Został zbudowany w latach 1585–1587 na miejscu starszego, wzmiankowanego w 1332, powiększony o wieżę w 1676. Po pożarze w 1702 został po dwóch latach odbudowany, a wieża, którą podwyższono, w 1781. Gruntowny remont kościoła przeprowadzono na pocz. XX w. i w latach 2003–2006. Kościół o cechach gotycko-renesansowych jest budowlą orientowaną,
Najstarsze, renesansowe domy, wzniesione w XVI w. na zrębach budynków gotyckich, przebudowane po pożarach miasta w 1637 i 1764, skupione są przy Rynku. Ustawione na wąskich działkach, trzykondygnacyjne, zachowały sklepienia kolebkowe i krzyżowe. Domy nr 3 i 22 ozdobione są kamiennymi portalami z 1545 i 1569, a domy nr 4
Barokowa rezydencja, wzniesiona w 1 ćw. XVIII w., został spalona w 1945 i rozebrana. Zachował się tylko relikt w postaci przyarkadowego portyku filarowego, zwieńczonego profilowanym gzymsem, podtrzymywanym przez rzeźbione w kamieniu kariatydy.
Wzniesiony w 1. poł. XIV w. na miejscu grodu kasztelańskiego, stał się w latach 1369–1476 siedzibą głogowsko-żagańskich książąt – Henryka VIII, Henryka IX i Henryka XI. Był założeniem czworobocznym z wolnostojącą wieżą i budynkiem mieszkalnym zamykającym dziedziniec od strony wschodniej. Po śmierci Henryka XI zamek zajął elektor brandenburski. W czasie
Zbudowany po spaleniu starszego w 1488. Późnogotycki ratusz niszczony był pożarami w 1554, 1637, 1692 i 1764. W czasie gruntownej przebudowy w latach 1848–1849 z gotyckiej budowli zachowano tylko ściany północną i zachodnią oraz wieżę. Nowa, trzykondygnacyjna budowla, ukształtowana została w stylu charakterystycznym dla berlińskiej szkoły K. F. Schinkla. Wypalony
Wieża jest jedynym ocalałym członem budowli rozebranej w 1973. Był to wzniesiony w 1710 kościół Łaski, powiększony o wieżę w 1826. Uratowano też polichromowane stropy deskowe, które po konserwacji, podzielone na poszczególne sceny (tematyka biblijna) rozmieszczono na stropach kilku kościołów na terenie województwa. Z otaczającej kościół zabudowy kompleksu ewangelickiego, oprócz
Pierwotnie szpitalny, wzmiankowany w 1320, był małą, orientowaną, murowaną budowlą, tożsamą z obecnym prezbiterium, przekrytą w pocz. XVI w. sklepieniem sieciowym. Zapewne w okresie gdy kościół posiadali protestanci (1526–1653) został on powiększony o obecną nawę, przekrytą stropem. Od tego czasu skromna budowla przetrwała w niezmienionym kształcie.
Obok kościoła stoi plebania z 1440, przebudowana w XVII i XVIII w. – murowana, prostokątna w planie, piętrowa, nakryta dachem czterospadowym. Z elementów gotyckich zachowały się ostrołukowy portal w fasadzie oraz piwnice i sala na parterze ze sklepieniami krzyżowożebrowymi. Stanisław Kowalski Zabytki architektury województwa lubuskiego
Na poł. XIII w. datowane są pozostałości pierwotnego kamiennego kościoła widoczne w szczytowych elewacjach prezbiterium i nawy głównej. Obecne rozmiary kościół otrzymał przy odbudowie po pożarze w 1339 i w rezultacie prac prowadzonych w 1 poł. XV w. Ok. 1460 dostawiona została zakrystia z książęcą emporą oraz ufundowana przez księcia
Miasto powstało przy ważnym szlaku komunikacyjnym z Wrocławia do Krosna Odrzańskiego i dalej do Szczecina. Początek dała osada targowa (XII w.), a dalszy rozwój utworzenie kasztelanii oraz lokacja przestrzenna (1253 miasto obwarowane) i prawna (ok. 1270). Podstawą gospodarki miejskiej był handel, nie tylko lokalny oraz rzemiosło, zwłaszcza kuśnierstwo, rymarstwo i
