Dwór usytuowany jest w ramach niewielkiego folwarku położonego na południowy zachód od Tarnowa. Dojazd do folwarku stanowi brukowana droga, skomunikowana z lokalną drogą z Tarnowa do Sosen. Zespół folwarczny nie posiada zwartego charakteru i składa się z budynku dworskiego wraz z ogrodem oraz kilku niepowiązanych ze sobą w sensie kompozycyjnym zabudowań gospodarczych.
Folwark w Tarnówku istniał już w XVIII wieku i przynależał do majątku ziemskiego w Wysokiej. Zarządca domeny mironickiej, niejaki Bresman, będący zarazem właścicielem majątku w Wysokiej, sprzedał folwark królowi Fryderykowi Wilhelmowi I. Założenie to zostało włączone do domeny w Mironicach i przyporządkowane majątkowi domenalnemu w Tarnowie. W 1. poł. XIX wieku Tarnówek był dziedzicznym folwarkiem czynszowym, należącym do rodziny Beyer, zarządców domeny państwowej w Mironicach. W 1840 roku folwark liczył zaledwie trzy budynki. W latach 1922-1945 właścicielem majątku był Lebrecht von Klitzing, młodszy syn Georga, właściciela pobliskiego majątku ziemskiego w Sosnach. Lebrecht von Klitzing dokonał około 1930 roku przebudowy i rozbudowy istniejącego w ramach folwarku dworu. Majątek liczył wówczas 524 ha ziemi, w tym 210 ha ziemi ornej, 23 ha łąk i 10 ha pastwisk oraz 278 ha lasów. W folwarku hodowano 19 koni, 35 sztuk była oraz 80 sztuk trzody chlewnej.
Po II wojnie światowej majątek został znacjonalizowany. W 1949 roku folwark wchodził w skład państwowego majątku w Sosnach. Później był podporządkowany kolejno PGR w Stanowicach i Baczynie. W 1960 roku dwór został wyremontowany przez gorzowski Stolbud i przystosowany do potrzeb ośrodka kolonijnego, funkcjonującego tutaj do końca lat 80. XX wieku. Z czasem dwór stopniowo popadał w ruinę. Aktualnie obiekt jest w prywatnym posiadaniu, a jego właściciele prowadzą szeroko zakrojone prace remontowe, zamierzając przekształcić budynek w pensjonat.
Dwór jest stosunkowo skromny. Pierwotnie była to parterowa, prostopadłościenna budowla, nakryta dachem dwuspadowym. Budynek powstał zapewne pod koniec XIX wieku. W swym aktualnym kształcie obiekt jest wynikiem przebudowy i rozbudowy z około 1930 roku. Jest to budowla założona na planie prostokątnym z ryzalitem w elewacji frontowej i tarasem w elewacji szczytowej – wschodniej. Budynek jest częściowo podpiwniczony, parterowy z użytkowym poddaszem, nakryty jest dachami dwuspadowymi i pulpitowymi. Elewacje w partii cokołowej oblicowane są łamanym kamieniem, powyżej ceramiczne, tynkowane. Opaski okienne i drzwiowe oraz gzyms koronujący wykonane zostały z ciemnej cegły klinkierowej. Elewacja frontowa-południowa została ukształtowana jako dziewięcioosiowa. W centralnej części znajduje się weranda z nadbudowaną powyżej trzyosiową facjatą, nakrytą dachem pulpitowym. Po jej obu stronach w połaciach dachowych umieszczone są okna powiekowe. Elewacja tylna jest zatarta w wyniku powojennych przebudów i modernizacji. Oryginalny wystrój i wyposażenie budynku nie zachowało się do dnia dzisiejszego, podobnie jak stolarka drzwiowa oraz okienna. Po stronie północnej znajdują się relikty ogrodu z niewielkim stawem, zlokalizowanym na północnym skraju założenia.
W trakcie prac adaptacyjnych w 1960 roku wprowadzono nowe ściany działowe, wymieniono stolarkę okienną, natomiast przy elewacji tylnej dostawiono drewnianą werandę pełniącą funkcję jadalni. W 2007 roku w trakcie remontu obiektu m.in. rozebrano werandę przy elewacji tylnej, wzmocniono więźbę dachową, wymieniono pokrycie dachowe na dachówkę ceramiczną karpiówkę. Dodatkowo uporządkowano ogród i odsłonięto dawny staw zlokalizowany w sąsiedztwie dworu, po jego północnej stronie.
