Szukaj

Polityka prywatności
projekt i realizacja Carbo Media

Włostów – Dwór

Założenie dworskie znajduje się w środkowej części Włostowa, na wschód od drogi pro­wadzącej z Żar do Zielonej Góry. Ruina dworu zlokalizowana jest na północy zespołu, po którego południowej stronie rozciąga się park krajobrazowy, zaś w zachodniej i północ­nej części usytuowane są budynki gospodarcze oraz obszerne podwórze o nieregularnym kształcie.

W okresie średniowiecza Włostów wchodził w skład Państwa Stanowego Żary, będąc jed­ną z nielicznych wsi stanowiących allodium, tj. własność dziedziczną. Pierwszymi znany­mi właścicielami miejscowości był ród von Wiedebach, wymieniany po raz pierwszy w do­kumencie z 1381 roku, ostatni zaś w 1584 roku. Następnie, aż do końca do XVIII wieku, wieś należała do rodziny von Rothenburg, od której zakupił ją kupiec nazwiskiem Petri. Od 1820 roku Włostów był własnością dr Gritznera, a w późniejszym okresie jego żony, Sophie Eleonore Gritzner. Kolejnym właścicielem był von Massow, a od około 1869 roku do 1894 roku Georg Lucke.

Pierwotna siedziba, wzniesiona pod koniec XV lub na początku XVI wieku przez Wiede­bachów, była dworem obronnym otoczonym fosą. Budynek, murowany z cegły i kamie­nia, założony był na planie zbliżonym do kwadratu o wymiarach ok. 20 × 20 m, z wnę­trzem rozplanowanym w układzie dwutraktowym. Dwór był podpiwniczony i posiadał minimum dwie kondygnacje nadziemne. W 1803 roku siedzibę gruntownie przebudowa­no nadając jej klasycystyczny kształt. Zachowując plan starszego budynku, przekształcono jego wnętrze i architekturę zewnętrzną. Nowy dwór był budowlą piętrową, podpiwniczo­ną nakrytą wysokim dachem mansardowym z lukarnami, zwieńczonym drewnianą wie­życzką z zegarem. Pięć osi symetrycznie zakomponowanej fasady wyznaczały nieregularnie umieszczone otwory okienne. Wejście główne do dworu, umieszczone w osi środkowej, w otworze zamkniętym łukiem koszowym, poprzedzone było rampą, pod którą mieściły się drzwi do piwnic. Skromna dekoracja fasady ograniczała się do gzymsów działowych: pro­stego podokiennego i geometrycznego, skomponowanego z przenikających się kół oraz profilowanych obramień otworów okiennych. Pierwotne oszklenie prostokątnych okien charakteryzowało się drobnymi podziałami. Analogicznie jak fasadę opracowano elewa­cję ogrodową, z tym że wejście ujmowały dwie lizeny, które zostały powtórzone w kondy­gnacji piętra, flankując okno umieszczone między nimi. Do wnętrz wprowadzono m.in. krzyżowe sklepienia spoczywające na bezstylowych kolumnach, nawiązujące do poprzed­nich epok, a także fasety i sztukaterie. Relikty starszego obiektu, w postaci formy otworów okiennych – znacznie rozglifionych, czy też budulca i grubości ścian, pozostawały czytelne m.in. w północno-wschodniej części XIX-wiecznego dworu.

Pod koniec XIX wieku, do bocznych elewacji dostawione zostały parterowe aneksy nakry­te dachami mansardowymi, dostosowane stylowo do bryły dworu.

Po 1945 roku dwór użytkowany był przez PGR w Bieniowie. Opuszczony pod koniec lat 60. XX wieku, popadł w ruinę. Do chwili obecnej zachowały się fragmentarycznie mury obwodowe pierwszej kondygnacji i część sklepień piwnic. Ocalała cześć dworu we Włosto­wie wymaga podjęcia prac zabezpieczających, gdyż niszczeje z roku na rok.

Zobacz również

Rokitno – bazylika mniejsza pw. Matki Bożej Rokitniańskiej

Kościół w Rokitnie należy do wybitnych przykładów sakralnej architektury doby baroku w Polsce. Najstarsza wzmianka o miejscowości pochodzi z 1378

Żagań, powiat żagański – Kaplica Grobu Bożego (ul. Księżnej Żaganny 16)

Położona obok kościoła Nawiedzenia NMP, jest repliką kaplicy w Görlitz, wzorowanej na grobie Chrystusa w Jerozolimie. Powstała w 1598 z

Zobacz również

Skip to content