Zespół pałacowo-folwarczny wraz z założeniem parkowym znajduje się w południowej części wsi, przy drodze prowadzącej z Górczyny do Starych Drzewiec. Na północny zachód od pałacu usytuowany jest barokowy kościół z połowy XVIII wieku. Pałac i część założenia folwarcznego otoczone są murem ceglano-kamiennym. W otoczeniu pałacu zachowały się relikty parku krajobrazowego ze stawem. W kierunku południowo-zachodnim od rezydencji, za parkiem są obiekty gospodarcze z kuźnią, oborą, stodołą oraz przebudowanym spichlerzem. Nieużytkowany pałac pozostaje w gestii Agencji Nieruchomości Rolnych Skarbu Państwa.
Nazwa wsi Zamysłów weszła w użycie po II wonie światowej. Wcześniej funkcjonowały nazwy – niemiecka Hinzendorf oraz spolszczona Hińcze. Pierwsze wzmianki na temat wsi związane są z nadaniem w 1307 roku przez Henryka III głogowskiego dóbr wiejskich Hinzendorf dla klasztoru klarysek w Głogowie. Ciągłość własności klarysek, potwierdzona źródłowo w latach 1642-1648, trwała zapewne do czasu pruskiej sekularyzacji zakonów w 1. ćw. XIX wieku. W 1752 roku, najpewniej staraniem klarysek wybudowano barokowy kościół pw. NMP. Od kościoła do posiadłości biegł ceglano-kamienny mur z wewnętrznymi niszami, którego fragmenty zachowane są do dziś. W niszach muru mieściły się obrazy lub rzeźby drogi krzyżowej. Może istniał już wówczas wcześniejszy dwór czy dom. Obecny pałac datowany jest na przełom wieków XVIII i XIX. Jego fundator pozostaje nieznany. Można przypuszczać, że był nim nieustalony sukcesor dóbr po klaryskach. Księgi adresowe z 1859 i 1865 roku podają, że właścicielem dworu była Rosalie von Hoven, z domu Sanitz, z Głogowa. W 1880 roku jako właściciel wymieniony został Bernhard Bernuth z Borowa. W 1910 roku majątek przeszedł w ręce Friedricha Karla von Namzer, który był inicjatorem przebudowy i rozbudowy pałacu w 1923 roku, o czym świadczy data „1923” oraz inicjały „V N” umieszczone na dobudowanym tarasie zachodnim.
Pałac zbudowany z cegły i otynkowany, założony został na planie prostokąta. Jest murowany z cegły i otynkowany. Regularny rzut został zaburzony poprzez przebudowę z 1923 roku, kiedy dostawiono kwadratowy taras zachodni oraz pomieszczenia gospodarcze z lodownią w piwnicy po stronie wschodniej. Rezydencja jest dwukondygnacyjna i nakryta dachem mansardowym. Układ wnętrza jest dwutraktowy z obszerną sienią wejściową na osi głównej. Południowa elewacja frontowa otwarta jest na założenie parkowe i staw. Siedmioosiowa fasada z pseudoryzalitem ma na osi wejście główne ujęte portalem. W części górnej ryzalitu prostokątny otwór okienny flankowany jest przez dwa pilastry kompozytowe, oparte na profilowanym w łuk belkowaniu. Portal zamknięty jest łagodnym, profilowanym łukiem, łączony kluczem. Drzwi wejścia głównego mają oryginalną drewnianą stolarkę. W elewacji tylnej znajduje się analogiczny ryzalit z identycznym portalem, zniekształconym przebudowami z lat 90. XX wieku. Zlikwidowano także stolarkę drzwiową. Otwory okienne elewacji frontowej i tylnej rozmieszczone są w siedmiu osiach na pierwszym piętrze i sześciu na parterze. Zamknięte są prostokątnie i posiadają profilowane opaski okienne z kluczami. Wnioskując z resztek tynku zachowanego na ścianie południowej, między otworami okiennymi znajdowały się wyrobione w tynku prostokątne płyciny. W obszernej sieni głównej, znajdującej się na środkowej osi, zachowały się sklepienia kolebkowo-krzyżowe i kolebkowe z lunetami. Drewniane schody wewnętrzne istnieją w stanie szczątkowym. Z wyposażenia pozostały w szczątkowych ilościach drewniane ościeża drzwi wewnętrznych oraz nieliczna stolarka okienna bez szklenia.
W okresie powojennym, od 1948 roku, były folwark należał do PGR. Po przekształceniach własnościowych w latach 90. XX wieku folwark z pałacem podlega Agencji Nieruchomości Rolnych Skarbu Państwa. W okresie powojennym zmieniono wygląd założenia folwarcznego, wznosząc nowe budynki inwentarskie. Pałac przez długie lata pozostawał nieużytkowany. W 2002 roku dokonano wymiany pokrycia dachowego oraz rynien i rur spustowych. Zabezpieczono także otwory okienne parteru, a w 2004 roku otwory w dobudowanej części.
Nazwa wsi Zamysłów weszła w użycie po II wonie światowej. Wcześniej funkcjonowały nazwy – niemiecka Hinzendorf oraz spolszczona Hińcze. Pierwsze wzmianki na temat wsi związane są z nadaniem w 1307 roku przez Henryka III głogowskiego dóbr wiejskich Hinzendorf dla klasztoru klarysek w Głogowie. Ciągłość własności klarysek, potwierdzona źródłowo w latach 1642-1648, trwała zapewne do czasu pruskiej sekularyzacji zakonów w 1. ćw. XIX wieku. W 1752 roku, najpewniej staraniem klarysek wybudowano barokowy kościół pw. NMP. Od kościoła do posiadłości biegł ceglano-kamienny mur z wewnętrznymi niszami, którego fragmenty zachowane są do dziś. W niszach muru mieściły się obrazy lub rzeźby drogi krzyżowej. Może istniał już wówczas wcześniejszy dwór czy dom. Obecny pałac datowany jest na przełom wieków XVIII i XIX. Jego fundator pozostaje nieznany. Można przypuszczać, że był nim nieustalony sukcesor dóbr po klaryskach. Księgi adresowe z 1859 i 1865 roku podają, że właścicielem dworu była Rosalie von Hoven, z domu Sanitz, z Głogowa. W 1880 roku jako właściciel wymieniony został Bernhard Bernuth z Borowa. W 1910 roku majątek przeszedł w ręce Friedricha Karla von Namzer, który był inicjatorem przebudowy i rozbudowy pałacu w 1923 roku, o czym świadczy data „1923” oraz inicjały „V N” umieszczone na dobudowanym tarasie zachodnim.
Pałac zbudowany z cegły i otynkowany, założony został na planie prostokąta. Jest murowany z cegły i otynkowany. Regularny rzut został zaburzony poprzez przebudowę z 1923 roku, kiedy dostawiono kwadratowy taras zachodni oraz pomieszczenia gospodarcze z lodownią w piwnicy po stronie wschodniej. Rezydencja jest dwukondygnacyjna i nakryta dachem mansardowym. Układ wnętrza jest dwutraktowy z obszerną sienią wejściową na osi głównej. Południowa elewacja frontowa otwarta jest na założenie parkowe i staw. Siedmioosiowa fasada z pseudoryzalitem ma na osi wejście główne ujęte portalem. W części górnej ryzalitu prostokątny otwór okienny flankowany jest przez dwa pilastry kompozytowe, oparte na profilowanym w łuk belkowaniu. Portal zamknięty jest łagodnym, profilowanym łukiem, łączony kluczem. Drzwi wejścia głównego mają oryginalną drewnianą stolarkę. W elewacji tylnej znajduje się analogiczny ryzalit z identycznym portalem, zniekształconym przebudowami z lat 90. XX wieku. Zlikwidowano także stolarkę drzwiową. Otwory okienne elewacji frontowej i tylnej rozmieszczone są w siedmiu osiach na pierwszym piętrze i sześciu na parterze. Zamknięte są prostokątnie i posiadają profilowane opaski okienne z kluczami. Wnioskując z resztek tynku zachowanego na ścianie południowej, między otworami okiennymi znajdowały się wyrobione w tynku prostokątne płyciny. W obszernej sieni głównej, znajdującej się na środkowej osi, zachowały się sklepienia kolebkowo-krzyżowe i kolebkowe z lunetami. Drewniane schody wewnętrzne istnieją w stanie szczątkowym. Z wyposażenia pozostały w szczątkowych ilościach drewniane ościeża drzwi wewnętrznych oraz nieliczna stolarka okienna bez szklenia.
W okresie powojennym, od 1948 roku, były folwark należał do PGR. Po przekształceniach własnościowych w latach 90. XX wieku folwark z pałacem podlega Agencji Nieruchomości Rolnych Skarbu Państwa. W okresie powojennym zmieniono wygląd założenia folwarcznego, wznosząc nowe budynki inwentarskie. Pałac przez długie lata pozostawał nieużytkowany. W 2002 roku dokonano wymiany pokrycia dachowego oraz rynien i rur spustowych. Zabezpieczono także otwory okienne parteru, a w 2004 roku otwory w dobudowanej części.
