W literaturze historycznej obiekt występuje też, jako zamek w Bobrzanach. Pierwotny późnogotycki zamek rodziny von Nehern z czterobocznym, otoczonym kurtyną podwórzem, ok. 1560 został rozbudowany do czterech skrzydeł z wewnętrznym dziedzińcem. Późniejsze remonty nie zmieniły renesansowego założenia. Po 1945 częściowo zniszczony pożarem, opuszczony, popadł stopniowo w ruinę. Zamek, otoczony suchą
Augustianie mieli tutaj dobra i patronat nad kościołem. W kon. XVIII w. wznieśli dwór, w 1752 przebudowany przez opata Felbigera na rezydencję. W kon. XIX w. obiekt, będący własnością domeny państwowej, przedłużono na zachód. Murowana budowla ma plan prostokątny, jest piętrowa, nakryta dachem mansardowym. Elewacje zdobione są lizenami, nad wejściem
Późnorenesansową rezydencję wzniósł w 1626 Maksymilian Schellendorf. W XVIII w. powstało drugie skrzydło, które zaprojektował Gulio Simonetti. Na przełomie XIX–XX w. całemu założeniu nadano formy neobarokowe. Stara część otrzymała nowy, bogaty wystrój wnętrz zaprojektowany przez prof. Philippi a skrzydło barokowe nowy dach z wieżą. Po 1945 pałac przeznaczono na szkołę.
Późnobarokowy, wzniesiony w 1783 dla rodziny von Knobelsdorf, został w pocz. XIX w. przebudowany we wnętrzu. Jest murowany, prostokątny w planie, dwutraktowy, piętrowy, nakryty dachem mansardowym. Elewacje podzielone są pilastrami, zdwojonymi w narożach i środkowych partiach dłuższych boków. Wejście główne w fasadzie ujęte barokowym portalem, poprzedzają schody z kamienną balustradą,
Został wzniesiony ok. 1820 na zrębach starszej siedziby szlacheckiej. Po 1945 mieścił nadleśnictwo, potem był opuszczony, a w latach 80. adaptowany na pensjonat. Pałac jest murowany, prostokątny w rzucie, parterowy, nakryty dachem mansardowym z wystawkami. Frontowe wejście poprzedza czterokolumnowy portyk z tarasem w drugiej kondygnacji. Do pałacu przylega park krajobrazowy.
Zbudowany ok. poł. XIX w., w pocz. następnego stulecia został powiększony o aneksy i wieżę. W pierwotnym trzonie jest to budowla murowana na planie wydłużonego prostokąta, parterowa, nakryta dachem naczółkowym, zniekształconym wydłużonymi, wtórnymi wystawkami.
Niewielka, prostokątna w rzucie, siedziba szlachecka (być może rządcówka) z pocz. XIX w., została w kon. tamtego stulecia rozbudowana wzdłuż, a w pocz. XX w. zagospodarowano poddasze. Budowla założona jest na planie bardzo wydłużonego prostokąta z przybudówkami, parterowa nakryta wysokim dachem naczółkowym z licznymi wystawkami.
Architektura dworu pozwala określić czas jego budowy na 1. ćw. XX w. Rozbudowa dokonana po 1945 zniekształciła bryłę obiektu. Pierwotny wygląd zachowany od strony ogrodowej przedstawia budowlę parterową, nakrytą wysokim dachem mansardowym z dwoma rzędami wystawek, przechodzących też w płaszczyznę stożkowatego zadaszenia szcześciokolumnowego portyku, poprzedzonego schodami lustrzanymi. Dwór jest adaptowany
Zbudowany w 2. poł. XVIII w., staraniem rodziny Żychlińskich, był remontowany w XIX w., a w 80. latach XX w. zaadaptowany na pensjonat. Wzniesiony jest w konstrukcji szkieletowej na murowanym, wysokim podpiwniczeniu, prostokątny w planie, dwutraktowy, nakryty dachem mansardowym. Na osi centralnej dłuższych boków występują pseudoryzality, od strony fasady z
W Grabiku są dwa dwory, położone w centrum wsi. Starszy z nich, usytuowany po wschodniej stronie torów kolejowych, pochodzący z ok. 1880, jest prostokątny w planie, z pozornymi ryzalitami pośrodku dłuższych boków oraz aneksami i wieżą przy bokach krótszych, piętrowy, nakryty dachem dwuspadowym. Drugi z obiektów, stojący po zachodniej stronie
