Mimo powtarzanych w latach 1298, 1311, 1367 przywilejów, budowę ratusza podjęto dopiero w 2 poł. XIV w. Wzniesiono wówczas, w sąsiedztwie kościoła farnego, piętrowy budynek na planie prostokąta o jednej sali we wszystkich kondygnacjach i ostrołukowym podcieniu w przyziemiu, od strony zach. Sklepienia krzyżowe piwnicy i wyższych kondygnacji oparto na
Zbudowany w 1581 r. na podstawie przywileju Stefana Batorego, nie był zapewne pierwszą siedzibą rady. Po pożarze w 1666 r. wzniesiono nowy ratusz w części parterowej murowany, z piętrem konstrukcji szkieletowej. Niszczony przez kolejne pożary w 1731 i 1827 r., po ostatnim z nich ukształtowany został w obecnej klasycystycznej postaci, jako murowany, na planie prostokąta, piętrowy, nakryty dachem naczółkowym z wieżą w kalenicy, zwieńczoną neogotyckim hełmem z latarnią. Elewacje artykułowane są rytmem pilastrów,
W centrum Starego Miasta, w bezpośrednim sąsiedztwie średniowiecznej fary, wznosi się okazała bryła ratusza zbudowanego tuż przed połową XIX w. (1842-1844), w stylu neorenesansowym z elementami form neogotyckich. Ratusz ten jest jedną z ciekawszych XIX-wiecznych realizacji architektonicznych siedziby rady miejskiej na terenie Ziemi Lubuskiej. Z przekazów źródłowych i ikonograficznych wiadomo,
Wzniesiony został w centralnej części placu rynkowego i stanowi, obok kościoła parafialnego i zamku ważny akcent w układzie urbanistycznym miasta. Pierwotny wygląd ratusza, powstałego w początku XVI wieku -nie jest znany. Został on odbudowany po wielkim pożarze miasta w 1557r. w stylu renesansowym, następnie przebudowany był m.in. w XVII wieku.
Pierwszy ratusz w Szprotawie zbudowano w XIV w., następnie w latach 1536 i 1583 został przebudowany i powiększony. W latach 1604-1617 wzniesiono zachodnią wieżę. Po pożarze w wyniku odbudowy i powiększenia zyskał bryłę zachowaną do dziś. O wysokiej klasie architektury budowli zadecydował jego projektant – Marcin Franz Młodszy, twórca wielu
Choć najwcześniejsza wzmianka o działającej w Świebodzinie radzie miejskiej pochodzi dopiero z 1397 roku, o burmistrzu zaś z 1418r., siedziba władz miejskich pojawiła się na placu rynkowym najprawdopodobniej już w II poł. XIV w. Pozostałością po najstarszym ratuszu może być kamienne sklepienie kolebkowe na gurtach, zachowane w piwnicach. Najwcześniejsza budowla
Ratusz wzniesiony w centrum placu rynkowego zwrócony został fasadą w kierunku zachodnim. Jego rozczłonkowana bryła jest świadectwem kolejnych faz budowy. Korpus główny stanowi centralną część budowli z wieżą od północnego wschodu. Przylegają do niego dobudówki rozmieszczone od strony wschodniej, południowej i północnej. Nad całością rozpięte są wielospadowe dachy. Nad budowlą góruje wieża na rzucie czworoboku przechodzącego górą w oktogon. Choć najstarsza wzmianka o zielonogórskim ratuszu pochodzi
Pierwszy, murowany, ratusz powstał już w pierwszej połowie XIV wieku. Pod koniec tego stulecia uległ rozbudowie otrzymując skrzydło południowe mieszczące w przyziemiu sukiennice, natomiast na piętrze sale radzieckie. Do jego północnej ściany przylegały domki budnicze, które w 1567 roku zostały przebudowane otrzymując podcienia. Pożar w roku 1617 strawił zachodnią część
