Wzniesiony w 1698, jako ewangelicki, jest budowlą barokową murowaną, na planie kwadratu przechodzącego w oktogon, nakrytą dachem kopulastym z latarnią. Ośmioboczne wnętrze, przekryte pozorną kopułą, opięte jest emporami. W narożach parteru umieszczono zakrystię oraz klatki schodowe na empory. Wejście do kościoła ujęte jest portalem w postaci pilastrów podtrzymujących półkolisty tympanon
Zbudowany w XIV w., mimo późniejszych przekształceń (powiększenie okien), zachował gotycki charakter. Jest orientowany, murowany z kamienia, salowy zamknięty od wschodu trójbocznie, z zakrystią od północy, nakryty dachem dwuspadowym załamanym od wschodu. W przekrytym stropem wnętrzu zachował się renesansowy ołtarz oraz inne wyposażenie, barokowe. W otaczającym kościół kamiennym murze znajduje
Zbudowany ok. 1830 w stylu późnoklasycystycznym, w latach 1983 – 1984 był poddany kapitalnemu remontowi. Powstał, jako ewangelicki. Jest orientowany, murowany, prostokątny w planie, z zakrystią od wschodu, trzema otwartymi do nawy kaplicami od północy i czteroboczną wieżą od zachodu.
Zabytkowy charakter posiadają niemal wszystkie budynki staromiejskiego śródmieścia. W większości są to domy z 2. poł. XIX w., wzniesione na zrębach obiektów starszych, bądź przekształcone w okresie eklektyzmu. Kilkanaście obiektów z XVIII w. i pocz. XIX w. zachowało skromne znamiona stylowe baroku lub klasycyzmu.
Wzmiankowany w 1588, ma jednak rodowód średniowieczny, o czym świadczy jego powiązanie z systemem warownym miasta. Był przebudowany w XVI i XVIII w., a na przełomie XIX–XX w. gruntownie przekształcony. Renesansowy budynek bramny, dwukondygnacyjny ma nad przejazdem sklepienie kolebkowe a w pomieszczeniach bocznych krzyżowe. Północna, podstawowa część budynku głównego z
Jest jedyną pozostałością po obwarowaniach miasta rozebranych w XIX w. Zbudowana została w kon. XV w., kiedy wzmacniano systemy obronne bram. W okresie międzywojennym do wieży dostawiono duży budynek mieszkalny. Wielokondygnacyjna wieża ze szczelinowymi otworami strzelniczymi jest murowana z cegły, na planie koła. Mury obronne, otaczające miasto owalnym kręgiem, sprzężone
Wzmiankowany w 1451, zniszczony został pożarem w 1496. Obecny, wzniesiony w latach 1580–1582, zaprojektował Antonio Alberti. Bryła i zewnętrzna architektura budowli zachowały się w pierwotnym kształcie. Renesansowy ratusz jest murowany z cegły, na planie prostokąta, dwaipółtraktowy, piętrowy, nakryty dachem dwuspadowym ujętym wolutowymi szczytami. Pośrodku dłuższych boków znajdują się trzyosiowe, okazałe
Wzniesiony w 1908 w stylu nawiązującym do gotyku, rozbudowany po 1990. Stroną ołtarzową zwrócony jest na południe, murowany z cegły, jednonawowy z pięcioboczną absydą prezbiterialną z wieżą przy zachodnim boku. Wieża, z cylindryczną przystawką na schody, zwieńczona jest hełmem ostrosłupowym.
Późnoromańska bazylika z ok. poł. XIII w. została po stu latach rozbudowana na wschód. Po pożarze w 1496 kościół rozbudowano w powiększonym późnogotyckim kształcie. Z romańskiej budowli zachowano tylko wieżę i część ścian przyległych do niej lokalności. Pożary, które uszkodziły kościół w 1597 i 1615 nie dosięgły wnętrza. W czasie
Geneza miasta wiąże sie z osadą targową, powstałą przy drodze Gubin – Żary, na terenie oblanym zabagnionymi odnogami rzeki Lubszy. Lubsko wzmiankowane w 1253, jako miasteczko (oppidum), trzydzieści lat później otrzymało z nadania Henryka Dostojnego – margrabiego Miśni prawa samorządowe i przywileje na wzór gubińskich. Było już wtedy organizmem ukształtowanym
