Geneza miasta wiąże sie z osadą targową, powstałą przy drodze Gubin – Żary, na terenie oblanym zabagnionymi odnogami rzeki Lubszy. Lubsko wzmiankowane w 1253, jako miasteczko (oppidum), trzydzieści lat później otrzymało z nadania Henryka Dostojnego – margrabiego Miśni prawa samorządowe i przywileje na wzór gubińskich. Było już wtedy organizmem ukształtowanym przestrzennie, obwarowanym, z kościołem parafialnym. Przynależąc kolejno do Śląska, Saksonii, Korony czeskiej, od 1482 Lubsko włączone zostało do Brandenburgii. Od 1543 do 1808 było miastem prywatnym, w rękach możnych rodów, kolejno: Packów, Kottwitzów, Bredelów, Beerfeldów. Gospodarka miejska opierała się na rzemiośle, szczególnie tkactwie i obsłudze lokalnego rynku. U progu czasów nowożytnych miasto musiało być w dobrej kondycji gospodarczej, skoro po wielkim pożarze w 1496 szybko się odbudowało, a powiększony kościół otrzymał architekturę wzbogaconą plastycznie. Po kataklizmie wojny trzydziestoletniej nastąpił długotrwały regres a następnie stagnacja gospodarcza, aż do połowy XIX w., kiedy ożywienie przyniósł powstały przemysł włókienniczy i ceramiczny. Działania wojenne 1945 ominęły Lubsko, dzięki czemu zachowało ono harmonię układu przestrzennego z oryginalnym rozplanowaniem z XIII w., dalekim od średniowiecznych zasad geometrycznej regularności, zawierającym elementy założenia przedkolacyjnego.
Rokitno – bazylika mniejsza pw. Matki Bożej Rokitniańskiej
Kościół w Rokitnie należy do wybitnych przykładów sakralnej architektury doby baroku w Polsce. Najstarsza wzmianka o miejscowości pochodzi z 1378
