Tuczno – Pałac

Neoklasycystyczny pałac zlokalizowany jest w centralnej części wsi. Północną część założe­nia pałacowego zajmuje park o charakterze krajobrazowym z pałacem i oficyna po stronie południowej. Zespół pałacowo-parkowy jest wygrodzony historycznym murem ceglanym. Od południa pałac sąsiaduje z folwarkiem, zabudowanym na planie obszernego czworo­boku. Historycznie w obrębie założenia znajdował się, nie zachowany do dnia dzisiejszego, kościół z cmentarzem. Pierwotny dojazd do pałacu prowadził od zachodu, obecnie jest już zatarty. Aktualnie używane drogi dojazdowe na teren zespołu prowadzą od północy – przez polanę parkową i od południa – przez podwórze gospodarcze.

Pałac wzniesiono w latach 1897-1899 jako rezydencję ówczesnego właściciela majątku – Maxa von Wedemayera. Fakt ten potwierdzają daty budowy wraz z inicjałami właścicie­la, umieszczone nad portalem w portyku pałacu. W rękach rodu von Wedemayer majątek w Tucznie pozostawał do czasu II wojny światowej. Ostatni właściciel Franz Just von We­demayer został zastrzelony przez żołnierzy radzieckich.

W 1945 roku pałac wraz z folwarkiem znacjonalizowano. W pałacu mieściły się biura PGR, mieszkania oraz pomieszczenia domu kultury. Następnie, podczas administrowa­nia pałacu przez Agencję Własności Rolnej Skarbu Państwa był on dzierżawiony. Aktual­nie pałac z oficyną i parkiem są własnością prywatną.

Budynek pałacu zbudowano z cegły ceramicznej. Pod całością budynku znajdują się piw­nice ze stropami ceramicznymi typu Kleina. Dwukondygnacyjna bryła jest wieloczłonowa, złożona z prostokątnego korpusu ze skrzydłami bocznymi. Całość budowli nakrywa wyso­ki dach mansardowy z lukarnami. W obrysie pałac ma kształt litery „L”. Elewacja fronto­wa – północna korpusu jest siedmioosiowa z ryzalitem środkowym zwieńczonym trójkąt­nym tympanonem, w centrum którego umieszczony jest herb rodowy z bogato opracowa­nym kartuszem. Ozdobne wejście główne do budynku umieszczone jest w osi ryzalitu ele­wacji frontowej, bezpośrednio z tarasu. Nad nim znajduje się balkon wsparty na ozdob­nych konsolkach. Elewacja tylna korpusu i skrzydła zachodniego jest ośmioosiowa. Elewa­cja boczna – południowo-zachodnia korpusu jest trzyosiowa, z parterowym, kolumnowym portykiem i tarasem. Umieszczony w portyku portal zwieńczony jest dekoracyjnym kartu­szem, w którym widnieje inskrypcja z Pisma Świętego. Elewacje cechują się bogatą kom­pozycją, z rytmicznie rozmieszczonymi lizenami, wyznaczającymi podziały osiowe.

Pierwotne dwutraktowe rozplanowanie korpusu pałacu, zostało częściowo przekształcone poprzez wtórne podziały i wydzielenie dodatkowych pomieszczeń biurowych. W pomiesz­czeniach reprezentacyjnych, w tym w sali balowej, zachował się historyczny wystrój w po­staci ozdobnych boazerii płycinowych i sztukaterii.

Po częściowym pożarze pałacu w latach 60. XX wieku przeprowadzono remont generalny. W latach 80. XX wieku odremontowano elewacje i pomieszczenia pałacowe, w tym salę balową. Po kolejnym pożarze na początku lat 90. XX wieku wymieniono część konstrukcji dachu i pokrycie oraz wykonano remont wnętrza pałacu. Do chwili obecnej pałac nie zo­stał zaadaptowany do nowej funkcji, pozostając obiektem niezagospodarowanym.