Dwór z pozostałością parku oraz zabudowaniami gospodarczymi m.in. gorzelnią i spichlerzem znajduje w centrum wsi, przy trasie wiodącej z Żagania do Kożuchowa biegnącej przez niegdyś okazałe podwórze, łączące część rezydencjonalną z gospodarczą. Obecnie pełni funkcję mieszkalną i jest własnością prywatną.
Początki majątku wiążą się z rodem von Unruh, który przez ponad 300 lat władał Stypułowem Środkowym. Pierwotnie renesansowy dwór obronny otoczony fosą (zasypaną w XIX w.) wzniesiono w 2. poł. XVI wieku dla Albrechta von Unruha. Przeszło sto lat później, w 2. poł. XVII wieku siedziba należała do Johanna von Mullenaua, który przebudował ją w 1683 roku na barokowy dwór o czym świadczy tablica inskrypcyjno-herbowa nad wejściem głównym. W nowym stylu przekształcono wnętrza oraz klatkę schodową. Kolejnymi właścicielami (do połowy XIX w.) byli potomkowie rodu Kalckreuth, posiadający majątki m.in. w Studzieńcu i Lubieszowie. Około połowy XIX w. posiadłość należała do Martina, majstra budowlanego z Bytomia Odrzańskiego i została przebudowana w duchu klasycystycznym. Prostokątna fasada budowli, przepruta oknami w profilowanych obramieniach, dekorowana narożnymi lizenami i gzymsami, zyskała wówczas trójkątny szczyt. W tym czasie dwór utracił swój dawny obronny charakter, zasypano fosę, zlikwidowano wały i utworzono park. Kolejnymi właścicielami majątku, aż do wybuchu II wojny światowej była rodzina Andreae, która przeprowadzając dalszą modernizację siedziby, głównie wnętrz, wyposażyła ją w dekoracyjne stropy, drewnianą okładzinę, ceramiczne kominki i klatkę schodową z kolumnami. Od strony ogrodowej dobudowano drewnianą werandę.
Dwór w stylu neoklasycystycznym, rozplanowany na rzucie prostokąta, zwrócony jest fasadą w kierunku północnym, otwarty od strony południowej do niegdyś istniejącego ogrodu i parku. Jest budowlą murowaną z kamienia i cegły, tynkowaną, dwukondygnacyjną, podpiwniczoną, nakrytą czterospadowym dachem krytym dachówką. Symetrycznie rozplanowaną siedmioosiową elewację frontową z trójkątnym tympanonem akcentuje wejścia główne ze schodami, flankowane dwoma pilastrami, pomiędzy którymi znajduje się tablica z kartuszem herbowym i inskrypcją. Układ horyzontalny podkreśla cokół oraz profilowane gzymsy: międzykondygnacyjny i koronujący w postaci fryzu zdobionego tryglifami. Wertykalizm wyznaczają lizeny na narożach oraz otwory okienne ujęte w obramienia z nadokiennikami. Elewacja ogrodowa – południowa z dwukondygnacyjną, wysuniętą przed lico ściany drewnianą werandą, znajdującą się między drugą a czwartą osią, z parterową przybudówką, opracowana jest analogicznie do fasady, lecz pozbawiona gzymsów i nadokienników. Trójosiowe elewacje boczne – wschodnia i zachodnia – z facjatami w partii dachowej opracowane są podobnie, jak fasada.
Pierwotnie układ pomieszczeń był dwu- i trójtraktowy. Obecnie stan ten został nieco zachwiany, m.in. w partii przyziemia od strony zachodniej. Oś środkową wyznacza westybul z klatką schodową prowadzącą na piętro, wydzielone dwoma kolumnami dźwigającymi arkady. We wnętrzach zachowały się sklepienia kolebkowe z lunetami, sufity z fasetami, skromne sztukaterie, drewniane stropy i boazerie. Z wystroju ocalał znacznie już zdewastowany XIX-wieczny kominek, znajdujący się w sieni wraz ceramiczną okładziną ścian. Po II wojnie światowej majątek należał do PGR. W 1970 roku przeprowadzono remont elewacji i przystosowano wnętrza do potrzeb mieszkaniowych, które użytkowano do początku lat 90. Obecnie zabytek jest własnością prywatną i planowane są w nim prace remontowe.
