Zamek w Siedlisku należy do największych późnorenesansowych założeń na terenie historycznego Śląska, obecnie w granicach województwa lubuskiego. Założenie to zachowane w stanie częściowej ruiny położone jest malowniczo nad brzegiem Odry. Zamek wzniesiony został staraniem Franza von Rechenberg w latach 1540-1548. W latach 1598-1618 został rozbudowany przez Georga von Schoenaich, który powierzył to zadanie budowniczemu Melchiorowi Deckhardowi z Legnicy. Renesansowy zamek składał sie ze skrzydła południowego z reprezentacyjną salą kolumnową i skrzydła wschodniego oraz budynku bramnego, kaplicy zamkowej. Całość wkomponowano w bastionowy system fortyfikacji projektu Valentina von Säbischa z Wrocławia. Kolejna rozbudowa zamku nastąpiła za sprawą Hansa Carla von Schoenaich w XVIII w. w oparciu o projekty Johanna Jacoba Wagnera z Kożuchowa, przy udziale Christiana Stefano Spinettiego, które zrealizował budowniczy Schnöpflug z Bytomia. Wzniesiono wówczas dwa nowe skrzydła zamkowe od strony zachodniej i północnej oraz przebudowano wnętrza, a na południowo-wschodnim bastionie założono barokowy ogród. Odtąd siedziba książąt zu Carolath-Beuten należała do najwspanialszych i największych założeń rezydencjonalnych na Śląsku. W XIX w. za czasów ks. Heinricha Carla Wilhelma von Schoenaich na terenie zamku i w jego otoczeniu założono ogrody o charakterze krajobrazowym. Wykonano też kryte przejście pomiędzy skrzydłem wschodnim zamku a bastionem, którego formę przypisuje się Karlowi Friedrichowi Schinklowi. W 1834 r. wg projektu Jacoba Heinricha Rehdera założono na terenie zamku tzw. mały ogród, pod kierunkiem Carla Eduarda Petzolda. W 3. ćw. XIX w. nastąpiła przebudowa rezydencji w duchu neorenesansu pod kierunkiem Carla Johann Lüdecke z Wrocławia. Skrzydło południowe, eksponowane od strony rzeki Odry, ozdobiły wysokie szczyty i cylindryczne wieże. Ostatnią realizacją było mauzoleum projektu Hansa Poelziga, dobudowane w 1914 r. do kaplicy zamkowej.
W trakcie II wojny światowej zamek wytypowany został na składnicę zbiorów zabezpieczonych przez berlińskiego konserwatora zabytków Günthera Grundmanna. Po zajęciu zamku Rosjanie zorganizowali tu szpital polowy. Po jego likwidacji w 1945 r. zamek podpalono. Z pożogi ocalało skrzydło wschodnie z kaplicą i budynek bramny. W latach 1968-1970 zabytek odgruzowano staraniem harcerskiego szczepu Makusynów. W latach 1986-1989 wyremontowano skrzydło wschodnie wraz z budynkiem bramnym, w którym umieszczono gminny ośrodek kultury. Od 2003 r. zamek stanowi własność prywatną, jest dozorowany i sukcesywnie remontowany, w części zabezpieczany jako trwałą ruina. Późnorenesansowa kamieniarka poddawana jest pracom konserwatorskim. Za sprawą założonej przez mieszkańców Siedliska Fundacji Karolat od 2011 r. na zamku organizowane jest „święto bzów”, odwołujące się do lokalnej przedwojennej tradycji. Zabytek udostępniany jest zwiedzającym, jest miejscem plenerowych imprez i wydarzeń kulturalnych. Jednak prace zabezpieczające ruinę oraz prace konserwatorskie nad bogatym wystrojem i wyposażeniem min., kaplicy zamkowej wymagają kontynuacji.
