Późnoromański kościół powstał ok. poł. XIII w. Przy odbudowie po pożarze w 1803 obniżono dachy i poszerzono okna nawy. W 1997 ogień ponownie zniszczył świątynię, którą po kilku latach odbudowano. Od XVI w. do 1945 był w rękach ewangelików. Jest budowlą orientowaną, murowaną z granitu ciosanego, jednonawową, z prostokątnym w
W niewielkiej miejscowości Jankowa Żagańskiej w gminie Iłowa na terenie województwa lubuskiego zachował się zabytek techniki o wyjątkowych walorach architektonicznych. Jest to wieża ciśnień zaprojektowana przez uznanego berlińskiego architekta Otto Bartninga (1883-1959). Wzniesiona została w 1922 r. na terenie dawnej cegielni, która przed II wojną światową należała do gruntów wsi Szczepanów (niem. Zeipau). Pod względem formalnym budowla osadzona jest w nurcie architektury ekspresjonistycznej, co w przypadku tego typu obiektów stanowi prawdziwą rzadkość
Założenie folwarczne w Mierzęcinie znajduje się na południe od pałacu i zostało wzniesione w 2 połowie XIX wieku. Kolejno wybudowano: w 1862 roku – oborę, w 1868 roku – stajnię, a w 1872 roku – stodołę. W sąsiedztwie pałacu wybudowano oficynę, stajnię koni cugowych, powozownię, siodlarnię i drewutnię. W 1895
Willa położona przy ul. Ułańskiej 7 w Zielonej Górze została wybudowana w 1926 r. Autorem projektu był architekt Hermann Muthesius (1861-1927), jeden z najważniejszych niemieckich praktyków, teoretyków, krytyków i reformatorów architektury oraz rzemiosła artystycznego z końca XIX i początku XX w, którego znaczenie działalności wybiega daleko poza granice sztuki niemieckiej. Postulował on odrzucenie ograniczeń stylowych i przesadnego zdobnictwa drugiej połowy XIX w. i opowiadał się za nowoczesnym budownictwem,
Instrument będący przedmiotem naszego zainteresowania powstał w roku 1795. Ta imponująca data nadaje organom, o których mowa, znamiona najstarszych organów piszczałkowych w województwie lubuskim. Ich budowniczym był Samuel Gottlob Meinert z Wlenia (Lähn), który na potrzeby parafii ewangelickiej postawił organy z jednym manuałem i pedałem. Są one obecnie na wyposażeniu kościoła katolickiego pw. Matki Bożej Królowej Polski w Świdnicy. Instrument wraz z prospektem i szafą (obudową) wpisany jest do rejestru
Zbudowany w kon. XVIII w., klasycystyczny, jest obiektem murowanym, parterowym, nakrytym dachem mansardowym z powiekami.
Założony koliście, kamienny mur z XV w. otacza teren dawnego cmentarza przykościelnego. Średniowieczny budynek kościoła został rozebrany w XIX w. W obwodzie muru zachowane są ruiny dwóch bram o przejściach zamkniętych ostrołucznie.
Wzniesiony w ok. 1840, jako zbór ewangelicki, jest budowlą późnoklasycystyczną, zorientowaną na północ, murowaną, salową na planie prostokąta, z wieżą od strony południowej, nakrytą dachem dwuspadowym. Wnętrze, opięte emporami, ma wyposażenie z czasu budowy kościoła.
Z inspiracji margrabiego Jana, który w 1535 osiadł na zamku w Kostrzynie, miasto zostało ufortyfikowane. Pierwsze umocnienia ziemne, wzniesione wg proj. Mauera, nie oparły się powodziom. Ok. 1560 r. powstał pełny obwód fortyfikacji murowanych, które zaprojektował Francesco Chiaramelli z Gandino. Budowę dokończył Roch Guerini. W 1662 Tielman Jungblut zmodernizował bastiony twierdzy na wzór rozwiązań holenderskich. Po 1850 twierdzę umocniono budując w jej otoczeniu forty,
1000 łanów ziemi wraz z położoną przy ujściu Warty do Odry osadą targową Kostrzyn, książę Odnonic przekazał w 1232 templariuszom. Gdy trzydzieści lat później Kostrzyn zajęła Brandenburgia, był już miastem o regularnym rozplanowaniu. Położenie miasta na terenie o naturalnych warunkach obronnych sprawiło, że w XVI w. przekształcone zostało ono w twierdzę. Gospodarczo Kostrzyn bazował głównie na rzemiośle i rybołówstwie. Rozwinięte było przetwórstwo rybne i funkcjonował targ rybny. Głównym źródłem zasilającym kasę
