W literaturze historycznej obiekt występuje też, jako zamek w Bobrzanach. Pierwotny późnogotycki zamek rodziny von Nehern z czterobocznym, otoczonym kurtyną podwórzem, ok. 1560 został rozbudowany do czterech skrzydeł z wewnętrznym dziedzińcem. Późniejsze remonty nie zmieniły renesansowego założenia. Po 1945 częściowo zniszczony pożarem, opuszczony, popadł stopniowo w ruinę. Zamek, otoczony suchą
Gotycki kościół, został w XVI w. powiększony o wieżę, a w 1660 i następnych latach przedłużony, podwyższony i opięty emporami. W 1877 przekształcono elewacje wieży wg proj. K.F. Schinkla. Kościół jest orientowany, murowany, na planie prostokąta z wieżą od zachodu i szeregiem lokalności otwartych do wnętrza do północy i południa.
Zbudowany w 1735, jako protestancki, został w 80. latach XX w. gruntownie wyremontowany i powiększony o zakrystię i salkę. Jest orientowany, konstrukcji szkieletowej, salowy na planie prostokąta z wieżą od zachodu, nakryty dachem trzyspadowym.
Augustianie mieli tutaj dobra i patronat nad kościołem. W kon. XVIII w. wznieśli dwór, w 1752 przebudowany przez opata Felbigera na rezydencję. W kon. XIX w. obiekt, będący własnością domeny państwowej, przedłużono na zachód. Murowana budowla ma plan prostokątny, jest piętrowa, nakryta dachem mansardowym. Elewacje zdobione są lizenami, nad wejściem
Wzmiankowany w 1376, powstał znacznie wcześniej, a w XV i XVI w. został przebudowany i powiększony o wieżę, zakrystię i kaplicę. W XVIII w. powiększono okna. W pocz. XX w. i w latach 1976–1978 był restaurowany. Jest orientowany, murowany, jednonawowy z prosto zamkniętym prezbiterium, zakrystią i kaplicą od północy, kruchtą
Zbudowany w latach 1717- 1719, został w kon. XVIII w. powiększony o zakrystię i przedsionek. Pierwotnie ewangelicki, orientowany, murowany, salowy o trójbocznym zamknięciu od wschodu, nakryty dachem dwuspadowym załamanym od wschodu, z wieżą konstrukcji słupowej w kalenicy (1737). Wnętrze przekryte stropem, opięte emporami, posiada barokowe wyposażenie.
Późnorenesansową rezydencję wzniósł w 1626 Maksymilian Schellendorf. W XVIII w. powstało drugie skrzydło, które zaprojektował Gulio Simonetti. Na przełomie XIX–XX w. całemu założeniu nadano formy neobarokowe. Stara część otrzymała nowy, bogaty wystrój wnętrz zaprojektowany przez prof. Philippi a skrzydło barokowe nowy dach z wieżą. Po 1945 pałac przeznaczono na szkołę.
Został zbudowany w 1729 wg proj. Gulio Simonettiego, jako ewangelicki. Uszkodzony pożarem 1749 został odbudowany. W pocz. XX w. przekształcono elewacje – rozmieszczone w dwu poziomach okna zastąpiono pojedynczymi, wysokimi o smukłości charakterystycznej dla secesji. Kościół jest orientowany, murowany, jednonawowy z transeptem, trójbocznie zakończonym prezbiterium, z wieżą od zachodu, nakryty
Iłowa, wieś o średniowiecznej metryce, w 1566 weszła w posiadanie rodu von Schellendorf, którego staraniem otrzymała w 1678 prawa miejskie. Akt ich nadania sankcjonował stan istniejący, bo Iłowa od dawna była ośrodkiem lokalnego handlu i wytwórstwa rzemieślniczego. Już od XV w. rozwijała się produkcja płótna i sukna, a siedemnaście kuźnic
Późnoromański, wzniesiony w pocz. XIII w., został w XV w. przedłużony w kierunku zachodnim, a w XVIII w. powiększony o zakrystię i kruchtę. W 1965 i 1996 poddany był renowacji. Kościół jest orientowany, murowany z cegły (starsza część) i kamienia, jednonawowy z kwadratowym w rzucie prezbiterium, zakończonym półkolistą absydą, zakrystią
