Barokowa, parterowa siedziba szlachecka, została w 1840 przebudowana i podwyższona o drugą kondygnację. Jest murowany, prostokątny w założeniu, dwutraktowy z sienią przelotową, piętrowy, nakryty dachem czterospadowym z powiekami.
Wzniesiony zapewne w pocz. XIX w., został przed 1900 przebudowany i powiększony. Budowla jest murowana, na planie dwóch przyległych krótszymi bokami prostokątów, piętrowa, nakryta dachami dwuspadowymi. Na osi centralnej starszej części obiektu, od frontu i zaplecza, występują ukształtowane półowalnie przyczółki.
Wzniesiony w 1867, neogotycki, jest budowlą murowaną, na planie prostokąta z ryzalitami, z czworoboczną wieżą od północy – trzytraktową, piętrową, nakrytą dachem wielospadowym. Elewacje ze schodkowymi szczytami, zdobione są gzymsami i fryzami, a wieża zwieńczone krenelażem ze sterczynami w narożach.
Budynek bramny, mimo przebudowy w 1802, zachował cechy baroku. Murowany na planie kwadratu, trzykondygnacyjny z przejazdem w parterze, nakryty dachem w formie cebulastego hełmu. Przejazd flankowany pilastrami, podtrzymującymi zamknięty odcinkowo przyczółek z polem wypełnionym rzeźbionymi w piaskowcu kartuszami.
Oficyna prostokątna w rzucie, dwutraktowa, parterowa, nakryta jest dachem mansardowym. Środkowa część fasady ujęta jest pilastrami podtrzymującymi tympanon zamknięty łukiem odcinkowym, wypełniony płaskorzeźbionym motywem kartuszy herbowych i wici roślinnych.
Posiadłość w Bieczu należała do rodu von Widebach od XIV w. do 1945. W dobie renesansu wznieśli oni obronną siedzibę, która w 2. poł. XVII w. została rozbudowana w kierunku zachodnim, a ok. 1800 powiększona od frontu o skrzydła boczne. Od 1945 po okresowym użytkowaniu był opuszczony, a w 1981
Warowna siedziba Widebachów, wzniesiona pod koniec XVI w., została w 1758 przekształcona na spichlerz, z zatarciem cech stylowych. W XIX w., po zawaleniu się dachu i stropów, obiekt obniżono. Nieużytkowany od 1945 popadł w ruinę. Jest murowany z kamienia na planie litery L, piętrowy z resztkami czterospadowego dachu.
Zbudowany w 1781, dla Bogislava Tausensteina, przez budowniczego Johanna Carla Stoltza, ok. 1840 został powiększony o aneksy od wschodu i południa, w 1969 wyremontowany z adaptacją na szkołę podstawową. Klasycystyczny, murowany, na planie prostokąta z pięciobocznym aneksem od strony wschodniej, nakryty dachem czterospadowym. Elewacje proste, o symetrycznie rozmieszczonych oknach. Oś
Zamek w Siedlisku należy do największych późnorenesansowych założeń na terenie historycznego Śląska, obecnie w granicach województwa lubuskiego. Założenie to zachowane w stanie częściowej ruiny położone jest malowniczo nad brzegiem Odry. Zamek wzniesiony został staraniem Franza von Rechenberg w latach 1540-1548. W latach 1598-1618 został rozbudowany przez Georga von Schoenaich, który
Zachowany do dnia dzisiejszego w Zaborze pałac, w którym mieści się Centrum Leczenia dzieci i Młodzieży, wzniesiony został przez hr. Heinricha Johanna von Dünnewald w 4 ćwierci XVII wieku w typie wczesnobarokowych rezydencji francuskich. Po 1745 roku został rozbudowany w okazałą barokową rezydencję przez hr. Friedricha Augusta von Cosel. W
