Gotycki kościół, wzniesiony w XIV w., na miejscu wzmiankowanej w 1284 kaplicy szpitalnej św. Wawrzyńca, zrujnowany w dobie reformacji, odbudowany w XVII w., został w latach 1847 – 1849 z fundacji księżnej Doroty Talleyrand przebudowany w stylu neogotyckim, wg proj. Leonarda Dorst Schatzberga. Opuszczony od 1945, w latach 1981–1984 poddany był kompleksowej konserwacji. Świątynia stanowi kwintesencję neogotyku, tak w estetyce bogato kształtowanych elewacji, jak w wystroju i wyposażeniu wnętrza – trójnawowego z trójbocznie zamkniętym prezbiterium. Fundatorce przebudowy przyświecała myśl o stworzeniu rodowej nekropolii, we wnętrzu znajdujemy zatem marmurowe sarkofagi księżnej Doroty i jej siostry Wilhelminy. W dzieło budowy, obok Schatzberga, wnieśli swój wkład także inni artyści – rzeźbiarz Bernhard Afinger, malarz Karl Joseph Bergas oraz liczni mistrzowie rzemiosła – m.in. Gottlieb Gisel, Franz Hellstein, Karl Lange i Henryk Rau.
