Związana z folwarkiem górnym renesansowa siedziba rycerska von Unruhów, została gruntownie przebudowana w kon. XVII w. Jej parterowe mury zachowały się w barokowej budowli, jako piwnice. W 2. poł. XIX w. obiekt rozbudowano dostawiając poprzeczne skrzydło i dwie loggie. Dwór jest murowany, na planie litery T, dwutraktowy, piętrowy, nakryty dachami
Opodal dworu znajdują się dwie oficyny, pochodzące z pocz. XIX w., klasycystyczne, murowane, prostokątne w rzucie. Jedna z nich jest parterowa, nakryta dachem mansardowym, druga – piętrowa z wysokim dachem czterospadowym.
Wzniesiony w 2. poł. XVI w., gdy wsią władała rodzina von Haugwitz, w kon. XVII w. i na przełomie XVIII– XIX w. został przebudowany. Dwór, o znamionach stylowych renesansu, baroku i klasycyzmu, jest murowany z kamienia i cegły, założony na planie prostokąta z wewnętrznym dziedzińcem, w głównej części piętrowy, z
Renesansowa siedziba, wzniesiona przez Promnitzów, została w XIX w. przekształcona i powiększona w rezydencję o architekturze eklektycznej. Po 1945 był w użytkowaniu PGR, lecz opuszczony w 60. latach popadł w ruinę. Zachowane są mury kapitalne i przesklepione kolebkowo piwnice. W otoczeniu obiektu znajduje się park krajobrazowy, bardzo zaniedbany.
W obecnej postaci został ukształtowany w 4. ćw. XIX w. W wyniku gruntownej przebudowy barokowej siedziby. Obiekt jest murowany, prostokątny w założeniu, z pozornym ryzalitem od frontu, parterowy z wystawką nad ryzalitem, nakryty dachem dwuspadowym, ujętym schodkowymi szczytami. Do dworu przylega niewielkie założenie parkowe z XIX w.
Od poł. XVII w. do 1904 dobra w Bojadłach należały do rodziny von Kottwitz, z którą wiążą się dzieje pałacu, wzniesionego w 1707, po pożarze odbudowanego w 1735. W trakcie remontu, po zdewastowaniu w czasie wojny siedmioletniej, pałac ozdobiono sztukateriami rokokowymi. Był restaurowany po uszkodzeniu przez ogień w 1812 i
Barokowy, zbudowany w kon. XVII w., na zrębach siedziby renesansowej. Po 1945 był w posiadaniu PGR, a w 1979 stał się własnością prywatną. Odrestaurowany, służy jako mieszkanie. Jest murowany, prostokątny w planie, dwutraktowy, piętrowy, nakryty dachem mansardowym. Część pomieszczeń przesklepiona jest kolebkowo. Wejście ujęte zostało portalem w formie pilastrów podtrzymujących
Renesansowa siedziba szlachecka została w XVII w. przebudowana w duchu baroku. Dalsze zmiany zaszły w 1863, kiedy do fasady dostawiono boczne skrzydła oraz w 1893, gdy w przestrzeń między skrzydłami wprowadzono pomieszczenie z reprezentacyjną klatką schodową, a całości nadano kształt neobarokowy. Po 1945 pałac użytkowany był kolejno przez Leśnictwo, Technikum
Budowla o eklektycznej architekturze składa się z dwu członów, z których starszy, powstały w XIX w. z przebudowy siedziby barokowej, jest parterowy, nakryty dachem dwuspadowym. Przyległą do południa część nowszą, piętrową, nakrytą dachem mansardowym, dostawiono w pocz. XX w. W rzucie oba człony tworzą założenie w kształcie litery T.
Oficyna dworska, zwana starym dworkiem, zlokalizowana opodal pałacu, wzniesiona została w kon. XVIII w. Jest konstrukcji szkieletowej, prostokątna w rzucie, parterowa, nakryta dachem czterospadowym.
