Wzniesiony w poł. XIII w., jako kamienny, jednonawowy z zamkniętym prostokątnie prezbiterium, w XIV w. otrzymał wieżę, a w latach 1416–1426 został poszerzony na południe i ukształtowany w układzie halowym. W XVII w. do naw bocznych dobudowano kaplice i kruchtę. Gotycka, orientowana świątynia jest murowana z kamienia i cegły, halowa, trójnawowa z poligonalnym obejściem, z zakrystią, kaplicą i wieżą od północy, kaplicą i kruchtą od południa. Wydzielone ostrołucznymi arkadami, wspartymi na ośmiobocznych filarach, nawy przekryte są sklepieniami sieciowymi. W zakrystii, kaplicach i przedsionkach występują sklepienia krzyżowo-żebrowe, kolebkowe i krzyżowe. Elewacje opięte przyporami, przeprute są ostrołucznymi oknami; w fasadzie, ze szczytem zdobionym blendami, widoczny jest zarys pierwotnej, kamiennej świątyni z portalem i kolistym oknem, zamurowanymi w 1672. W przedsionku – pólnocnym istnieje kamienny portal z XIII w. W elewacjach kościoła tkwią liczne renesansowe epitafia oraz gotycka płyta altarzysty Bertolda z 1316. Barokowe wyposażenie wnętrza pochodzi z XVII i XVIII w.
Rokitno – bazylika mniejsza pw. Matki Bożej Rokitniańskiej
Kościół w Rokitnie należy do wybitnych przykładów sakralnej architektury doby baroku w Polsce. Najstarsza wzmianka o miejscowości pochodzi z 1378
