Założenie dworskie znajduje się w środkowej części Włostowa, na wschód od drogi prowadzącej z Żar do Zielonej Góry. Ruina dworu zlokalizowana jest na północy zespołu, po którego południowej stronie rozciąga się park krajobrazowy, zaś w zachodniej i północnej części usytuowane są budynki gospodarcze oraz obszerne podwórze o nieregularnym kształcie.
W okresie średniowiecza Włostów wchodził w skład Państwa Stanowego Żary, będąc jedną z nielicznych wsi stanowiących allodium, tj. własność dziedziczną. Pierwszymi znanymi właścicielami miejscowości był ród von Wiedebach, wymieniany po raz pierwszy w dokumencie z 1381 roku, ostatni zaś w 1584 roku. Następnie, aż do końca do XVIII wieku, wieś należała do rodziny von Rothenburg, od której zakupił ją kupiec nazwiskiem Petri. Od 1820 roku Włostów był własnością dr Gritznera, a w późniejszym okresie jego żony, Sophie Eleonore Gritzner. Kolejnym właścicielem był von Massow, a od około 1869 roku do 1894 roku Georg Lucke.
Pierwotna siedziba, wzniesiona pod koniec XV lub na początku XVI wieku przez Wiedebachów, była dworem obronnym otoczonym fosą. Budynek, murowany z cegły i kamienia, założony był na planie zbliżonym do kwadratu o wymiarach ok. 20 × 20 m, z wnętrzem rozplanowanym w układzie dwutraktowym. Dwór był podpiwniczony i posiadał minimum dwie kondygnacje nadziemne. W 1803 roku siedzibę gruntownie przebudowano nadając jej klasycystyczny kształt. Zachowując plan starszego budynku, przekształcono jego wnętrze i architekturę zewnętrzną. Nowy dwór był budowlą piętrową, podpiwniczoną nakrytą wysokim dachem mansardowym z lukarnami, zwieńczonym drewnianą wieżyczką z zegarem. Pięć osi symetrycznie zakomponowanej fasady wyznaczały nieregularnie umieszczone otwory okienne. Wejście główne do dworu, umieszczone w osi środkowej, w otworze zamkniętym łukiem koszowym, poprzedzone było rampą, pod którą mieściły się drzwi do piwnic. Skromna dekoracja fasady ograniczała się do gzymsów działowych: prostego podokiennego i geometrycznego, skomponowanego z przenikających się kół oraz profilowanych obramień otworów okiennych. Pierwotne oszklenie prostokątnych okien charakteryzowało się drobnymi podziałami. Analogicznie jak fasadę opracowano elewację ogrodową, z tym że wejście ujmowały dwie lizeny, które zostały powtórzone w kondygnacji piętra, flankując okno umieszczone między nimi. Do wnętrz wprowadzono m.in. krzyżowe sklepienia spoczywające na bezstylowych kolumnach, nawiązujące do poprzednich epok, a także fasety i sztukaterie. Relikty starszego obiektu, w postaci formy otworów okiennych – znacznie rozglifionych, czy też budulca i grubości ścian, pozostawały czytelne m.in. w północno-wschodniej części XIX-wiecznego dworu.
Pod koniec XIX wieku, do bocznych elewacji dostawione zostały parterowe aneksy nakryte dachami mansardowymi, dostosowane stylowo do bryły dworu.
Po 1945 roku dwór użytkowany był przez PGR w Bieniowie. Opuszczony pod koniec lat 60. XX wieku, popadł w ruinę. Do chwili obecnej zachowały się fragmentarycznie mury obwodowe pierwszej kondygnacji i część sklepień piwnic. Ocalała cześć dworu we Włostowie wymaga podjęcia prac zabezpieczających, gdyż niszczeje z roku na rok.
W okresie średniowiecza Włostów wchodził w skład Państwa Stanowego Żary, będąc jedną z nielicznych wsi stanowiących allodium, tj. własność dziedziczną. Pierwszymi znanymi właścicielami miejscowości był ród von Wiedebach, wymieniany po raz pierwszy w dokumencie z 1381 roku, ostatni zaś w 1584 roku. Następnie, aż do końca do XVIII wieku, wieś należała do rodziny von Rothenburg, od której zakupił ją kupiec nazwiskiem Petri. Od 1820 roku Włostów był własnością dr Gritznera, a w późniejszym okresie jego żony, Sophie Eleonore Gritzner. Kolejnym właścicielem był von Massow, a od około 1869 roku do 1894 roku Georg Lucke.
Pierwotna siedziba, wzniesiona pod koniec XV lub na początku XVI wieku przez Wiedebachów, była dworem obronnym otoczonym fosą. Budynek, murowany z cegły i kamienia, założony był na planie zbliżonym do kwadratu o wymiarach ok. 20 × 20 m, z wnętrzem rozplanowanym w układzie dwutraktowym. Dwór był podpiwniczony i posiadał minimum dwie kondygnacje nadziemne. W 1803 roku siedzibę gruntownie przebudowano nadając jej klasycystyczny kształt. Zachowując plan starszego budynku, przekształcono jego wnętrze i architekturę zewnętrzną. Nowy dwór był budowlą piętrową, podpiwniczoną nakrytą wysokim dachem mansardowym z lukarnami, zwieńczonym drewnianą wieżyczką z zegarem. Pięć osi symetrycznie zakomponowanej fasady wyznaczały nieregularnie umieszczone otwory okienne. Wejście główne do dworu, umieszczone w osi środkowej, w otworze zamkniętym łukiem koszowym, poprzedzone było rampą, pod którą mieściły się drzwi do piwnic. Skromna dekoracja fasady ograniczała się do gzymsów działowych: prostego podokiennego i geometrycznego, skomponowanego z przenikających się kół oraz profilowanych obramień otworów okiennych. Pierwotne oszklenie prostokątnych okien charakteryzowało się drobnymi podziałami. Analogicznie jak fasadę opracowano elewację ogrodową, z tym że wejście ujmowały dwie lizeny, które zostały powtórzone w kondygnacji piętra, flankując okno umieszczone między nimi. Do wnętrz wprowadzono m.in. krzyżowe sklepienia spoczywające na bezstylowych kolumnach, nawiązujące do poprzednich epok, a także fasety i sztukaterie. Relikty starszego obiektu, w postaci formy otworów okiennych – znacznie rozglifionych, czy też budulca i grubości ścian, pozostawały czytelne m.in. w północno-wschodniej części XIX-wiecznego dworu.
Pod koniec XIX wieku, do bocznych elewacji dostawione zostały parterowe aneksy nakryte dachami mansardowymi, dostosowane stylowo do bryły dworu.
Po 1945 roku dwór użytkowany był przez PGR w Bieniowie. Opuszczony pod koniec lat 60. XX wieku, popadł w ruinę. Do chwili obecnej zachowały się fragmentarycznie mury obwodowe pierwszej kondygnacji i część sklepień piwnic. Ocalała cześć dworu we Włostowie wymaga podjęcia prac zabezpieczających, gdyż niszczeje z roku na rok.
