Wieś o układzie ulicowo-placowym położona jest w zakolu rzeki Obry w odległości 1,5 km na zachód od miasta Międzyrzecza. Najdawniejsze dzieje miejscowości związane są ze wzniesionym tu w 1001 r. eremem benedyktyńskim. Ten pierwszy na ziemiach polskich klasztor był miejscem działalności, a w 1003r. męczeńskiej śmierci miejscowych zakonników, znanych odtąd, jako Pięciu Męczenników Polskich Przypuszcza się, że erem został przeniesiony do Kazimierza Biskupiego w obliczu zagrożenia najazdem księcia czeskiego Brzetysława. Budynki i kościół klasztorny prawdopodobnie znajdowały się na terenie obecnej działki kościelnej. Jednak prowadzone w końcu XX wieku archeologiczne badania wykopaliskowe nie potwierdziły w sposób bezpośredni ww. tez. Podczas dotychczasowych prac archeologicznych natrafiono jedynie na zabytki pochodzące z XI w.
Pierwsza pisana wzmianki o wsi w źródłach archiwalnych pochodzi z 1259r. i dotyczy miejscowego kościoła. Od swej lokacji do 1793 r. wieś była własnością biskupstwa poznańskiego. Następnie sekularyzowana na rzecz państwa pruskiego z krótką przerwą, gdy należała (1807-1815) do Księstwa Warszawskiego.
Kościół filialny p.w. św. Wojciecha znajduje się w południowej części wsi na skarpie rzecznej. Otoczony jest dawnym cmentarzem z murowanym ogrodzeniem. Obecna, niewielka bryła świątyni zbudowana jest w konstrukcji szachulcowej w 1768 r. na masywnych fundamentach poprzedniej, zbudowanych również w wieku XVIII. Kościół jest budowlą salową, wzniesioną na planie prostokąta z trójbocznym zamknięciem od południa. Od północy jest wieża na planie kwadratu zwieńczona baniastym hełmem z latarnią. Skromne wnętrze zdobią dwa współczesne obrazy z postaciami św. Wojciecha i św. Kazimierza. Zabytkowym elementem wyposażenia jest dzwon z 1660 r.
