Został zbudowany w latach 1842–1844, na miejscu późnogotyckiego, znanego z ikonografii. Zaprojektowany przez Emila Carla Flaminiusa w stylu eklektycznym, jest murowany, trzykondygnacyjny, nakryty dachem czterospadowym, o elewacjach boniowanych, zdobionych sterczynami i motywem krenelażu.
Wznoszone etapami od pocz. XIV w., pod koniec tego stulecia zostały wzmocnione basztami łupinowymi, a w pocz. XVI w. basztami cylindrycznymi. Wjazd do miasta zapewniały dwie bramy – Sulęcińska i Frankfurcka, w XVI w. rozbudowane o przedbramia i szyje łączące. W 2. poł. XVIII w. rozebrano warowne węzły przed bramami,
Dawniej szpitalna, obecnie jest własnością komunalną. Późnogotycka, zbudowana w XV w., zachowała bez zmian pierwotny wygląd. Jest orientowana, murowana z cegły, jednoprzestrzenna, zamknięta trójbocznie od wschodu, oskarpowana, nakryta dachem dwuspadowym, załamanym od wschodu. Nad wnętrzem strop drewniany.
Wzmiankowany w 1298 lecz powstały zapewne wcześniej był budowlą bazylikową. W wyniku rozbudowy i przekształceń w XIV i XV w. kościół otrzymał układ pseudobazylikowy, większe prezbiterium i wieżę. Na pocz. XVI w. został powiększony o kaplicę z emporą. Uszkodzony piorunem w 1538 i wypalony w pożarze miasta w 1596, przy
Zalążkiem Ośna był targ, powstały w XII w. przy szlaku handlowym z Lubusza do Poznania. Wzmiankowane w 1252, jako miasto, Ośno lokowane było przed 1233 przez biskupa lubuskiego Wawrzyńca, a w pocz. XIV w. powiększone o teren osady targowej i obdarzone prawem magdeburskim. W 1401 biskupie uprzednio miasto przeszło we
Wzniesiony w XIV w. przez templariuszy zachował się w pierwotnym kształcie. W nowszych czasach otrzymał drewnianą wieżę, w 1911 zastąpioną obecną, murowaną. Kościół jest orientowany, murowany z cegły, jednoprzestrzenny o trójbocznym zamknięciu od wschodu, z wieżą i aneksem mieszczącym schody od zachodu, nakryty dachem dwuspadowym, załamanym od wschodu. Wnętrze przekryte
Powstały ok. 1900 prezentuje nurt architektury eklektycznej. Formą prostopadłościennej bryły, obrosłej różnego kształtu i gabarytu elementami w postaci szczytów, ryzalitów, wykuszy, wystawek, wieżyczek, kominów, odwołuje się do zamku Ludwika II bawarskiego. W otoczeniu rezydencji znajduje się park krajobrazowy. Zachował się pierwotny układ wnętrz z korytarzem między dwoma traktami i umieszczoną
Pochodzi z ok. 1815, zbudowany z inicjatywy Konstantego Mielęckiego. Jest budowlą klasycystyczną, parterową, nakrytą dachem naczółkowym. Piętrowy pseudoryzlit na osi fasady zwieńczony jest trójkątnym przyczółkiem. Położona opodal oficyna (nr 97) pochodzi z ok. 1840.
Klasycystyczny, wzniesiony w pocz. XIX w. staraniem Adama Mielęckiego, rozbudowany w 1880, jest parterowy, nakryty dachem naczółkowym. Fasadę wzbogaca wgłębiony portyk, flankowany kolumnami. Współczesne siedzibie są bliźniacze oficyny (nr 61, 62), parterowe o dachach naczółkowych.
Wzniesiony w XIV w., w następnym stuleciu otrzymał sklepienie w prezbiterium. W XVI w. dostawiono zakrystię, a w XVIII w. kruchtę i wieżę. W 1903 kościół został poddany kapitalnemu remontowi. W latach 1568–1700 był we władaniu ewangelików. Jest orientowany, murowany z kamienia i cegły, jednonawowy z czterobocznym prezbiterium, zakrystią i
