Wzniesiony został w kon. XIII w. w stylu późnoromańskim. W czasie remontu w 1796 przekształcono większość otworów okiennych, a w 1826 dostawiono zakrystię. Od początków reformacji do 1945 był w rękach ewangelików. Kościół jest orientowany, murowany z granitowych ciosów, salowy o prostokątnym planie, z zakrystią od północy, nakryty dachem dwuspadowym.
Zbudowany został w 2 poł. XIV w., powiększony o prezbiterium i zakrystię w XV w. Wieża, wzniesiona na miejscu drewnianej, pochodzi z 1882. W 1964 zbudowano łącznik między kościołem a wolno stającą wieżą, a w 1971 w nawie głównej i w prezbiterium założono sklepienia w miejsce kolebkowych pułapów. Od XVI
Pierwszy kościół powstał tutaj w XIII w., z fundacji cysterek trzebnickich, którym komes Janusz podarował wieś w 1241. Od początków reformacji do 1654 kościołem władali protestanci. Obecny, zbudowany w 2. poł. XIX w., jest orientowany, murowany, jednonawowy z absydą od wschodu i wieżą od zachodu.
Gotycka świątynia wzniesiona w XV w., utraciła cechy stylowe w przebudowach w 1725 i 1774. Kościół jest orientowany, murowany, salowy, od wschodu zamknięty trójbocznie, z wieżą od zachodu, nakryty dachem dwuspadowym załamanym od wschodu.
Wzmiankowany w 1201 wśród kościołów parafialnych biskupstwa poznańskiego. Był zapewne konstrukcji nietrwałej. Na jego miejscu powstał w pocz. XVIII w. obecny, murowany, jednonawowy, z zamkniętym trójbocznie prezbiterium (skierowanym na północ), zakrystią i kaplicą nagrobną z lożą kolatorską w drugiej kondygnacji. Nad prezbiterium rozpięte jest dwuprzęsłowe sklepienie krzyżowe, nad nawą strop
Wzniesiony w 1747, jako ewangelicki, jest budowlą orientowaną, konstrukcji szkieletowej, założoną na planie wydłużonego ośmioboku, z ryzalitami od południa, północy i wschodu, nakrytą dachem wielopołaciowym (ryzality dwuspadowymi). Wnętrze, z barokowym wyposażeniem, przekryte jest pozornym sklepieniem kolebkowym (z 1960), opięte emporami.
Został zbudowany w 1857, jako ewangelicki. Stylem architektury nawiązuje do romanizmu i gotyku. Jest orientowany, murowany z cegły, założony na planie krzyża greckiego z prostokątnym w rzucie aneksem od południowego wschodu i półkolistą absydą od wschodu. Na skrzyżowaniu dwuspadowych dachów znajduje się sygnaturka z latarnią zwieńczoną hełmem ostrosłupowym.
Wzniesiony ok. 1830, jako ewangelicki, jest budowlą późnoklasycystyczną, orientowaną, murowaną, prostokątną w planie, nakrytą dachem dwuspadowym. Wnętrze, przekryte stropem, wspartym na doryckich kolumnach, wydzielających trzy nawy opięte emporami. Cechą wyróżniającą architekturę kościoła jest dekoracyjna faktura granitowego lica elewacji.
Kościół, wzniesiony w 1669, jako ewangelicki, jest orientowany, konstrukcji szkieletowej, jednoprzestrzenny o trójbocznym zamknięciu od wschodu, z drewnianą wieżą od strony zachodniej. Nakryty jest dachem naczółkowym, a wieża namiotowym.
Wzniesiona w XIV w. świątynia, złożona z nawy i prostokątnego prezbiterium, w XV i XVI w. została przekształcana, a w XVIII w. gruntownie przebudowana, z utratą znamion stylowych (obniżenie murów obwodowych i dachu, zmiana otworów okiennych, wprowadzenie wieży nad zachodnią część dachu). O średniowiecznym pochodzeniu budowli świadczą jedynie zamurowany portal
