Zbudowane w 1722 z fundacji starościny Anny Gembickiej, kolegium składało się z dwóch budynków murowanych i kościoła konstrukcji szkieletowej. Po kasacji zakonu w 1773 przekazane parafii uległy z czasem destrukcji. Kościół rozebrano w 1803, a na zrębach kolegium wzniesiono na pocz. XX w. domy mieszkalne. Od strony Paklicy przetrwała zachodnia
Pierwotnie ewangelicki, zbudowany w latach 1828– 1833 w stylu klasycystycznym. Projektantem świątyni był prawdopodobnie K. F. Schinkel. Skierowany stroną prezbiterialną na północ, kościół jest murowany, salowy na planie prostokątna, z wyodrębnioną wewnętrzną absydą, z wieżą od północy między klatkami schodowymi prowadzącymi na empory, nakryty dachem dwuspadowym. Wnętrze przekryte stropem, opięte
Geneza Międzyrzecza wiąże się z grodem położonym w widłach rzek Obry i Paklicy. Badania archeologiczne Stanisława Kurnatowskiego wykazały, że była to warownia zbudowana w czasach Bolesława Chrobrego. W 1001 tenże władca założył tu pierwszy w Polsce klasztor (benedyktynów) z myślą o chrystianizacji Pomorza. Po dwóch latach erem jednak upadł z
Wzniesiony w 1834, jako ewangelicki, na miejscu kościoła wzmiankowanego w 1407. Jest budowlą orientowaną konstrukcji szkieletowej, salową o trójbocznym zamknięciu od wschodu, z wieża od zachodu, nakryty dachem wielospadowym. Wieża ma dach czterospadowy, zwieńczony latarnią z ostrosłupowym hełmem. Wnętrze obiegają empory.
Zbudowany ok. 1870, stylowo nawiązuje do renesansu, lecz posiada też elementy właściwe innym stylom. Jest murowany, na planie prostokąta z ryzalitami, piętrowy, nakryty niskim dachem mansardowym, czterospadowym. Zakomponowaną asymetrycznie fasadę akcentują trzykondygnacyjna wieża, nakryta czterospadowym dachem z latarnią oraz ryzalit z gankiem i loggią w drugiej kondygnacji. Pałac nie jest
Późnoklasycystyczna siedziba dworska, wzniesiona zapewne ok. 1830, jest murowana, założona na planie prostokąta, dwutraktowa, piętrowa, nakryta dachem czterospadowym. Elewacje o symetrycznym rozstawie prostokątnych okien, są w części parterowej boniowane, a fasada zaakcentowana na osi pozornym ryzalitem, zdobionym pilastrami, zwieńczonym trójkątnym przyczółkiem. Po 1945 w obiekcie mieściły się biura PGR, lecz
Rezydencja rodziny von Waldow wzniesiona została w 1863, najpewniej wg proj. Georga H. Hutziga. W latach 1991–1998 pałac był opuszczony, potem starannie wyremontowany i odrestaurowany w detalach, z przeznaczeniem na pensjonat. Wzorowo zostało także uporządkowane jego otoczenie z rozległym parkiem krajobrazowym. Murowana budowla, założona na planie prostokąta z pseudoryzalitami pośrodku
Został wybudowany w 1747, jako ewangelicki. Jest barokowy, orientowany, murowany, salowy na planie prostokąta, z wieżą od zachodu, nakryty dachem trzyspadowym, wieża czterospadowym. Wnętrze kościoła przekryte jest stropem. Proste elewacje urozmaicone są w narożach boniowanymi pilastrami.
Wzniesiony od podstaw w 1914, być może z wykorzystaniem materiału z poprzedniego kościoła wzmiankowanego w XV w. Nieustalony projektant obiektu wzorował się na architekturze późnogotyckiej. Jest orientowany, murowany z cegły i ciosów granitowych, jednonawowy z czworoboczną absydą prezbiterialną, z przysadzistą wieżą od zachodu.
Istniejąca od średniowiecza majętność, w 1507 należała do Margarety Sellge, która uposażyła nią szpital św. Anny w Żaganiu. W 1796 Marysin był w posiadaniu rodziny Göppnerów, z inicjatywy której zbudowany został klasycystyczny dwór, zaprojektowany przez Ch. V. Schultze. Obiekt jest murowany, na rzucie prostokąta, dwutraktowy, parterowy, nakryty dachem mansardowym. W
