Renesansowy dwór – obecna siedziba Muzeum Archeologicznego Środkowego Nadodrza, położony jest w centralnej części miejscowości. Otoczony od wschodu i południa parkiem, od północy zabudowaniami folwarcznymi, a od zachodu dawnym podwórzem gospodarczym.
Od 4. ćw. XIV wieku Świdnica (niem. Schweidnitz) należała do rodu von Kittlitz. Pierwszym właścicielem wymienianym w roku 1396 jako patron miejscowego kościoła był Heinrich Młodszy von Kittlitz. Prawdopodobnie w tym czasie wzniesiono pierwszą siedzibę Kittlitzów. Pod koniec XVI stulecia panem majątku był Hans Christoph I von Kittlitz wymieniany jako komandor zakonu joannitów. Z jego inicjatywy budowla wzniesiona w 1. poł. XVI wieku została rozbudowana. Rezydencja pozostała jeszcze przez sto lat w posiadaniu Kittlitzów. W 1702 roku świdnicki majątek nabył Otto Abraham von Diebitsch od ostatniego Kittlitza – Hansa Christopha III. W ciągu XVIII stulecia dobra często zmieniały właścicieli. Od 1734 do 1746 roku należały do rodziny von Stentsch. Dnia 17 grudnia 1740 roku gościem posiadłości należącej do Eleonore Charlotte von Stentsch z domu Kittlitz, wdowy po królewskim szambelanie Maximilianie Gottlobie von Stentsch był król Fryderyk II. W latach 1770-1786 włościami władał królewski marszałek i szambelan Karl Bernhard von Prittwitz – Gaffron. Po jego śmierci majątkiem gospodarowała jego córka Friederike Christine. Trzy lata później posiadłość odkupił jej mąż baron Melchior Gotthard von Dyhern i zarządzał nią do 1809 roku. W ciągu XIX stulecia majątek wraz z rezydencją często zmieniał właścicieli. Przez ponad pięćdziesiąt lat dobra były w posiadaniu rodziny Schneider. Za ich panowania w 1. poł. XIX wieku przeprowadzony został remont starego dworu. Po roku 1862 dwór stał się własnością hrabiego Artura Friedricha Joahima von Knobelsdorff, następnie w roku 1876 Artura Lehme i w 1886 roku wrocławskiego kupca – Otto Eisenstacka. W kolejnych latach majątek ponownie wszedł w posiadanie rodziny von Knobelsdorff, która zbyła go na początku XX wieku Emilowi Frendenfeldowi. Do 1945 roku budynek kilkakrotnie zmieniał właścicieli, wśród nich był m.in. Max Stober i Bruno Funk.
Powstały w 1. poł. XVI wieku renesansowy dwór Kiettlitzów, otoczony był zapewne fosą. W wyniku przekształcenia budowli obronnej w rezydencję, co miało miejsce na przełomie XVI-XVII wieku, powstał obecny obiekt, założony na planie litery „L”. Późnorenesansową, trzykondygnacyjną, podpiwniczoną rezydencję nakrywają zespolone pod kątem prostym, dwuspadowe dachy, ujęte wysokimi szczytami o wklęsło-wypukłym obrysie, sytuowanymi od północy, południa i zachodu. Elewacje tynkowane gładko zdobione w narożach dekoracją sgraffitową, mają nieregularnie rozstawione okna ujęte w kamienne opaski. Wejście główne umieszczone centralnie w fasadzie, ujęte jest kamiennym późnorenesansowym portalem, zwieńczonym przyczółkiem, w którym znajduje się data „1602”.
Po II wojnie światowej zabytek użytkowany był przez Gminną Spółdzielnię „Samopomoc Chłopska”, jako magazyn, a gdy wymagał remontu został opuszczony. W latach 1967-1972 zdewastowany obiekt poddano odbudowie ze środków konserwatorskich. W trakcie prac usunięto XIX-wieczne naleciałości, odsłaniając spod sufitów belkowe, polichromowane stropy, zdobione sztukatorsko pozorne sklepienie i inne renesansowe elementy.
Dwór usytuowany jest w zachodniej części miejscowości, po zachodniej stronie drogi prowadzącej z Zielonej Góry do Nowogrodu Bobrzańskiego, około 1,2 km od zjazdu. Do rezydencji prowadzi gruntowa droga, która na ostatnim 100 m odcinku wysadzona jest po obu stronach lipami. Otoczony od północnego – zachodu i zachodu parkiem, od południa podwórzem gospodarczym zamkniętym z trzech stron zabudowaniami gospodarczymi. Budynek jest użytkowany i pełni funkcję mieszkalną.
W 1851 roku dochodzi do podziału dóbr położonych w północnej części wsi, określanych w niemieckich źródłach Gut II, między trzema ich właścicielami. W konsekwencji powstaje odrębny trzeci majątek. Nowa rezydencja powstała na terenie istniejącego już w osiemnastym wieku folwarku leśnego. Zlokalizowana została poza wsią w kierunku południowo-zachodnim, nieopodal drogi prowadzącej ze Świdnicy do Letnicy. Pierwszym posiadaczem majątku był Heinrich von Pannewitz właściciel Górnej Ochli. Z jego inicjatywy w roku 1852 wybudowano dwór, w otoczeniu którego urządzono trzyhektarowy park krajobrazowy i rozplanowano podwórze gospodarcze, otoczone zespołem budynków folwarcznych. Heinrich von Pannewitz posiadał dobra do początku lat 90. XIX wieku. W 1880 roku w skład jego majątku wchodził: leśny folwark, cegielnia, wyplatarnia koszyków i plantacje wikliny. W 1894 roku posiadłość nabył Arthur von Zastrow, prawdopodobnie z jego inicjatywy do dworu dobudowano dwukondygnacyjny i dwuosiowy aneks, wzbogacony od frontu półokrągłym ryzalitem. W 1912 roku rezydencję kupił Alfons Strach, następnie w 1917 roku Karl Herbst, a w 1919 roku von Schlicht, który pozostaje właścicielem do lat 30. XX wieku. Następnie dobra ponownie dołączono do majątku drugiego. Po 1945 roku budynek zaadaptowano na mieszkania dla pracowników Tuczarni świń w Świdnicy. W trakcie tego remontu rozebrano taras ze schodami znajdujący się przy elewacji zachodniej. Otynkowano elewacje zacierając pierwotny kształt i formę wystroju architektonicznego.
Dwór zbudowany został w 1852 roku. Budynek nie posiada wyraźnych cech stylowych. Budowla rozplanowana jest rzucie wydłużonego prostokąta urozmaiconego od strony północnej aneksem i od strony wschodniej półokrągłym ryzalitem narożnym oraz współczesną przybudówką na planie prostokąta. Fasada zwrócona jest w kierunku zachodnim. Bryła rozczłonkowana jest silnie wysuniętym przed lico ryzalitem, przekrytym dachem stożkowym, przylegającym do aneksu od strony wschodniej. W głównej części budynek jest jednokondygnacyjny, pokryty dachem dwuspadowym. Aneks dwukondygnacyjny nakryty jest dachem wielospadowym z facjatami. Budowla w całości posadowiona jest na wysokich piwnicach. Elewacja frontowa jedenastoosiowa zaakcentowana jest w centralnej części wprowadzoną w połaci dachu czteroosiową wystawką, zamkniętą trójkątnym szczytem. Środkowa oś prawdopodobnie mieściła dawniej główne wejście do dworu, poprzedzone trasem i schodami prowadzącymi do ogrodu, które zlikwidowano po II wojnie światowej. Elewacje artykułowane są gzymsami: cokołowym, kordonowym, podokiennym i oddzielającym poddasze. Otwory okienne parteru ujęte są w opaski zwieńczone prostym naczółkiem, z wyjątkiem okien umieszczonych na piętrze, w aneksie, obramionych gładką listwą z uszakami.
Od 4. ćw. XIV wieku Świdnica (niem. Schweidnitz) należała do rodu von Kittlitz. Pierwszym właścicielem wymienianym w roku 1396 jako patron miejscowego kościoła był Heinrich Młodszy von Kittlitz. Prawdopodobnie w tym czasie wzniesiono pierwszą siedzibę Kittlitzów. Pod koniec XVI stulecia panem majątku był Hans Christoph I von Kittlitz wymieniany jako komandor zakonu joannitów. Z jego inicjatywy budowla wzniesiona w 1. poł. XVI wieku została rozbudowana. Rezydencja pozostała jeszcze przez sto lat w posiadaniu Kittlitzów. W 1702 roku świdnicki majątek nabył Otto Abraham von Diebitsch od ostatniego Kittlitza – Hansa Christopha III. W ciągu XVIII stulecia dobra często zmieniały właścicieli. Od 1734 do 1746 roku należały do rodziny von Stentsch. Dnia 17 grudnia 1740 roku gościem posiadłości należącej do Eleonore Charlotte von Stentsch z domu Kittlitz, wdowy po królewskim szambelanie Maximilianie Gottlobie von Stentsch był król Fryderyk II. W latach 1770-1786 włościami władał królewski marszałek i szambelan Karl Bernhard von Prittwitz – Gaffron. Po jego śmierci majątkiem gospodarowała jego córka Friederike Christine. Trzy lata później posiadłość odkupił jej mąż baron Melchior Gotthard von Dyhern i zarządzał nią do 1809 roku. W ciągu XIX stulecia majątek wraz z rezydencją często zmieniał właścicieli. Przez ponad pięćdziesiąt lat dobra były w posiadaniu rodziny Schneider. Za ich panowania w 1. poł. XIX wieku przeprowadzony został remont starego dworu. Po roku 1862 dwór stał się własnością hrabiego Artura Friedricha Joahima von Knobelsdorff, następnie w roku 1876 Artura Lehme i w 1886 roku wrocławskiego kupca – Otto Eisenstacka. W kolejnych latach majątek ponownie wszedł w posiadanie rodziny von Knobelsdorff, która zbyła go na początku XX wieku Emilowi Frendenfeldowi. Do 1945 roku budynek kilkakrotnie zmieniał właścicieli, wśród nich był m.in. Max Stober i Bruno Funk.
Powstały w 1. poł. XVI wieku renesansowy dwór Kiettlitzów, otoczony był zapewne fosą. W wyniku przekształcenia budowli obronnej w rezydencję, co miało miejsce na przełomie XVI-XVII wieku, powstał obecny obiekt, założony na planie litery „L”. Późnorenesansową, trzykondygnacyjną, podpiwniczoną rezydencję nakrywają zespolone pod kątem prostym, dwuspadowe dachy, ujęte wysokimi szczytami o wklęsło-wypukłym obrysie, sytuowanymi od północy, południa i zachodu. Elewacje tynkowane gładko zdobione w narożach dekoracją sgraffitową, mają nieregularnie rozstawione okna ujęte w kamienne opaski. Wejście główne umieszczone centralnie w fasadzie, ujęte jest kamiennym późnorenesansowym portalem, zwieńczonym przyczółkiem, w którym znajduje się data „1602”.
Po II wojnie światowej zabytek użytkowany był przez Gminną Spółdzielnię „Samopomoc Chłopska”, jako magazyn, a gdy wymagał remontu został opuszczony. W latach 1967-1972 zdewastowany obiekt poddano odbudowie ze środków konserwatorskich. W trakcie prac usunięto XIX-wieczne naleciałości, odsłaniając spod sufitów belkowe, polichromowane stropy, zdobione sztukatorsko pozorne sklepienie i inne renesansowe elementy.
Dwór usytuowany jest w zachodniej części miejscowości, po zachodniej stronie drogi prowadzącej z Zielonej Góry do Nowogrodu Bobrzańskiego, około 1,2 km od zjazdu. Do rezydencji prowadzi gruntowa droga, która na ostatnim 100 m odcinku wysadzona jest po obu stronach lipami. Otoczony od północnego – zachodu i zachodu parkiem, od południa podwórzem gospodarczym zamkniętym z trzech stron zabudowaniami gospodarczymi. Budynek jest użytkowany i pełni funkcję mieszkalną.
W 1851 roku dochodzi do podziału dóbr położonych w północnej części wsi, określanych w niemieckich źródłach Gut II, między trzema ich właścicielami. W konsekwencji powstaje odrębny trzeci majątek. Nowa rezydencja powstała na terenie istniejącego już w osiemnastym wieku folwarku leśnego. Zlokalizowana została poza wsią w kierunku południowo-zachodnim, nieopodal drogi prowadzącej ze Świdnicy do Letnicy. Pierwszym posiadaczem majątku był Heinrich von Pannewitz właściciel Górnej Ochli. Z jego inicjatywy w roku 1852 wybudowano dwór, w otoczeniu którego urządzono trzyhektarowy park krajobrazowy i rozplanowano podwórze gospodarcze, otoczone zespołem budynków folwarcznych. Heinrich von Pannewitz posiadał dobra do początku lat 90. XIX wieku. W 1880 roku w skład jego majątku wchodził: leśny folwark, cegielnia, wyplatarnia koszyków i plantacje wikliny. W 1894 roku posiadłość nabył Arthur von Zastrow, prawdopodobnie z jego inicjatywy do dworu dobudowano dwukondygnacyjny i dwuosiowy aneks, wzbogacony od frontu półokrągłym ryzalitem. W 1912 roku rezydencję kupił Alfons Strach, następnie w 1917 roku Karl Herbst, a w 1919 roku von Schlicht, który pozostaje właścicielem do lat 30. XX wieku. Następnie dobra ponownie dołączono do majątku drugiego. Po 1945 roku budynek zaadaptowano na mieszkania dla pracowników Tuczarni świń w Świdnicy. W trakcie tego remontu rozebrano taras ze schodami znajdujący się przy elewacji zachodniej. Otynkowano elewacje zacierając pierwotny kształt i formę wystroju architektonicznego.
Dwór zbudowany został w 1852 roku. Budynek nie posiada wyraźnych cech stylowych. Budowla rozplanowana jest rzucie wydłużonego prostokąta urozmaiconego od strony północnej aneksem i od strony wschodniej półokrągłym ryzalitem narożnym oraz współczesną przybudówką na planie prostokąta. Fasada zwrócona jest w kierunku zachodnim. Bryła rozczłonkowana jest silnie wysuniętym przed lico ryzalitem, przekrytym dachem stożkowym, przylegającym do aneksu od strony wschodniej. W głównej części budynek jest jednokondygnacyjny, pokryty dachem dwuspadowym. Aneks dwukondygnacyjny nakryty jest dachem wielospadowym z facjatami. Budowla w całości posadowiona jest na wysokich piwnicach. Elewacja frontowa jedenastoosiowa zaakcentowana jest w centralnej części wprowadzoną w połaci dachu czteroosiową wystawką, zamkniętą trójkątnym szczytem. Środkowa oś prawdopodobnie mieściła dawniej główne wejście do dworu, poprzedzone trasem i schodami prowadzącymi do ogrodu, które zlikwidowano po II wojnie światowej. Elewacje artykułowane są gzymsami: cokołowym, kordonowym, podokiennym i oddzielającym poddasze. Otwory okienne parteru ujęte są w opaski zwieńczone prostym naczółkiem, z wyjątkiem okien umieszczonych na piętrze, w aneksie, obramionych gładką listwą z uszakami.
