W 1202 Nowogród wymieniony został, jako jedna z granicznych kasztelanii Śląska. W 1217 Henryk Brodaty ufundował tu klasztor augustianów. Jemu też zapewne należy przypisać lokację przestrzenną Nowogrodu. Ok. poł. XIII w. ujawniła się stagnacja gospodarcza miasta, czego powodem była zmiana przebiegu tranzytowego szlaku handlowego na odcinku Kożuchów – Krosno Odrzańskie.
Zachowała się zwarta zabudowa przy Rynku i wychodzących z niego ulicach, pochodząca z XVIII i XIX w., piętrowa, sytuowana kalenicowo i szczytowo.
Położona przy kościele parafialnym. Została zbudowana w 1811 w stylu klasycystycznym. Jest murowana, prostokątna w planie, parterowa z użytkowym poddaszem, nakryta dachem naczółkowym. Wejście w fasadzie prowadzi przez wgłębiony, dwukolumnowy portyk.
Do pożaru w 1633 ratusz miał konstrukcję szkieletową. Z budowli barokowej wzniesionej w 1665 przetrwała tylko wieża, a pozostałe partie zostały gruntownie przebudowane bądź wzniesione od podstaw w latach 1818–1821 (skrzydło zachodnie) i w latach 1877–1879. W 1979 wyremontowano wieżę, stabilizując jej elementy konstrukcyjne. Ratusz jest murowany, założony na planie
Poewangelicki, zbudowany w 1785, wzbogacony o wieżę w 1888. Po 1945 użytkowany jako magazyn, w 1985 przejęty przez parafę i do 1990 odrestaurowany. Jest budowlą barokową, stroną prezbiterialną skierowaną na północ, murowaną, salową o prostokątnym planie, nakrytą dachem mansardowym z neobarokową wieżą od południa,. Wnętrze przekryte stropem, opięte jest emporami.
Wzmianka o parafi w Nowym Miasteczku w 1305 nie wiąże się z obecnym kościołem, wzniesionym trochę później. Odbudowując kościół po pożarze w 1484 dostawiono od południa zakrystię i przekryto wnętrze sklepieniami. Ok. poł. XVI w. świątynię powiększono o nawę południową i wieżę. W czasie pożaru miasta w 1633 kościół został
Miasto, położone przy drodze z Polkowic do Kożuchowa, rozwinęło się najpewniej z osady targowej. W 1296 wymienione zostało, jako siedziba okręgu administracyjnego w księstwie głogowskim. Od XV w. Nowe Miasteczko było własnością prywatną zmieniających się rodów rycerskich, a w latach 1645–1773 klasztoru jezuitów w Otyniu. Rzemiosło usługowe, lokalny handel i
Zbudowany w latach 1759–1769 staraniem proboszcza Stanisława Pretendowskiego, w 1855 powiększony został o wieżę, a w 1993 poddany gruntownemu remontowi. Założony na osi północ-południe z fasadą od północy, późnobarokowy, murowany, jednoprzestrzenny o planie złożonym z elementów trapezu, wieloboków i półkoli, z czteroboczną wieżą od północy, nakryty jest dachem wielospadowym. Wydzielona
Zbudowany w latach 1670–1676 staraniem opactwa cysterskiego w Gościkowie, był remontowany w 1977 i w 90. latach XX w. Kościół jest orientowany, drewniany, konstrukcji zrębowej, salowy o trójbocznym zamknięciu od wschodu, z zakrystią od południa, nakryty dachem dwuspadowym załamanym od wschodu, zakrystia pulpitowym. W zachodniej partii kalenicy znajduje się czworoboczna
Zbudowany w 1764, jest budowlą drewnianą, konstrukcji słupowej, typu koźlak.
