Budynek zlokalizowany jest w ramach założenia folwarcznego, znajdującego się w zachodniej części miejscowości. Zespół założony został na planie czworoboku z zabudowaniami gospodarczymi, inwentarskimi i mieszkalnymi oraz budynkiem dworu, znajdującego się po północnej stronie dziedzińca.
Gądków Mały to miejscowość o metryce średniowiecznej. Wieś po raz pierwszy została wzmiankowana w 1350 roku jako własność zakonu joannitów. Miejscowość posiadała wówczas 28 łanów ziemi. W XV i XVI wieku Gądków Mały był w dzierżawie kolejnych rodzin rycerskich, w tym znamienitego, rozrodzonego w ziemi torzymskiej rodu von Ilow. Pod koniec XVIII wieku majątek ziemski znalazł się w posiadaniu rodziny von Oppen. Być może von Oppenowie posiadali tutejszy majątek ziemski jeszcze na początku 1945 roku. Zespół folwarczny wraz z dworem został założony w 4. ćw. XVIII wieku. Z tego okresu pochodzi budynek dworu oraz fragment ogrodzenia, natomiast pozostałe elementy zabudowy zostały wzniesione w miejscu poprzednich budynków pod koniec XIX wieku.
Po II wojnie światowej tutejszy majątek ziemski został znacjonalizowany i podzielony pomiędzy rodziny repatriantów. Zabudowania zespołu dworsko-folwarcznego stanowią aktualnie własność prywatną.
Dwór został wzniesiony na planie prostokąta i położony jest na osi wschód – zachód. Budowla datowana jest na 4. ćw. XVIII wieku. Obiekt pierwotnie wzniesiony był w konstrukcji ryglowej. Dwór jest podpiwniczony, na wysokiej podmurówce, parterowy, nakryty dachem mansardowym, z piętrowymi, trzyosiowymi pseudoryzalitami w elewacjach podłużnych, poprzedzonymi kamiennymi schodami. W połaciach dachowych umieszczono wystawki okienne. Elewacja południowa – frontowa i elewacja tylna są ukształtowane jako dziewięcioosiowe z wejściem w osi pseudoryzalitu. Elewacje boczne są trzyosiowe. Z oryginalnego wystroju i wyposażenia wnętrz nic nie przetrwało do dnia dzisiejszego, podobnie jak historyczna stolarka okienna i drzwiowa. Przed wejściem do budynku dworu znajdują się dwa pomnikowe cisy. Elewacja tylna – północna otwierała się na założenie parku krajobrazowego, zachowanego w formie reliktów.
Po II wojnie światowej prowadzono niewielkie, bieżące remonty w obrębie budynku. W latach 70. XX wieku dwór uległ pożarowi i następnie został odbudowany w swej historycznej formie.
