Wraz z przebudową kościoła Świętego Krzyża, z fundacji księżnej Doroty powstał okazały szpital, zaprojektowany przez Schatzberga. Inwestycją, realizowaną w latach 1851–1859, kierował budowniczy Feller. Powstał neogotycki, kamienno-ceglany, piętrowy obiekt, nakryty dachami dwuspadowymi, z wewnętrzną kaplicą, wyposażoną m.in. w gotycki tryptyk i marmurową figurę św. Doroty z 1855 – dzieło autorstwa
Usytuowany na rynku, neorenesansowy wzniesiony został w 1841 wg proj. Friedricha Augusta Stülera. Jest murowany, prostokątny w planie, z aneksami przy krótszych bokach i ryzalitem wieżowym na osi dłuższego boku, trzykondygnacyjny (aneksy dwukondygnacyjne), nakryty dachami płaskimi. Elewacje artykułowane rytmem otworów okiennych, ujęte są w narożach rodzajem smukłych, częściowo wtopionych kolumienek.
Wzmiankowany w 1700, był najpewniej konstrukcji szkieletowej, bo spłonął w czasie pożaru miasta w 1702. Obecny, wzniesiony na rynku w 1844, stylowo nawiązuje do późnego klasycyzmu. Jest murowany, na planie kwadratu, dwutraktowy, piętrowy, nakryty dachem czterospadowym. Główne wejście w pozornym ryzalicie fasady zaakcentowane zostało kamiennym kartuszem w nadprożu, z herbem
Został zbudowany w latach 1842–1844, na miejscu późnogotyckiego, znanego z ikonografii. Zaprojektowany przez Emila Carla Flaminiusa w stylu eklektycznym, jest murowany, trzykondygnacyjny, nakryty dachem czterospadowym, o elewacjach boniowanych, zdobionych sterczynami i motywem krenelażu.
Do pożaru w 1633 ratusz miał konstrukcję szkieletową. Z budowli barokowej wzniesionej w 1665 przetrwała tylko wieża, a pozostałe partie zostały gruntownie przebudowane bądź wzniesione od podstaw w latach 1818–1821 (skrzydło zachodnie) i w latach 1877–1879. W 1979 wyremontowano wieżę, stabilizując jej elementy konstrukcyjne. Ratusz jest murowany, założony na planie
Zbudowany w 1575, jako siedziba urzędu solnego, po 1742 otrzymał funkcję ratusza. Został powiększony i gruntownie przebudowany w 1879 i w 30. latach XX w. W obecnej postaci jest budowlą o architekturze z XIX–XX w., kryjącą relikty starszych murów i pomieszczeń przesklepionych kolebkowo.
Zbudowana w 1. poł. XIX w., ma architekturę nawiązującą do klasycyzmu. Jest murowana, na rzucie wydłużonego prostokąta, piętrowa, nakryta dachem naczółkowym. Oś fasady zaakcentowana została trójkątnym przyczółkiem w połaci dachu.
Wzmiankowany w 1451, zniszczony został pożarem w 1496. Obecny, wzniesiony w latach 1580–1582, zaprojektował Antonio Alberti. Bryła i zewnętrzna architektura budowli zachowały się w pierwotnym kształcie. Renesansowy ratusz jest murowany z cegły, na planie prostokąta, dwaipółtraktowy, piętrowy, nakryty dachem dwuspadowym ujętym wolutowymi szczytami. Pośrodku dłuższych boków znajdują się trzyosiowe, okazałe
Zbudowany po spaleniu starszego w 1488. Późnogotycki ratusz niszczony był pożarami w 1554, 1637, 1692 i 1764. W czasie gruntownej przebudowy w latach 1848–1849 z gotyckiej budowli zachowano tylko ściany północną i zachodnią oraz wieżę. Nowa, trzykondygnacyjna budowla, ukształtowana została w stylu charakterystycznym dla berlińskiej szkoły K. F. Schinkla. Wypalony
Mimo otrzymanego w 1298 przywileju na budowę ratusza, wzniesiono go później – w 2. poł. XIV w. W 1502 został powiększony o część wschodnią z wieżą. Równocześnie do ściany północnej dostawiono dom kupiecki, który z czasem stał się częścią ratusza. Zagrożony katastrofą dom rozebrano i w 1672 wzniesiono na jego
