Wieś położona jest 8 km na wschód od Szprotawy, przy lokalnej drodze do Niegosławic. Zespół pałacowo-folwarczny znajduje się w centrum wsi, po północnej stronie drogi. W zabudowie otaczającej prostokątne podwórze, pałac zajmuje wschodni bok, mając na zapleczu niewielki park (3 ha) krajobrazowy. Obiekt nie jest użytkowany.
Dobra rycerskie w Suchej Dolnej, istniejące niewątpliwie od średniowiecza, w źródłach udokumentowane zostały w 1680 roku, gdy kupił je od Kittlitzów Krzysztof Eckersberg. On też rok później wzniósł tutaj pierwszą siedzibę szlachecką. Eckersbergowie władali majątkiem do połowy XIX wieku, pełniąc ważne funkcje w okręgu – Ernest wzmiankowany jest w 1770 roku jako starosta, a jego syn Fryderyk Ludwik w 1840 jako senior szlachty. Przekaz z 1886 roku wskazuje, że Sucha Dolna należała wówczas do rodziny Klitzing. Hans Klitzing posiadał majątek do 1945 roku.
Pod koniec XVIII wieku, staraniem Ernesta Ludwika Eckersberga barokowy pałac został przebudowany w duchu klasycyzmu i powiększony. W czasach Klitzingów, którzy najpewniej mieszkali poza Suchą Dolną, pałac służył za mieszkanie dla pracowników folwarku. Tym można tłumaczyć przekształcenia w układzie wnętrz, przeprowadzone w 2. poł. XIX wieku bez respektu dla wartości artystycznych rezydencji. W trakcie frontowym wydzielony został wewnętrzny korytarz, a liczne sale, w tym reprezentacyjną, podzielono na mniejsze lokalności. W końcu XIX wieku do fasady dostawiony został portyk, a do elewacji południowej aneks z wieżą.
Pałac, założony na planie wydłużonego prostokąta (12 × 36 m) z dobudówkami od południa, jest piętrowy, w części podpiwniczony. Dachy: nad głównym trzonem czterospadowy, nad dobudówkami pulpitowy i mansardowy (wieża). Fasada i elewacja ogrodowa rozczłonkowane lizenami, zwieńczone tryglifowym fryzem, zdobione klasycystyczną dekoracją o motywach girland, medalionów z popiersiami oraz ujętych w ruchu putt (podokienne płyciny). Osie fasady i elewacji ogrodowej zaakcentowane pozornym ryzalitem, w fasadzie zwieńczonym przyczółkiem z faliście uformowanym szczytem. Wejście główne poprzedza podcieniowy portyk z tarasem z drugiej kondygnacji (koniec XIX wieku). Układ wnętrz dwutraktowy z wtórnymi podziałami, z sienią na przestrzał. Piwnice i część pomieszczeń parteru mają sklepienia kolebkowe i kolebkowo-krzyżowe. Stropy sal reprezentacyjnych zdobią barokowe sztukaterie i klasycystyczne freski.
Po II wojnie światowej pałac znalazł się w posiadaniu Państwowych Nieruchomości Ziemskich, następnie PGR, a od roku 1969 klucza majątków Stacji Ochrony Roślin w Pasterzowicach. Kilka lat temu sprzedany został przez AWRSP. Prywatny nabywca rozpoczął remont dachu, przed dwoma laty przerwany.
