Pałac w Zaborze położony jest w południowo-wschodniej części wsi, w zespole, w skład którego wchodzą m.in.: pięć barokowych oficyn, otaczających dziedziniec i park. Pałac stanowi dominujący i najstarszy element założenia. Otoczony jest dobrze zachowaną suchą fosą, nad którą przerzucone są od strony podwórza i ogrodu murowane mosty.
Wieś po raz pierwszy wzmiankowana została w 1306 roku jako Sabir. W roku 1453 Zabór należał do rodziny von Tschammer. W 2. poł. XVI wieku w nieznanych okolicznościach dobra rycerskie Zabór stały się własnością rodziny von Dyhern, i w ich rękach pozostawały aż do połowy XVII wieku. Wtedy majątek zakupił Maksymilian baron von Montani. Po jego śmierci, w latach 1663-1665 dobra administrowane były przez zarządcę królewskiego Jerzego Ernesta Pfistera. Następnie nabył je Joachim Fryderyk von Blumenthal, główny komisarz wojenny przy dworze cesarskim, który w 1670 roku sprzedał Zabór swemu szwagrowi – Henrykowi Janowi von Dünnewald. Z jego inicjatywy w 1677 roku rozpoczęto budowę pałacu na miejscu wcześniejszej siedziby, którą zniszczył pożar. W 1718 roku po bezpotomnej śmierci Ludwika, syna Jana Henryka, majątek przeszedł we władanie cesarza Karola VI, który odsprzedał je Filipowi Sinzendorfowi, ówczesnemu kanclerzowi dworu. W 1726 roku Zabór zakupił Franciszek Pachta, a w 1744 Fryderyk August Cosel, syn Augusta Mocnego i hrabiny Cosel. Po pożarze w 1745 roku przeprowadził on odbudowę pałacu, w wyniku której do bocznych skrzydeł dostawiono wieże oraz przekształcono wnętrza w duchu rokoka. Zachodnia wieża została zwieńczona hełmem, a wschodnia trzykondygnacyjna pozostała niedokończona. Syn Fryderyka Augusta doprowadził majątek do upadłości. Od 1781 roku pałac kilkakrotnie zmieniał właścicieli, którymi kolejno byli: graf von Schlabrendorf (1781-1783), a od 1783 roku członkowie książęcego rodu Carolat-Schönaich. W latach 1918-1945 pałac w Zaborze należał do Herminy, drugiej małżonki Wilhelma II. Obecnie w pałacu mieści się Centrum Leczenia Dzieci i Młodzieży.
Pałac w Zaborze w zasadniczym zrębie jest budowlą XVII-wieczną, prezentującą typ wczesnobarokowych rezydencji francuskich. Na jego obecny kształt duży wpływ miała przebudowa po pożarze w 1745 roku, kiedy to dostawiono wieże, a elewację ozdobiono sztukaterią. W polu trójkątnego frontonu fasady umieszczono dekorację z kartuszem na tle panoplii, a reprezentacyjne wnętrza otrzymały wystrój rokokowy.
Pałac wzniesiony jest na rzucie litery „U”, z czworobocznym dziedzińcem, arkadową galerią i tarasem. Jest to budowla trzykondygnacyjna, podpiwniczona, nakryta dachem dwuspadowym w skrzydle południowo-wschodnim i frontonie oraz trzyspadowym w skrzydłach bocznych. Dachy nakryte są płytkami miedzianymi ułożonymi w karo. W połaci dachu umieszczone zostały wystawki o dwuspadowych daszkach. Do obu skrzydeł przylegają wieże, z których jedna, po stronie południowo-wschodniej, jest trzykondygnacyjna, nakryta dwuspadowym dachem, a druga, po stronie południowo-zachodniej, czterokondygnacyjna, ma dach przechodzący w ośmioboczny hełm z latarnią, zakończoną kulą. W fasadzie pałacu umiejscowiono fronton z płaskorzeźbioną dekoracją z kartuszem (z inicjałami Fryderyka Augusta Cosel) na tle panoplii. Elewacje o jednakowym wystroju architektonicznym zostały spięte w narożach boniowanymi lizenami. Z wystroju i wyposażenia pałacu zachowała się bogata rokokowa sztukateria o motywach roślin i ptaków, która znajduje się w sali balowej, bibliotece i sali owalnej. Przetrwały również dwa kominki barokowe i dwa kominki rokokowe.
Po II wojnie światowej w pałacu mieścił się Ośrodek Szkolenia Kadr „Samopomoc Chłopska”. Po pożarze w 1956 roku odbudowany obiekt zaadaptowano na Prewentorium Przeciwgruźliczne dla dzieci, zmienione następnie na Państwowe Sanatorium Dziecięce. Podczas prac adaptacyjnych na Prewentorium dobudowano od strony pałacu pawilon oraz zabudowano most prowadzący do pawilonu. W latach 1984-1985 przeprowadzono prace konserwatorskie w sali balowej. W latach 90. XX wieku wymieniono pokrycie dachowe oraz wykonano remont wieży.
Wieś po raz pierwszy wzmiankowana została w 1306 roku jako Sabir. W roku 1453 Zabór należał do rodziny von Tschammer. W 2. poł. XVI wieku w nieznanych okolicznościach dobra rycerskie Zabór stały się własnością rodziny von Dyhern, i w ich rękach pozostawały aż do połowy XVII wieku. Wtedy majątek zakupił Maksymilian baron von Montani. Po jego śmierci, w latach 1663-1665 dobra administrowane były przez zarządcę królewskiego Jerzego Ernesta Pfistera. Następnie nabył je Joachim Fryderyk von Blumenthal, główny komisarz wojenny przy dworze cesarskim, który w 1670 roku sprzedał Zabór swemu szwagrowi – Henrykowi Janowi von Dünnewald. Z jego inicjatywy w 1677 roku rozpoczęto budowę pałacu na miejscu wcześniejszej siedziby, którą zniszczył pożar. W 1718 roku po bezpotomnej śmierci Ludwika, syna Jana Henryka, majątek przeszedł we władanie cesarza Karola VI, który odsprzedał je Filipowi Sinzendorfowi, ówczesnemu kanclerzowi dworu. W 1726 roku Zabór zakupił Franciszek Pachta, a w 1744 Fryderyk August Cosel, syn Augusta Mocnego i hrabiny Cosel. Po pożarze w 1745 roku przeprowadził on odbudowę pałacu, w wyniku której do bocznych skrzydeł dostawiono wieże oraz przekształcono wnętrza w duchu rokoka. Zachodnia wieża została zwieńczona hełmem, a wschodnia trzykondygnacyjna pozostała niedokończona. Syn Fryderyka Augusta doprowadził majątek do upadłości. Od 1781 roku pałac kilkakrotnie zmieniał właścicieli, którymi kolejno byli: graf von Schlabrendorf (1781-1783), a od 1783 roku członkowie książęcego rodu Carolat-Schönaich. W latach 1918-1945 pałac w Zaborze należał do Herminy, drugiej małżonki Wilhelma II. Obecnie w pałacu mieści się Centrum Leczenia Dzieci i Młodzieży.
Pałac w Zaborze w zasadniczym zrębie jest budowlą XVII-wieczną, prezentującą typ wczesnobarokowych rezydencji francuskich. Na jego obecny kształt duży wpływ miała przebudowa po pożarze w 1745 roku, kiedy to dostawiono wieże, a elewację ozdobiono sztukaterią. W polu trójkątnego frontonu fasady umieszczono dekorację z kartuszem na tle panoplii, a reprezentacyjne wnętrza otrzymały wystrój rokokowy.
Pałac wzniesiony jest na rzucie litery „U”, z czworobocznym dziedzińcem, arkadową galerią i tarasem. Jest to budowla trzykondygnacyjna, podpiwniczona, nakryta dachem dwuspadowym w skrzydle południowo-wschodnim i frontonie oraz trzyspadowym w skrzydłach bocznych. Dachy nakryte są płytkami miedzianymi ułożonymi w karo. W połaci dachu umieszczone zostały wystawki o dwuspadowych daszkach. Do obu skrzydeł przylegają wieże, z których jedna, po stronie południowo-wschodniej, jest trzykondygnacyjna, nakryta dwuspadowym dachem, a druga, po stronie południowo-zachodniej, czterokondygnacyjna, ma dach przechodzący w ośmioboczny hełm z latarnią, zakończoną kulą. W fasadzie pałacu umiejscowiono fronton z płaskorzeźbioną dekoracją z kartuszem (z inicjałami Fryderyka Augusta Cosel) na tle panoplii. Elewacje o jednakowym wystroju architektonicznym zostały spięte w narożach boniowanymi lizenami. Z wystroju i wyposażenia pałacu zachowała się bogata rokokowa sztukateria o motywach roślin i ptaków, która znajduje się w sali balowej, bibliotece i sali owalnej. Przetrwały również dwa kominki barokowe i dwa kominki rokokowe.
Po II wojnie światowej w pałacu mieścił się Ośrodek Szkolenia Kadr „Samopomoc Chłopska”. Po pożarze w 1956 roku odbudowany obiekt zaadaptowano na Prewentorium Przeciwgruźliczne dla dzieci, zmienione następnie na Państwowe Sanatorium Dziecięce. Podczas prac adaptacyjnych na Prewentorium dobudowano od strony pałacu pawilon oraz zabudowano most prowadzący do pawilonu. W latach 1984-1985 przeprowadzono prace konserwatorskie w sali balowej. W latach 90. XX wieku wymieniono pokrycie dachowe oraz wykonano remont wieży.
