Powstał na przełomie XIX-XX w., na zrębach starszej budowli, zapewne rządcówki folwarku, należącego w latach 1325-1810 do klasztoru magdalenek w Szprotawie. Neobarokowy obiekt jest murowany, prostokątny w planie, dwutraktowy, piętrowy, nakryty dachem mansardowym z wystawkami. Od południa przylega do pałacu założenie parkowe z XVIIIXIX w.
Zbudowany w 4. ćw. XIX w., zaniedbany z powodu opuszczenia, po roku 2000 został zabezpieczony. Jest murowany na planie w kształcie litery T z ryzalitami, parterowy, nakryty dachami dwuspadowymi. Zachodnia elewacja frontowa skrzydła głównego wzbogacona jest na osi centralnej pozornym ryzalitem z wystawką. Skrzydło wschodnie, o niższym dachu, posiada w
Zbudowany w 2. poł. XVIII w. na zrębach kościoła średniowiecznego. Do 1945 należał do ewangelików. Był remontowany w 1970. W XIX w. został powiększony o zakrystię. Jest budowlą salową, prostokątną w planie, z zakrystią od północy i wieżą od zachodu. Nawa i zakrystia nakryte są dachami trzyspadowymi, a trzykondygnacyjna wieża
Barokową świątynię, zbudowaną w latach 1732–1735, ufundował właściciel tutejszych dóbr – Andreas von Stosch. Z ok. poł. XIX w. pochodzi wystrój elewacji centralnej części budowli, zdradzający pokrewieństwo ze szkołą Karola F. Schinkla. W tym samym czasie dostawiona została zakrystia, a wnętrze opięte balkonami. Do 1945 kościół był ewangelicki. W 90.
Dobra ziemskie w Owczarach należały do biskupstwa lubuskiego, a od XVI w. stanowiły domenę państwowa. Dwór został wzniesiony w 2. poł. XVII w. Po 1945 służył celom mieszkalnym i biurowym. Opuszczony w 70. latach popadł w ruinę. Zachowane są mury obwodowe obiektu, w prostokątnym obrysie, dwukondygnacyjne.
Wzniesiony został przez jezuitów w 1754. Barokowy obiekt jest murowany, trzykondygnacyjny. Prostokątnym planem, prostymi elewacjami z rzędami okien i mansardowym dachem, prezentuje ówczesny typ budowli gospodarczej. Pomieszczenia parteru przesklepione są kolebkowo; w wyższych kondygnacjach występują stropy.
W 1482 właścicielem Otynia i przynależnych dóbr rycerskich był Zygmunt Zabeltitz. Książę Jan II żagański kazał stracić trzech jego synów za rozbójnictwo i skonfiskował majątek. W 1516 król czeski Władysław Jagiellończyk sprzedał Otyń i cały klucz dóbr Johannowi Rechenbergowi, który gotycki zamek Zabeltitzów przekształcił w renesansową rezydencję. W 1645 w
Wzmiankowany w 1700, był najpewniej konstrukcji szkieletowej, bo spłonął w czasie pożaru miasta w 1702. Obecny, wzniesiony na rynku w 1844, stylowo nawiązuje do późnego klasycyzmu. Jest murowany, na planie kwadratu, dwutraktowy, piętrowy, nakryty dachem czterospadowym. Główne wejście w pozornym ryzalicie fasady zaakcentowane zostało kamiennym kartuszem w nadprożu, z herbem
Został zbudowany w latach 1585–1587 na miejscu starszego, wzmiankowanego w 1332, powiększony o wieżę w 1676. Po pożarze w 1702 został po dwóch latach odbudowany, a wieża, którą podwyższono, w 1781. Gruntowny remont kościoła przeprowadzono na pocz. XX w. i w latach 2003–2006. Kościół o cechach gotycko-renesansowych jest budowlą orientowaną,
Wzmiankowany w 1313, jako miasto Otin, powstał zapewne znacznie wcześniej z inspiracji książąt głogowskich. W 2. poł. XIV w. Otyń stał się własnością rycerską, a następnie, w latach 1645–1776 klasztoru jezuitów. Gospodarka miejska opierała się na rolnictwie i rzemiośle, świadczonym na rzecz okolicznych wsi i dworu a później klasztoru. Znaczenie
