Został zbudowany w XV w., jako salowy z trójbocznym zakończeniem od wschodu. Po gruntownej przebudowie w 1770 otrzymał kształt barokowy. Nieużytkowany od 1945 popadł w zaniedbanie bliskie ruinie. Murowany z kamienia i cegły, jest orientowany, salowy, na planie czteroboku o dłuższych bokach wykreślonych faliście, z kruchtą od północy, przesklepioną gwiaździście,
Połączona z obwarowaniami miejskimi Łagowa brama zwana Polską usytuowana została na ich południowym odcinku – na przedłużeniu drogi prowadzącej do Gronowa. Wzniesiona została w XV wieku, murowana z cegły, założona na rzucie prostokąta z ostrołukowym przejazdem w przyziemiu (przekrytym drewnianym pułapem). Jest to budynek dwukondygnacyjny kryty dachem dwuspadowym z naczółkami.
Genezę miasta należy wiązać z targiem bez grodu. Analiza warunków fizjograficznych i planu miasta zdaje się wskazywać lokalizację osady targowej w rejonie obecnego rynku oraz terenu zamkniętego ulicami Kopernika i Popławskiego. Osada nad Lubszą rozwijała się jako miejsce etapowe handlu tranzytowego, głównie jednak jako punkt obsługi lokalnego rynku. W pierwszej połowie XIII wieku Lubsko poddane zostało reformie przestrzennej, w wyniku której otrzymało istniejące do dziś rozplanowanie
Cmentarz usytuowany jest w północnej części miasta w sąsiedztwie cmentarza parafialnego. Otoczony murem, położony jest na płaskim terenie w klinie ulic: Polnej, Spokojnej i Solnej. Założony został w roku 1609, a pierwszą pochowaną tam osobą była żona ówczesnego Burmistrza Wschowy Piotra Deutschlendera, Małgorzata. Miało to miejsce 25 lutego 1609 r.Cmentarz
Okres rozkwitu miasto przeżyło za panowania Hohenzollernów, po zakończeniu wojen husyckich (od lat 40-tych XV w.). W 1441 r. Fryderyk Hohenzollern potwierdził wszystkie prawa i przywileje mieszkańców, a w 1447 r. ustanowił miasto stolicą ziemi sulęcińskiej. Z rokiem tym wiąże się również budowa murów miejskich. Niezniszczone mury miejskie otaczają obszar
Niewiele jest miejscowości w Polsce, gdzie naturalne walory krajobrazu splecione z elementami kulturowej działalności człowieka przyniosły tak malowniczy efekt. Składnikami naturalnego pejzażu, stanowiącego tło dla zabytkowej architektury, są kręte rynnowe jeziora o stromych zboczach oraz okalające je wyniosłe pagórki, porośnięte bukowymi lasami. Urzekające piękno przyrody to jednak odrębny temat, celem
Basztę Więzienną zwaną inaczej Prochową lub Basztą Czarownic usytuowano w północno-zachodniej części miasta w XIV w. Została ona wybudowana w linii murów, otaczających Stare Miasto. Część dolna baszty jest z kamienia polnego tak jak mury, natomiast górną część nadbudowano z cegły. Szczyt baszty wieńczy ceglany hełm w kształcie stożka z
Najdawniejsze historyczne wzmianki o Międzyrzeczu pochodzą z 1003 r. i dotyczą klasztoru benedyktynów, którego lokalizację uczeni umieszczają w sąsiedztwie tutejszego grodu. Pierwszy raz nazwa miejscowości w zniekształconej formie "Mezerici" występuje w 1005 r. w kronice Thietmara, przy opisie wizyty cesarza Henryka II u grobu Pięciu Braci Polskich, zakonników benedyktyńskich, którzy
Mury obronne otoczyły lokacyjne miasto już w początkach XIV wieku. W obręb obwarowań włączony został wzniesiony w północno-wschodniej części miasta zamek. Od zewnątrz mury miejskie otoczone zostały fosą. Przypuszcza się, że również zamek oprócz umocnień zewnętrznych oddzielony został dodatkowo od miasta murem i fosą. Mury tworzące owalny pierścień wokół miasta,
Najstarszy trakt komunikacyjny z Wrocławia do Krosna Odrzańskiego prowadził przez Głogów, Bytom i Kożuchów. W XIII wieku powstało boczne odgałęzienie tej drogi, omijające Głogów i Bytom, prowadzące z Polkowic do Kożuchowa. Nowemu odcinkowi szlaku handlowego oraz gęstej sieci osad wiejskich w regionie zawdzięcza Nowe Miasteczko swe powstanie. Było miastem prywatnym,
