Pałac w Toporowie, wraz z parkiem i założeniem folwarcznym, zlokalizowany został w południowo-wschodniej części wsi. Sam budynek pałacu znajduje się w na wschodnim krańcu parku krajobrazowego i zwrócony jest fasadą w stronę ulicy. Opodal, po przeciwnej stronie ulicy, znajduje się XIX-wieczny kościół. Obecnie w pałacu mieści się Państwowy Dom Pomocy Społecznej.
Ze źródeł pośrednich wynika, że Toporów (niem. Topper) posiada metrykę średniowieczną, chociaż pierwsze wiadomości pisane pojawiają się dopiero w XV wieku, kiedy był własnością rodu von Löben. Potem przejściowo znalazł się w posiadaniu łagowskiej komandorii joanitów. W 1558 roku dobra nabyła rodzina von Zebeltitz, a od niej Knobelsdorffowie. Znany nam dzisiaj pałac powstał jednak dopiero po roku 1870 roku, kiedy to majątek przejął i scalił feldmarszałek Edwin von Manteuffel. Wzniósł on obecny budynek na miejscu wcześniejszego dworu o metryce siedemnastowiecznej. Po śmierci fundatora rezydencji, jego dorobek szybko przetrwonili spadkobiercy. Zadłużone dobra z pałacem i parkiem kupił w 1893 roku, na licytacji, niejaki Robert Müller. Po I wojnie światowej dobra toporowskie odkupił od Müllerów Marcin Lutze, w którego posiadaniu były one do czasów II wojny światowej.
Malowniczą bryłę pałacu tworzą zróżnicowane formą i gabarytem trzy okazałe człony. Środkowy – na wysokim podpiwniczeniu, nakryty jest wielospadowym dachem przechodzącym w narożach połaci w formę stożków. Przylegający od północy segment, w rzucie prostopadły, podpiwniczony, parterowy, z dwuspadowym dachem, ma przy krótszym boku czteroboczną w przyziemiu, cylindryczną w wyższych kondygnacjach wieżę zwieńczoną krenelażem oraz iglicą. Trzeci – południowy trzon, na planie prostokąta z ryzalitem posiada dachy dwuspadowe, przenikające się połaciami. Elewacje wszystkich segmentów opracowane zostały według zasady symetrii. Otwory okienne, w części prostokątne, w części zamknięte łukiem odcinkowym, mają profilowane obramienia z nadprożami w postaci odcinków gzymsu. Szczyt segmentu południowego zdobiony jest ostrołucznymi blendami. W elewacji zachodniej północnej części znajduje się wejście ujęte skromnym portalem w postaci pilastrów, wspierających proste belkowanie. Okno nad portalem ma trójkątne nadproże. Zróżnicowane detalem elewacje zespolone są obiegającymi całość wąskimi gzymsami – nadcokołowym i kordonowym wydzielającym parter od piętra.
Pałac w Toporowie wzniesiony został na planie wydłużonego prostokąta, wzbogaconego licznymi przylegającymi do boków aneksami i wykuszami. Bryłę budynku bardzo zróżnicowano, chociaż można wyróżnić trzy zasadnicze części o różnym charakterze rozwiązań architektonicznych. Część centralną – wzniesioną na wysokość dwóch kondygnacji, której nadano kostium neorenesansowy. Do niej od strony północnej przylega wysoka wieża o neogotyckim detalu, wybudowana w 1884 roku. Po przeciwnej stronie wzniesiono masywną, trzykondygnacyjną bryłę o zróżnicowanym charakterze – pojawiają się tutaj zarówno elementy o charakterze renesansowym, jak i blanki o wycięciu ostrołukowym. W powojennych przebudowach najbardziej zmieniony został segment południowy, w którym zlikwidowano część otworów okiennych, jak i znany dzisiaj tylko z ikonografii neogotycki wykusz. Nowym elementem bryły jest ganek z tarasem, dobudowany do elewacji tylnej i podwyższony ostatnio o współczesną w formie metalową konstrukcję zadaszenia.
Niestety, do dnia dzisiejszego niewiele pozostało oryginalnych elementów wyposażenia i wystroju pałacu. Zostało ono rozgrabione przez stacjonujących w budynku po roku 1945 żołnierzy radzieckich.
W latach 1947-1955 pałac został wydzierżawiony przez Centralny Związek Spółdzielni „Społem”. Następnie Akademia Rolnicza we Wrocławiu otworzyła w nim swoją filię. Nie posiadamy jednak obecnie wiadomości o zakresie i charakterze prac, jakie prowadzono w obiekcie od 1945 do 1988 roku. Po roku tym przeprowadzono remont kapitalny obiektu. Niestety pałac posiadał wtedy już właściwie tylko mury obwodowe. Po pracach tych budynek przejął Dom Pomocy Społecznej, który użytkuje go do dnia dzisiejszego. W 1992 roku przeprowadzono remont hełmu wieży północnej i mniejszych wieżyczek. Wówczas to odnaleziono pochodzący z 1884 roku dokument dotyczący fundatora budynku – von Manteuffla, wymieniający także nazwiska murarzy, cieśli i ich pomocników biorących udział w pracach.
