Został zbudowany zapewne w kon. XVIII w., prawdopodobnie na miejscu starszego. Był remontowany w 2. poł. XIX w. oraz 70. latach XX w. i w 1999. Dwór jest murowany, założony na planie prostokąta, parterowy, z użytkowym poddaszem, nakryty dachem mansardowym. Fasada zaakcentowana została na osi pseudoryzalitem przechodzącym w wystawkę z
Według badań dendrochronologicznych wschodnia i zachodnia ściany kościoła zbudowane są z drewna ściętego w 1329, 1340 i 1357. W 70. latach XVI w. świątynię przejęli protestanci, którzy z czasem przekształcili ją w duchu odpowiadającym liturgii ewangelickiej. Wprowadzając empory i okna w dwu poziomach, zmieniono konstrukcję bocznych ścian z wieńcowej na
Został zbudowany w 1690 przez jezuitów, jako dom gościnny dla pielgrzymujących do cudownej fgury Matki Bożej. Przebudowany w XIX w. na mieszkania. Jest murowany, prostokątny w planie, dwutraktowy, piętrowy, nakryty dachem dwuspadowym.
Od 1646 dobra klenickie należały do klasztoru jezuitów w Otyniu, a od 1793 do książęcego rodu Bironów – Ernesta i kolejnych sukcesorów, od 1891 do Marii – wnuczki Doroty Talleyrand – Perigord, wydanej za księcia Antoniego Radziwiłła. W 1884 powstała tu letnia rezydencja, rozbudowana w 1905 przez budowniczego Dimke według
W 1424 wymieniony wśród kościołów diecezji poznańskiej. Obecny, klasycystyczny, został wzniesiony w 1793 na miejscu drewnianego; ok. 1850 przebudowany. Jest murowany, trójnawowy, z poligonalnie zamkniętym prezbiterium skierowanym na południe i wieżą od północy, nakryty dachem dwuspadowym (nawa) i wielospadowym. Wnętrze przekryte stropami, wspartymi przez 18 kolumn międzynawowych. Uważana za cudowną
Postawiony w 2. poł. XIX w., na miejscu starszego – neogotycki. Jest budowlą murowaną z cegły, jednonawową, z trójbocznie zamkniętą absydą prezbiterialną, z wysmukłą wieżą od zachodu.
Został wzniesiony w latach 1786 – 1787, prawdopodobnie na zrębach siedziby z XVI w. W trakcie remontów w 80. latach XIX w. oraz w 1955 i ok. 1970, klasycystyczna budowla utraciła stylowy detal. Dwór jest murowany na planie litery L, dwutraktowy, piętrowy, nakryty dachem wielospadowym. W otoczeniu obiektu znajduje się
Zbudowany w 1728 w konstrukcji szkieletowej, został w nowszych czasach otynkowany, a w 1886 powiększony o murowaną wieżę. Jest orientowany, salowy z trójbocznym zamknięciem od wschodu, nakryty dachem dwuspadowym z załamaniami nad częścią wschodnią. Wieża ma hełm ostrosłupowy. Wewnątrz zachowało się wyposażenie barokowe.
Został zbudowany w 1737, jako ewangelicki; na zewnątrz otynkowany w 1998. Barokowa budowla jest orientowana, murowana, jednonawowa z trójbocznym prezbiterium absydalnym, nakryta dwuspadowym dachem z niską wieżą w zachodniej partii kalenicy (1745). Wnętrze ze stropem i emporami oświetlone jest oknami w dwu kondygnacjach.
Wzniesiony w 1711, jako ewangelicki, jest orientowany, konstrukcji szkieletowej, salowy z trójbocznym zamknięciem od wschodu, kruchtą od południa, nakryty dachem dwuspadowym załamanym od wschodu, z przysadzistą wieżą w kalenicy. Wnętrze przekryte jest polichromowanym stropem.
