Dworek myśliwski położony jest na południowy wschód od wsi Tarnów Jezierny, na skraju lasu, w wąskim przesmyku między Jeziorem Tarnowskim Dużym a Tarnowskim Małym. Usytuowany został na stożkowatym grodzisku, około 40 m od linii brzegu jeziora. Obecnie pełni funkcje wypoczynkowe.
W XIII wieku Tarnów Jezierny był kasztelanią należącą do książąt głogowskich. Czas powstania kasztelani i budowy grodu nie jest znany. Powszechnie przyjmuje się, że nastąpiło to w końcu XIII wieku. Zespół obronny składał się z grodu wzniesionego na usypanym stożku wysokości 12 m, otoczonym fosą oraz umocnionego podgrodzia. W 1381 roku Tarnów został nadany Nickelowi von Rechenberg, który wraz z rodziną od 1399 roku rozpoczął budowę nowej siedziby na miejscu grodu, na co otrzymał zgodę księcia legnickiego Ruprechta. Jak wykazały badania archeologiczne budowla – twierdza Rechnebergów wzniesiona została w konstrukcji drewniano-ziemnej. Badania te ujawniły również, że nowa warownia uległa zniszczeniu w XV wieku, najprawdopodobniej w wyniku przemarszu oddziałów husyckich w 1433 roku. Nie ustalono, czy Rechenbergowie odbudowali siedzibę. Franz Rechenberg w 1561 roku sprzedał swoje dobra Fabianowi von Schönaichowi. Rodzina ta władała nimi do początku XX wieku.
W 1624 roku na miejscu dawnej warowni, Jan von Schönaich wybudował renesansowy dworek myśliwski. Założony został na planie nieregularnego ośmioboku z dziedzińcem w środku. Nieregularność planu spowodowana była ukształtowaniem terenu i koniecznością dostosowania się do spadków wzgórza. Budynek wzniesiony został z cegły i kamienia polnego, a ściany działowe miały konstrukcję ryglową. Wielospadowy dach kryty był strzechą, a wewnętrzny pozostawał otwarty. W czasie wojny trzydziestoletniej w dworku mieszkał jego właściciel – Jan Schönaich. Po zakończeniu działań wojennych tarnowski dworek służył już tylko jako obiekt myśliwski i miejsce letniego wypoczynku członków rodu von Schönaich. W 1936 roku właścicielami dworku byli baronowie von Haugwitz ze Sławy.
Wzniesiony w XVII wieku dworek był wielokrotnie przebudowywany, a obecny wygląd zawdzięcza pracom prowadzonym w końcu XIX wieku oraz działaniom remontowym z lat 1981-1984. Budynek zachował oktogonalny kształt; jest jednokondygnacyjny i częściowo podpiwniczony. Proste elewacje, każda z jednym prostokątnym otworem okiennym, wzbogaconym nadprożem i podokiennikiem, wieńczy profilowany gzyms. Południową elewację frontową wieńczy trójkątny szczyt z ceramiczną dekoracją w formie geometrycznego fryzu. Zamknięte półkoliście wejście na osi, ujęte skromnym obramieniem w tynku, ma w nadprożu kamienną tablicę z kartuszami herbowymi rodziny von Schönaich. Efektem dziewiętnastowiecznej przebudowy dworu jest zmiana rozkładu pomieszczeń mieszkalnych oraz zmiana otworów okiennych. Z tamtego okresu pochodzi także trójkątny szczyt ściany frontowej.
Po II wojnie światowej obiekt użytkowany był przez Nadleśnictwo w Sławie. Do roku 1979 budowla pozostawała niezagospodarowana, popadając w ruinę. Na początku lat 80. XX wieku, staraniem Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w Zielonej Górze, dworek został odbudowany z przeznaczeniem na Dom Pracy Twórczej. Obecnie jest administrowany przez Zespół Szkół Rolniczych i pełni funkcję turystyczno-hotelową. Tarnowskim dworkiem opiekuje się także społeczny opiekun zabytków, który w zabytkowym obiekcie mieszka już ponad dwadzieścia lat.
W latach 80. XX wieku dworek odbudowano z pełnej cegły i otynkowano. Wewnętrzny dziedziniec nakryto świetlikiem i zmieniono pokrycie dachowe z trzciny na blachę stalową. Zaprojektowano obejście wokół centralnego dziedzińca, które skomunikowane jest z pomieszczeniami mieszkalnymi. Teren drugiego członu średniowiecznej warowni był również użytkowany – na rycinie C.B. Schwarza z początku XIX wieku, opodal dworku znajduje się budynek o konstrukcji szachulcowej. Do dziś z budowli zachowała się tylko murowana piwnica.
