono w duże doświetlające okna. W wyniku tej przebudowy dwór otrzymał wygląd barokowy i neoklasycystyczny. Ostatnimi właścicielami była rodzina Suessmann, a po II wojnie światowej użytkownikiem był PGR Kożuchów.
Dwór jest murowany z cegły i kamienia, założony na rzucie prostokąta zbliżonego do kwadratu o wymiarach 27 m × 23 m. Budynek jest dwukondygnacyjny, podpiwniczony, nakryty wysokim dachem mansardowym o rzucie w kształcie litery „U”.
Dziewięcioosiowa fasada skierowana na północ zaakcentowana jest pozornym ryzalitem zwieńczonym szczytem ujętym spływami i zamkniętym półkoliście. Otwory okienne pierwszego piętra i poddasza pseudoryzalitu oddzielone są zdwojonymi pilastrami, ujęte prostymi opaskami. Horyzontalny podział całej elewacji frontowej tworzą gzyms cokołowy, międzykondygnacyjny i wieńczący. Ponad otworem wejściowym zachował się fragment dekoracyjnego naczółka, zamknięty tympanonem z dekoracją roślinną. Ośmioosiowa elewacja wschodnia posiada dobudowany wykusz przepruty dwoma oknami ujętymi w opaski i rozczłonkowany pilastrami na cokołach. Poszczególne kondygnacje rozdzielone gzymsami z rytmicznym układem okien i blend okiennych. Naroża zaznaczone pilastrami. Elewacja zachodnia – również ośmioosiowa – przepruta równomiernie otworami okiennymi, pozbawiona jest tynku. Szczątkowo zachowały się narożne pilastry, fragmenty gzymsu i ślad po werandzie zwieńczonej spadzistym dachem. Elewacja południowa (ogrodowa) jest siedmioosiowa z umieszczonym pośrodku pseudoryzalitem, kryjącym klatkę schodową. Tworzy on płasko nakrytą partię wieżową, sięgającą do międzypołaciowego gzymsu dachowego. Płaszczyzna elewacji podzielona jest prostokątnymi otworami okiennymi, ujętymi w proste opaski, pionowym rytmem lizen pomiędzy oknami oraz gzymsami. Okna ryzalitu są większe, jedno zamknięte półkoliście.
Wnętrze dworu jest trzytraktowe z sienią na osi i przylegającymi do niej z obu stron pokojami połączonymi amfiladowo. Pomieszczenia przekryte płasko drewnianymi stropami – z wyjątkiem jednego przesklepionego pomieszczenia parteru. Przy zarwanych stropach widać pozostałości profilowanych faset, ozdobnych listew podkreślających obrzeża sufitu, w narożach przechodzące w prostokątne pola z motywem kwiatowym. Zachowały się również konchowe wnęki, gdzie ustawione były piece. Obrzeża wnęk zdobi sztukateria o motywie perełki oraz motyw podwieszonej girlandy. Piwnice sklepione są kolebkowo z lunetami. Szczątkowo zachowała się stolarka drzwiowa i okienna, zawaleniu uległa zachodnia część dachu, zniszczeniu uległy też stropy i klatka schodowa.
Od roku 1969 obiekt nie był użytkowany, co powoduje jego postępującą ruinę. Wcześniej pozostawał w użytkowaniu PGR, wykorzystywany na biura i mieszkania. W ostatnich latach został sprzedany, jednak nowy właściciel nie podjął jego odbudowy.
